Συμβολισμοί και πραγματικότητα

από την Αυγή

Έχει μεγάλη σημασία ότι τελικώς αποφεύχθηκε η αστυνομική επέμβαση στη Νομική. Η προσβολή του πανεπιστημιακού ασύλου και η αστυνομική επιχείρηση εναντίον φτωχών και ανυπεράσπιστων εργαζομένων που δεν παρανομούν αλλά διεκδικούν τη νομιμοποίησή τους θα είχε επιπτώσεις σε ολόκληρη την κοινωνία. Θα σηματοδοτούσε την ασύδοτη εφαρμογή του δικαίου των ισχυρών, την καταπάτηση κι άλλων θεσμών του κράτους δικαίου - και μάλιστα με κατασκευασμένη ψευδή κοινωνική συνείδηση.

Επίσης θα σηματοδοτούσε το αδιέξοδο της δημοκρατικής μεθόδου ως τρόπου επίλυσης των κοινωνικών διαφορών. Και θα απελευθέρωνε τα τελώνια κοινωνικών εκρήξεων, συχνά χωρίς έλλογη τεκμηρίωση και προοπτική, ως αποτέλεσμα της απόγνωσης. Όσοι επί τρεις ημέρες πίεζαν, με τη γνωστή προτροπή "να εφαρμοστεί ο νόμος", δηλαδή να ασκηθεί αστυνομική βία, ίσως δεν είχαν σκεφτεί τα επίχειρα πιθανής αιματηρής κατάληξης. Δεν είχαν κατανοήσει τον αντίκτυπο από απονενοημένες κινήσεις, όπως π.χ. το σάλτο ενός μετανάστη από το παράθυρο της Νομικής. Σκηνές γνωστές σε αντίστοιχες καταστάσεις σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όταν κάποιος δεν έχει να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του και βλέπει ότι δεν τον υπολογίζουν, τότε τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Γίνεται ακόμη και παρανάλωμα του πυρός...

Η κρατική καταστολή, ακόμη και με την ψευδή κοινωνική συναίνεση, έχει όρια. Αν παραβιαστούν, πυροδοτούνται απροσδόκητες εκρήξεις. Καθώς μάλιστα η χώρα ζει σε συνθήκες οικονομικής αλλά και ηθικοπολιτικής κρίσης, είναι αφελές οι επικυρίαρχοι να νομίζουν ότι η κοινωνία θα άγεται και θα φέρεται από τους επιτήδειους τηλεδικαστές.

Αν σήμερα υποκύψουμε μπροστά στην επίθεση που δέχεται το άσυλο, είναι σίγουρο ότι δεν θα βρούμε εύκολα τη δύναμη να αποτρέψουμε την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και να αντιπαλέψουμε την υπονόμευση της κοινωνικής ασφάλισης. Η επίθεση στο κράτος δικαίου συμβαδίζει και διευκολύνει την επίθεση στο κράτος πρόνοιας. Η αμφισβήτηση των δικαιωμάτων των μεταναστών, δηλαδή των πιο φτωχών εργαζομένων, είναι η άλλη όψη της αμφισβήτησης των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.

Η ενωτική κινητοποίηση των πολιτών αποκτά μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αν μπορεί να επηρεάζει τη θετική μετατόπιση των θεσμών. Η πρωτοβουλία του πρύτανη για να διαμορφωθεί ειρηνική λύση με την πρόσκληση προς τους άλλους φορείς αποτελεί θετικό προηγούμενο, που η σημασία του έγινε αντιληπτή από την κυβέρνηση, η οποία έσπευσε να την απορρίψει ως "αστειότητες" και να επιμείνει (μόνον επικοινωνιακά;) στην πίεση για καταστολή. Απομένει πάντοτε το μείζον αίτημα της κινητοποίησης, η ανάγκη μιας νέας μεταναστευτικής πολιτικής έξω από τους καταναγκασμούς του Δουβλίνο ΙΙ.