από το Ποντίκι
Η πολυτέλεια της μονάδας…, του μεμονωμένου ατόμου, ή ακόμα και των μικρό-παρεών… είναι ότι μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να ανατινάξουν τη λογική τους, να κάνουν μια επιλογή εντελώς αζύγιστη και να υπακούσουν πρωτότυπα στο σύστημα της συναισθηματικής τους καθοδήγησης, με μεγαλειώδη ή θλιβερά αποτελέσματα. Η λογοτεχνία, η ιστορία ακόμα και οι αναμνήσεις του καθενός μας, (όλο και λιγότερο βέβαια όσο μαθαίνουμε να φοβόμαστε), είναι γεμάτες από πρόσωπα που η δράση τους εκτροχιάστηκε, κυλίστηκε άθλια πάνω στο μιλιμετρέ χαρτί… καθιστώντας τις συντεταγμένες της κατάστασης στην οποία ενεπλάκησαν, άχρηστες παλιογραμμές, χαλασμένους υαλοκαθαριστήρες…
Εκείνος ο καθολικός παπάς που πρόσφερε φιλοξενία στο δραπέτη Γιάννη Αγιάννη διακινδυνεύοντας τη ζωή του, παρέχοντάς του ανοιχτά τη δυνατότητα ακόμα και να τον κλέψει, καθόλου δε συμβάδιζε με το αξιακό σύστημα και τα τιμωρητικά «πρέπει» της εποχής. Ωστόσο, ο βασικός ήρωας του Βίκτορα Ουγκό βγήκε από τα χέρια εκείνου του παπά, αγνός σαν περιστέρι. Η ασυλλόγιστα αλτρουιστική στάση του ιερέα, που θα στηλιτευόταν από τη δικαστική και τη θρησκευτική εξουσία της εποχής, εάν γινόταν αντιληπτή, απογείωσε μια κατεστραμμένη προσωπικότητα. Ο Γιάννης Αγιάννης ανήλθε και κοινωνικά. Έγινε δήμαρχος μερικά χρόνια αργότερα. Ευυπόληπτος και ενάρετος…
Βαρύγδουποι, θα πείτε, οι Άθλιοι… Απέχουν πολύ από την ελληνική πραγματικότητα. Ας τους αφήσουμε λοιπόν. Ας έρθουμε π.χ. στα τραγούδια του Θεοδωράκη. Οι πρωταγωνιστές του (συχνά πρόσωπα που συσχετίζονται με ιστορικά γεγονότα) είναι γελαστά παιδιά, Αντώνηδες, Ανδρέες, Ορέστηδες κλπ. Όλοι τους αφέθηκαν στην παρόρμηση και κυρίως, αδιαφόρησαν παντελώς για τον αντίκτυπο που θα είχε στις ομάδες που τυχόν εκπροσωπούσαν, οι πράξεις τους… Γι’ αυτό κανείς δε θυμάται το πού, το πώς, το πότε, το γιατί… Όλοι θυμούνται μόνο τον κοινό παρονομαστή. Θυμούνται ότι αυτοί πήραν πάνω τους κάποιες υποθέσεις…
Οι ανώνυμοι που έσωσαν τη ζωή κυνηγημένων, πεινασμένων (ακόμα κι από αντίπαλα στρατόπεδα) τις κρίσιμες εποχές της ελληνικής ιστορίας, ακολούθησαν απολύτως το συναίσθημά τους. Κανένας λόγος για τις πιθανές συνέπειες. Καμιά δεύτερη σκέψη. Καμιά σύσκεψη και καμιά απολογία στον αρχηγό. Μια ματιά μόνο. Μια ζεστασιά στην καρδιά και πρόσφεραν ψωμί στους Iταλούς αιχμαλώτους, κρυψώνα στους καταδιωκόμενους, συνεργασία στους αγωνιζόμενους… κι ας πρόδιδαν ενδεχομένως το κοινωνικό τους στάτους, κι ας λέρωναν τα ονόματα των οικογενειών τους κι ας έχαναν τα προνόμια και τα ερείσματα σε ομάδες ισχυρών.
Τα πράγματα άλλαξαν πάρα πολύ από τότε. Και η λογική λέει ότι καλώς άλλαξαν. Τώρα, για να κάνει κάποιος μία οποιαδήποτε πράξη από εκείνες που απαιτούν την παλιά εκείνη θέρμη της καρδιάς πρέπει να την υποβάλει πρώτα στο Ειδικό Δικαστήριο της Πολιτικής Ορθότητας. Ο αυθορμητισμός οδηγείται σιδεροδέσμιος ενώπιον του Προέδρου και των Ενόρκων. Τι κάνετε; Γιατί το κάνετε; Πώς θα το κάνετε; Τι εξυπηρετείτε; Ποιοι θα επωφεληθούν; Ποιοι θα βλαφτούν; Ποιοι θα μείνουν ουδέτεροι; Ποιοι θα φανατιστούν; Στο μεταξύ ο αυθορμητισμός έχει αρνηθεί τον εαυτό του κι ορκίζεται ότι θα γίνει στο εξής άγαλμα αυτοσυγκράτησης.
Όλη η Ελλάδα μαλώνει από την περασμένη Δευτέρα τους επιπόλαιους, απερίσκεπτους, θερμοκέφαλους -όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους- νεαρούς του μειοψηφικού, του πάρα πολύ μειοψηφικού ρεύματος που συντέλεσαν στο να βρεθούν οι βρωμεροί, ακάθαρτοι, παράλογοι, παρείσακτο -όπως θέλετε πείτε τους- μετανάστες στη Νομική. Την αρχική τους πολιτική κουταμάρα, βλακεία, αβλεψία- κι αυτή πείτε την όπως θέλετε- που θα μπορούσε να είναι απλά γραφική, τη διόγκωσε στο μέγιστο βαθμό το Πολιτικώς Ορθό Σύστημα που ρουφάει υπέρ του εαυτού του το μεδούλι όλων των καταστάσεων. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν σοβαρές συνέπειες από τις αζύγιστες κινήσεις των μονάδων, φροντίζουν να τις εφεύρουν και να τις δημιουργήσουν…
Το πάθημα έγινε μάθημα σε όλους. Κομμένοι οι αυθορμητισμοί.
Κι ας μην αναρωτιόμαστε από δω κι εμπρός γιατί δε γίνεται εκείνο το πολυσυζητημένο μπαμ, η έκρηξη, η κορύφωση που θα φέρει ανατροπές. Απλούστατα, δεν είναι πολιτικώς ορθή. Μπορεί μάλιστα να έχει ποικίλες συνέπειες, να εκθέσει, να εξυπηρετήσει και να βλάψει κάποιους. Το Σωστό να λέγεται. Κι όταν το Σύστημα θα φτάσει στον πάτο του πάτου του, η νεολαία θα είναι τόσο σωφρωνισμένη, ώστε να μην μπορούμε καμιά θερμή προσδοκία να της εναποθέσουμε…
Ηθέλαμέ τα κι επάθαμέ τα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου