 |
| Φωτογραφία του Ιάκωβου Χατζησταύρου από το ρεπορτάζ της Κυριακάτικης Αυγής με τίτλο "Πάνω από 20.000 άστεγοι σε όλη τη χώρα: Θα κοιμηθώ το βράδυ, θα ξυπνήσω το πρωί;" |
του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη
από τον Δρόμο της Αριστεράς
Η μαζική επανεμφάνιση στο καθαρό πολιτικό οδόστρωμα ενός θυελλώδους πλήθους από τα έγκατα της τηλεοπτικής νωθρότητας, από τα σπλάχνα της καταναλωτικής ηλιθιότητας, αυτό ήταν το πιο σημαντικό γεγονός της σκοτεινής χρονιάς. Αντιφατικές, απειθάρχητες, φλογερές συγκεντρώσεις, πορείες, καπνογόνες μάχες. Χωρίς πούλμαν και συγκεντρωσιάρχες, χωρίς τηλέφωνα από τον κομματάρχη, μόνο με το σκληρό τρόπο του δίκιου και της συλλογικής απελπισίας.
Κι όμως, ξαφνικά σιωπή. Μια άμπωτη, το απότομο τράβηγμα των νερών πίσω, η λάσπη του βυθού. Το 85% σταθήκαμε στις ουρές περιμένοντας να αδειάσει το γκισέ από την αργή γραία, για να πληρώσουμε τον φόρο, να πραΰνουμε την επιφορολόγηση, την αναφορολόγηση, την τιμωρία, την συστημική εκδίκηση. Οι ίδιοι που χθες, προχθές ήμασταν μαζί, περιπατητές μιας μεγάλης πολιτικής και συντροφικής διαύγειας στη Λεωφόρο Αμαλίας, σήμερα είμαστε πάλι μαζί, στο διάδρομο των ταμείων της ΔΕΗ. Σιωπή. Σα μια κανονική μέρα όχι του τέλους του 2011 αλλά του 2001: «Άνοδος στις πωλήσεις αυτοκινήτων», «καλός καιρός, 17⁰C τα Χριστούγεννα», τα «Ολυμπιακά έργα προχωρούν αργά», «ο πρωθυπουργός κ. Σημίτης μίλησε για την ιστορική κατάκτηση του ευρώ, καταθέτοντας τον Προϋπολογισμό του 2002». Κάτι τέτοιο. Κανονικό, τηλεοπτικό, εύρωστο, ελπιδοφόρο, παχύ. Μια συνηθισμένη μέρα, μια κοινή ουρά.
Κι όμως, η πειθήνια ουρά στη ΔΕΗ, τρέχει δίπλα σε μια απειθάρχητη κόλαση. Άνθρωποι κοιμούνται σε πιλοτές, σε εισόδους πολυκατοικιών, σε σαράβαλα αυτοκίνητα γεμάτα νάιλον σακούλες με ρούχα και παλιές φωτογραφίες. Παλιοί συμμαθητές, άστεγοι, που διασταυρώνονται στην Ακαδημίας και δεν μιλούν - ντρέπονται ο ένας τον άλλον. Παιδιά ενός νέου υποσιτισμού, μιας νέας ένδειας, μιας νέας μεταμαρξιστικής ταξικής κλίμακας: παιδιά του τίποτα, του πουθενά, του καθόλου.
Αύξηση των ανέργων, των συσσιτίων, των εκκλήσεων, της φιλανθρωπικής βίας και των ΜΚΟ. Παρ’ όλα αυτά. Σιωπή και νομιμοφροσύνη. Πάνω στα αποκαΐδια της μικροαστικής βαναυσότητας τόσων χρόνων, φύεται ο πιο κανίβαλος ανθρωπισμός μεικτός με πολιτική ορθοφροσύνη: Να συμπονάς, να φοβάσαι, να μην αποφασίζεις. Αυτή είναι η εντολή στο πλάι της ΔΕΗ. Να είσαι φιλάνθρωπα παραχωρητικός, μετρημένα οργισμένος - ένας «Occupy Wall Street», υπάκουος και χορτοφάγος. Πάνω στο μιαρό μιμητισμό και την αλαλία, χτίζεται ο νέος συντηρητικός πολίτης της ευπρέπειας και του χαρτοκιβώτιου της Κλαυθμώνος. Ένας ακτιβιστής της τύψης, ένας εξεγερμένος της μικρόνοιας.
Η Σιωπή είναι η πιο ισχυρή βεβαίωση ότι το δίκιο είναι διπρόσωπο. Γεννιέται και στην πειθήνια αξιοπρέπεια των πολιτών της ουράς, του αγόγγυστου προστίμου και στη λερή, αδιαμαρτύρητη και άστεγη κουβέρτα της Κάνιγγος και της Κλαυθμώνος
Το δίκιο είναι διπλό και πολλαπλό. Η σκεπτόμενη πράξη, όμως, μπορεί να είναι ενιαία, σύνθετη και απλή: Όχι.
