Υποκινητές και εμπόριο ελπίδας

(πηγή)

του Πέτρου Δράτσα
από REDNotebook
 

«Κάποιοι εκμεταλλεύονται και υποκινούν την κατάληψη για εκλογικά οφέλη » «Κάποιοι τους έβαλαν μέσα και τους πουλάν ψεύτικες ελπίδες» «Tους εκθέτουν περισσότερο στις απειλές αντιδραστικών κομμάτων και μηχανισμών»

Τα παραπάνω μηνύματα είναι ενδεικτικά της κυρίαρχης προπαγάνδας που αναπαράγει συντριπτική μερίδα των ΜΜΕ το τελευταίο διάστημα, αναφερόμενα στην κατάληψη της Νομικής όπου διεξάγόταν μέχρι πρότινος η απεργία πείνας εκατοντάδων μεταναστών, φωτογραφίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ και τη Νεολαία Συνασπισμού ως υποκινητές. Ακούγοντας όλες αυτές τις κατηγορίες, η αλήθεια είναι ότι γεννιούνται απορίες και εύλογα ερωτήματα.

Πώς είναι δυνατόν οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση να αποσπάσει πολιτικό όφελος με το να τάσσεται έμπρακτα υπέρ των μεταναστών σε μια τέτοια συγκυρία, όταν το ίδιο το κοντινό παρελθόν έχει αποδείξει ότι μάλλον το μεταναστευτικό λειτουργεί ως αδύναμος κρίκος για αυτήν; (βλ. Ευρωεκλογές). Είναι προφανές ότι την κατάσταση αυτή δεν την καπηλεύονται οι δυνάμεις που στηρίζουν την κατάληψη για εκλογικούς λόγους (αφού δεν μπορείς να έχεις εκλογική ενίσχυση από αυτή την κατάσταση), αλλά αυτοί που εκμεταλλεύονται την κοινωνική ανασφάλεια και τη μετατρέπουν σε οργή απέναντι στους μετανάστες, στην κοινωνική κατηγορία αυτή που υπόκειται τη μεγαλύτερη εξαθλίωση. Δεν ανήκουμε ούτε σε αυτούς που έχουν σκληρά αντι-μεταναστευτικές θέσεις για να προσελκύσουν δεξιά-εθνικιστικά ακροατήρια και μικροαστικά στρώματα, ούτε σε αυτούς που είναι ένα κλικ πιο αριστερά, οι οποίοι ουσιαστικά με ένα προοδευτικό μανδύα διαιωνίζουν το καθεστώς εκμετάλλευσης ως έχει (βλ. ΠΑΣΟΚ πριν τις εκλογές του ΄09 και τη μετέπειτα στάση του).

Μήπως μεγαλύτερο πολιτικό κόστος έχει να λες σε κάποιον να προβεί σε απεργία πείνας; Πώς γίνεται να λες σε κάποια μεταναστευτική οργάνωση ή γενικά σε οποιονδήποτε να χρησιμοποιήσει ως μέσο πάλης την απεργία πείνας; Με ποια δικαιοδοσία ζητάς σε 300 ανθρώπους να προχωρήσουν σε ένα τέτοιο μέσο πάλης, δηλαδή να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους και με τι προοπτικές σε μια συγκυρία σαν κι αυτή; Μήπως τελικά δεν το ζήτησαν οι πολιτικες οργανώσεις; Μήπως οι οργανώσεις των μεταναστών αποφασίζουν από μόνες τους; Μάλλον οι απεργίες πείνας για πολιτικό άσυλο που είχαν προηγηθεί σποραδικά (βλ. Αφγανοί πρόσφυγες στο Πανεπιστήμιο) υποδεικνύουν ότι η κεντρική αυτή πανελλαδική δράση ούτε πυροτέχνημα είναι, ούτε υποκινούμενη, εκτός αν και τους προηγούμενους απεργούς τους κυνηγούσε σε όλη την Ελλάδα και τους έβαζε με το ζόρι ο ΣΥΡΙΖΑ...

Ποιά κοινωνική σύγκρουση (μαζική ή περιορισμένης εμβέλειας) είναι δυνατό να προγραμματιστεί; Περίμενει κανείς να διαμορφωθούν οι «ιδανικές συνθήκες » για τους καταπιεσμένους ώστε να εξεγερθούν; Στην πρόσφατη ιστορία, τουλάχιστον, καμία, γιατί απλούστατα, οι κοινωνικές συγκρούσεις δεν προγραμματίζονται, το ξέσπασμά τους δεν εξαρτάται από καμία πολιτική δύναμη, απλώς ξεσπούν. Από τη στιγμή του ξεσπάσματος και μετά, κρίνεται τόσο η ετοιμότητα των πολιτικών δυνάμεων όσο και ο ρόλος τους. Συνεπώς, το να περιμένουμε να διαμορφωθούν οι ιδανικές συνθήκες (που αυτή τη στιγμή το κλίμα μόνο θετικό για τέτοιες κινήσεις δεν μπορεί να χαρακτηριστεί) για να πετύχουμε νίκες μικρές ή μεγάλες, γυρίζοντας την πλάτη στην πραγματικότητα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, σημαίνει ότι νίκες δε θα έρθουν ποτέ. Συνεπώς, αυτοί που τις ευαγγελίζονται όταν ήδη διαδραματίζεται η σύγκρουση, ουσιαστικά την αποφεύγουν και μεταφέρουν το πεδίο της πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης σε ένα ουτοπικό πλαίσιο.

Όλα τα παραπάνω δεν έχουν καμια πρόθεση να αφήσουν να μας παρασύρει το δίκιο των εξεγερμένων, αλλά να κάνουν σαφές οτι η πολιτική δε γίνεται μόνο με όρους αποτελεσματικότητας αλλά και με βάση συγκεκριμένες αρχές. Και είναι ζήτημα αρχής η στηρίξη των καταπιεσμένων όταν αυτοί εξεγείρονται. Οπότε στα επιτακτικά ερωτήματα που τίθενται από πολλούς και διαφορετικούς φορείς: Συμφωνούμε με το συγκεκριμένο μέσο πάλης; Στη συγκεκριμένη συγκυρία και στο συγκεκριμένο χώρο; Η μοναδική απάντηση σε αυτά αλλά και στα προηγούμενα ερωτήματα είναι: Το πως θα οργανωθούν οι μετανάστες είναι δική τους υπόθεση. Το ζήτημα είναι αν θα σταθούμε δίπλα τους και θα τους στηρίξουμε έμπρακτα. Γιατί όταν μπαίνει η διαχωριστική γραμμή με τόσο σκληρούς όρους μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να πάρουμε θέση.