"Αυτό το θλιβερό και χρεωκοπημένο κράτος στην κατρακύλα του μπορεί να συμπαρασύρει ακόμη και τους μύθους του..."

"Το ταξίδι, τα σύνορα, η εξορία.Η ανθρώπινη μοίρα.Η αιώνια επιστροφή.Κι όχι μόνο.
Όλες μου οι εμμονές μπαίνουν και βγαίνουν στις ταινίες μου, όπως μπαίνουν και βγαίνουν, όπως σωπαίνουν για να ξαναεμφανιστούν αργότερα, τα όργανα μιας ορχήστρας."
"O Όμηρος και οι αρχαίοι τραγικοί, εδώ, στην Ελλάδα, αποτελούσαν στην εποχή μου μέρος της σχολικής μας παιδείας. Oι αρχαίοι μύθοι μάς κατοικούν και τους κατοικούμε.
Ζούμε σ' έναν τόπο γεμάτο μνήμες, αρχαίες πέτρες και σπασμένα αγάλματα.
Όλη η νεότερη ελληνική τέχνη φέρει τα σημάδια αυτής της συμβίωσης.
Η διαδρομή μου, η πορεία μου, η σκέψη μου, θα ήταν αδύνατον να μην έχουν ποτιστεί από όλα αυτά.
Όπως λέει ο ποιητής, «έβγαιναν απ' το όνειρο, καθώς έμπαινα στο όνειρο. Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα 'ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει». (από συνέντευξή του  στην Στάθη Ειρήνη http://www.theoangelopoulos.gr)

Στο βίντεο εδώ παρουσιάζονται ( δεν περιλαμβάνεται εδώ η Αναπαράσταση και οι Μέρες 36) με χρονολογική σειρά ( εξαιρείται ο Μονόλογος του Θανάση Βέγγου καθώς και το τέλος του βίντεο με τον Χάρβευ Κειτέλ που ανήκουν στο Βλέμα του Οδυσσέα) οι ταινίες:

1975 Θίασος ( The Travelling Players)
1977 Οι Κυνηγοί (The Hunters)
1980 Μεγαλέξανδρος ( Alexander the Great )
1984 Ταξίδι στα Κύθηρα ( Voyage to Cythera )
1986 Ο Μελισσοκόμος ( The Beekeeper )
1988 Τοπίο στην ομίχλη ( Landscape in the Mist )
1991 Το Μετέωρο βήμα του πελαργού ( The Suspended Step of the Stork )
1995 Το βλέμμα του Οδυσσέα ( Ulysses' Gaze )
1998 Μια αιωνιότητα και μια μέρα ( Eternity and a Day )
2004 Το Λιβάδι που δακρύζει ( Weeping Meadow )
2008 Η σκόνη του χρόνου ( Dust of Time )

Για τις ανάγκες Χρησιμοποιήθηκε η μουσική της Ελενης Καραίνδρου

Και ποιό συγκεκριμένα κατά σειρά :
Το Κονσέρτο (απο την ταινία Ταξίδι στα Κυθηρα)
Το βαλς του γάμου ( απο την ταινία Μελισσοκόμος)
The weeping Meadow ( απο την ταινία Το λιβλαδι που δακρύζει)

Κάποιος είχε πει ότι ο καθένας κρίνεται από το μέγεθος του αντιπάλου που επιλέγει. Και από το μέγεθος των συμμάχων του θα συμπλήρωνα. Ο Αγγελόπουλος έχει αντίπαλο όλα εκείνα που οδηγούν την Ιστορία στη σιωπή και τον άνθρωπο σε αναλώσιμο της αγοράς. Έχει σύμμαχο την ποίηση και την ουτοπία. Και η Ιστορία έχει ανάγκη από τους ποιητές της Ουτοπίας. (πηγή: Αιμιλία Καραλή: Η πολιτική διάσταση της αισθητικής του Θ. Αγγελόπουλου)

H σημερινή μέρα ξεκίνησε με την κυνική ομολογία ενός ελάχιστου (δηλαδή του Χρυσοχοίδη, που δήλωσε ότι ψήφισε το μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει) κι εκλεισε με την ξαφνική απώλεια ενός Μέγιστου (πηγή: Νίκος Ανδρίτσος στο twitter)

- Δεν είναι πως θα μπορούσε να σωθεί. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Μα είναι τόσο συμβολικά όλα... Κοντά μια ώρα στην άσφαλτο να αιμορραγεί αβοήθητος ένας από τους ελάχιστους λόγους που είχε να καμαρώνει ο νεοέλληνας. Χάλασε λέει το ασθενοφόρο με τα 600.000 χλμ στις ρόδες του... Το ένα από τα δύο, μόλις, που έτρεχαν χτες στην τσιμεντούπολη των 5 εκατομμυρίων... Γιατί, δεν φτάνουν τα χρήματα! Δεν βγαίνουν οι τράπεζες, που έλεγε κι ο Κατρούλας κάποτε... Κι είχε ζητήσει από την τροχαία μέτρα ασφαλείας για το γύρισμα...

Και την επομένη κιόλας βγήκαν κάτι, αναλυτές της eurovision Δανίκες, κάτι, σταματήστε τις απεργίες για να ψωνίσουμε Δαμιανίδηδες, να τον μειώσουν... Απ' τον ΔΟΛ και το protagon βεβαίως πια, ο Ριζοσπάστης κι η Αυγή από όπου τον υμνούσαν κάποτε, είναι χρόνια πίσω... Χαμηλώστε παιδιά ό,τι φωτίζει. Να μακρύνουν οι ίσκιοι σας να δείχνετε καμπόσοι στις νανουπόλεις σας... Και μου έφεραν στο νου αυτό που είχε γράψει ο φίλος στο "Ανεμογκάστρι" πριν δυο χρόνια, όταν είδαμε τον Μανώλη Γλέζο να πέφτει στο πεζοδρόμιο μετά την επίθεση των "φρουρών":

"Ένα μυθικό σύμβολο αντίστασης του ελληνικού λαού, ο Μανώλης Γλέζος, ο άνθρωπος που στις 30 Μαΐου 1941, μαζί με τον Λάκη Σάντα, κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, κείτεται χτυπημένος από τις δυνάμεις της «τάξης» του Χρυσοχοΐδη. Ένας από τους ανθρώπους που συμβόλισαν την έννοια της Αντίστασης, ο οποίος πρόσφερε στην πατρίδα του αδιάκοπα επί δεκαετίες, βρέθηκε σωριασμένος από χέρι βέβηλο, ώστε να αναδειχθεί ένας νέος ισχυρότατος συμβολισμός:

Ότι αυτό το θλιβερό και χρεωκοπημένο κράτος στην κατρακύλα του μπορεί να συμπαρασύρει ακόμη και τους μύθους του..."