* O Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος
από τον Δρόμο της Αριστεράς
Η μαζική επανεμφάνιση στο καθαρό πολιτικό οδόστρωμα ενός θυελλώδους πλήθους από τα έγκατα της τηλεοπτικής νωθρότητας, από τα σπλάχνα της καταναλωτικής ηλιθιότητας, αυτό ήταν το πιο σημαντικό γεγονός της σκοτεινής χρονιάς. Αντιφατικές, απειθάρχητες, φλογερές συγκεντρώσεις, πορείες, καπνογόνες μάχες. Χωρίς πούλμαν και συγκεντρωσιάρχες, χωρίς τηλέφωνα από τον κομματάρχη, μόνο με το σκληρό τρόπο του δίκιου και της συλλογικής απελπισίας.
Κι όμως, ξαφνικά σιωπή. Μια άμπωτη, το απότομο τράβηγμα των νερών πίσω, η λάσπη του βυθού. Το 85% σταθήκαμε στις ουρές περιμένοντας να αδειάσει το γκισέ από την αργή γραία, για να πληρώσουμε τον φόρο, να πραΰνουμε την επιφορολόγηση, την αναφορολόγηση, την τιμωρία, την συστημική εκδίκηση. Οι ίδιοι που χθες, προχθές ήμασταν μαζί, περιπατητές μιας μεγάλης πολιτικής και συντροφικής διαύγειας στη Λεωφόρο Αμαλίας, σήμερα είμαστε πάλι μαζί, στο διάδρομο των ταμείων της ΔΕΗ. Σιωπή. Σα μια κανονική μέρα όχι του τέλους του 2011 αλλά του 2001: «Άνοδος στις πωλήσεις αυτοκινήτων», «καλός καιρός, 17⁰C τα Χριστούγεννα», τα «Ολυμπιακά έργα προχωρούν αργά», «ο πρωθυπουργός κ. Σημίτης μίλησε για την ιστορική κατάκτηση του ευρώ, καταθέτοντας τον Προϋπολογισμό του 2002». Κάτι τέτοιο. Κανονικό, τηλεοπτικό, εύρωστο, ελπιδοφόρο, παχύ. Μια συνηθισμένη μέρα, μια κοινή ουρά.
Κι όμως, η πειθήνια ουρά στη ΔΕΗ, τρέχει δίπλα σε μια απειθάρχητη κόλαση. Άνθρωποι κοιμούνται σε πιλοτές, σε εισόδους πολυκατοικιών, σε σαράβαλα αυτοκίνητα γεμάτα νάιλον σακούλες με ρούχα και παλιές φωτογραφίες. Παλιοί συμμαθητές, άστεγοι, που διασταυρώνονται στην Ακαδημίας και δεν μιλούν - ντρέπονται ο ένας τον άλλον. Παιδιά ενός νέου υποσιτισμού, μιας νέας ένδειας, μιας νέας μεταμαρξιστικής ταξικής κλίμακας: παιδιά του τίποτα, του πουθενά, του καθόλου.
Αύξηση των ανέργων, των συσσιτίων, των εκκλήσεων, της φιλανθρωπικής βίας και των ΜΚΟ. Παρ’ όλα αυτά. Σιωπή και νομιμοφροσύνη. Πάνω στα αποκαΐδια της μικροαστικής βαναυσότητας τόσων χρόνων, φύεται ο πιο κανίβαλος ανθρωπισμός μεικτός με πολιτική ορθοφροσύνη: Να συμπονάς, να φοβάσαι, να μην αποφασίζεις. Αυτή είναι η εντολή στο πλάι της ΔΕΗ. Να είσαι φιλάνθρωπα παραχωρητικός, μετρημένα οργισμένος - ένας «Occupy Wall Street», υπάκουος και χορτοφάγος. Πάνω στο μιαρό μιμητισμό και την αλαλία, χτίζεται ο νέος συντηρητικός πολίτης της ευπρέπειας και του χαρτοκιβώτιου της Κλαυθμώνος. Ένας ακτιβιστής της τύψης, ένας εξεγερμένος της μικρόνοιας.
Η Σιωπή είναι η πιο ισχυρή βεβαίωση ότι το δίκιο είναι διπρόσωπο. Γεννιέται και στην πειθήνια αξιοπρέπεια των πολιτών της ουράς, του αγόγγυστου προστίμου και στη λερή, αδιαμαρτύρητη και άστεγη κουβέρτα της Κάνιγγος και της Κλαυθμώνος
Το δίκιο είναι διπλό και πολλαπλό. Η σκεπτόμενη πράξη, όμως, μπορεί να είναι ενιαία, σύνθετη και απλή: Όχι.
* O Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου