Δεν διάβασε...

Ένα τίποτα. Ένα μηδέν. Ένα τσογλάνι*, από τα πολλά τσογλάνια της συμμορίας, που βγαίνει και φτύνει στα μούτρα μας. Και τον κοιτάμε! Και τους κοιτάμε!

Aνάλογα με το αν προκαλούν την αίσθηση τού γέλιου ή τού γελοίου, οι λέξεις που δηλώνουν κοροϊδία διακρίνονται χονδρικά σε δύο ομάδες: σ’ αυτές που ενέχουν το γέλιο, έμμεσα ή άμεσα (κοροϊδία – ειρωνεία – σάτιρα – διακωμώδηση – γελοιοποίηση – περιγέλασμα – σκώμμα) και σ’ αυτές που δεν συνδέονται με την έννοια τού γέλιου ή τού γελοίου (σαρκασμός – χλεύη/χλευασμός – εμπαιγμός). H ειρωνεία διαφέρει των άλλων, είναι έμμεσος τρόπος κοροϊδίας, όπου το νόημα κρύβεται κάτω από τα λόγια, δεν παύει όμως να είναι κατανοητό για τον ακροατή. H σάτιρα έχει άμεσο χαρακτήρα και δημόσιο, κατά κανόνα, βήμα (θέατρο, M.M.E.), κοροϊδεύει πρόσωπα και πράγματα, προκαλώντας γέλιο, με σκοπό συνήθ. να διορθώσει τα κακώς κείμενα. H διακωμώδηση πλησιάζει πολύ στη σημ. τής σάτιρας, έχοντας άμεσο χαρακτήρα και δημόσια, συνήθως, εκφορά. H γελοιοποίηση έχει γενικότερο χαρακτήρα, προκαλεί δυσμενή εντύπωση για κάποιον που φθάνει τα όρια τού γελοίου. Tο ίδιο και το περιγέλασμα, που χρησιμοποιείται σε απλούστερο λόγο ή στη λογοτεχνία. Tο σκώμμα είναι το κοροϊδευτικό πείραγμα που αποσκοπεί κι αυτό στην πρόκληση δυσμενών εντυπώσεων εις βάρος κάποιου προσώπου. H άλλη σειρά των κοροϊδευτικών λέξεων δεν συνδέεται με γέλιο, αλλά με έντονη επίκριση κάποιου, που στην οξύτερη μορφή της φθάνει στον σαρκασμό (κυριολ. σημ. «ξέσχισμα», το σκίσιμο τής σάρκας), την έντονα επιθετική και σκληρή επίκριση κάποιου. H χλεύη και ο χλευασμός ενέχουν επίκριση με έντονο τον χαρακτήρα τής περιφρόνησης και τής μείωσης, ενώ στον εμπαιγμό η επίκριση έχει έντονα προσβλητικό χαρακτήρα. H λέξη κοροϊδία (από το κορόιδο < *κουρό-γιδο «κουρεμένο γίδι») είναι η γενική νεότερη λ. που δηλώνει, στον προφορικό ιδίως λόγο, όλο το φάσμα τής επίκρισης και τής πρόκλησης δυσμενών εντυπώσεων, με ή χωρίς γέλιο.(από το diabasame.gr λέξη της εβδομάδας, κοροϊδία, συνώνημα)

(πηγή)

(πηγή)

σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη (πηγή)

(πηγή)

*από το τούρκικο iç oğlanι άνδρας στην υπηρεσία του παλατιού

.-.-.-.

Και κλέβοντας τον Νϊκο Μπογιόπουλο από τον χθεσινό Ριζοσπάστη κλείνω το θέμα με τον κλόουν:

"Εν κατακλείδι:
Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης,
ο ίδιος που ψήφισε το μνημόνιο,
ο ίδιος που εφάρμοσε το μνημόνιο,
ο ίδιος που ελεεινολογούσε εναντίον οποιουδήποτε αμφισβητούσε το μνημόνιο,
ο ίδιος που μετά το... άλλαξε το τροπάρι και έλεγε ότι «γίναμε αποικία» (!) με το μνημόνιο,
ο ίδιος που τώρα μας δηλώνει (...συντετριμμένος για το «λάθος» του!) ότι «δεν διάβασε το μνημόνιο» (!!!),
αξίζει (σ.σ.: δεν είναι σχήμα λόγου - ναι, αξίζει!) όλη μας την ευγνωμοσύνη! Αξίζει όλη μας τη συμπάθεια! Αξίζει όλα τα «ευχαριστώ» από τα βάθη της καρδιάς του ελληνικού λαού!
*
Είναι απλό:
Η περίπτωση «Χρυσοχοΐδη» είναι μια περίπτωση που υπερβαίνει κατά πολύ το συγκεκριμένο φυσικό πρόσωπο. Οι δηλώσεις του δεν έχει σημασία αν προσδιορίζουν τον άνθρωπο - αν ήταν έτσι δε θα ασχολούμασταν - αλλά ότι προσδιορίζουν ένα ολόκληρο σύστημα. Τα λεγόμενά του ξεπερνούν την όποια «ατομική σφραγίδα» και συνιστούν μια ανεπανάληπτη προσφορά που προέρχεται εν συνόλω από την πολιτική τάξη που εκπροσωπεί ο Χρυσοχοΐδης:
Εν ολίγοις:
Ο Χρυσοχοΐδης με μια του μόνο κουβέντα κατάφερε να αποτυπώσει ό,τι άλλοι (και μεις μαζί τους) πασχίζουν να καταδείξουν για μια ολόκληρη ζωή και πάλι δεν τα καταφέρνουν:
Κατάφερε - με τρόπο ανεπανάληπτο, λιτό, αψεγάδιαστο - να δείξει και να αποδείξει
το «πώς» μας κυβερνούν και
το «ποιοι» είναι αυτοί που μας κυβερνούν!
Κατάφερε, δηλαδή, να ακτινογραφήσει όλους τους λόγους για τους οποίους ο ελληνικός λαός έχει μια μόνο επιλογή: Να απαλλαγεί από το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς των πράσινων, γαλάζιων και μαύρων «Χρυσοχοΐδηδων» που ορίζουν τις τύχες μας, που καθορίζουν το «είναι» μας και ρημάζουν τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας!"