από την Αυγή
Ακούγεται συχνά ότι στην Ελλάδα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή οι αλλεπάλληλες φάσεις ενός πειράματος αντοχής. Βάρη, μέτρα σοκ, χιλιόμετρα ηλεκτροσόκ, ενέσεις ιών και μικροβίων, φάλαγγα, κι άλλα μέτρα σοκ, μηχανική και χημεία μέχρι τελικής πτώσεως. Για να διαπιστώσουν οι επιστήμονες της σφαλιάρας και της υποδούλωσης (οι αγορές!!!) πόσο θ’ αντέξουν τα υπό πίεση υποκείμενα, ποιες μεταλλάξεις θα υποστούν, αν το DNA τους επιμείνει ανθρώπινα ή μεταμορφωθεί σε ποντικού.
Αν είναι έτσι, προφανώς το γεγονός ότι στο πείραμα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να τα τινάξει το πειραματόζωο δεν μετράει και πολύ για την επιστημονική κοινότητα των Fitch. Ε, δεν είναι οι Έλληνες και φλουρί κωνσταντινάτο της παγκοσμιοποίησης. Αρκούν οι αρχαίοι. Οι σύγχρονοι είναι μπελαλήδες, μέχρι και ένοπλη κομμουνιστική επανάσταση διέπραξαν, για να μην υπολογίσουμε τις πονηριές, τις απατεωνιές, την εγγενή ανυπακοή, το υπανάπτυκτο DNA -καμιά σχέση εν ολίγοις με τους Γερμανούς ή έστω τους Ολλανδούς.
Αν όμως είναι έτσι, πρέπει να ομολογήσουμε κι ότι το πείραμα κάτι αποδίδει. Και οι συζητήσεις ποιος έφαγε το τυρί κι αν το φάγαμε όλοι μαζί έχουν ανάψει, και οι ποντικοπαγίδες του κάθε οίκου αξιολόγησης τρωκτικών έχουν γίνει φόβος και τρόμος, κι από τις τρύπες του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών πηδούν έξω από το καράβι του Βατοπεδίου και της Siemens τα ποντίκια. Αφήστε πια τα ποντίκια του Κολωνακίου που καταδιώκει ο Καπελέρης, τα ποντίκια των νοσοκομείων που καταδιώκει ο Λοβέρδος και τα ποντίκια των φαρμακείων και των δικηγορικών γραφείων που καταδιώκει αυτοπροσώπως ο Παπανδρέου.
Αυτό το τελευταίο όμως είναι το -ούτως ειπείν- φως στο βάθος της ποντικότρυπας. Αν εξελισσόμαστε σε λαό ποντικών, δεν λείπει ευτυχώς η κυβέρνηση-γάτα. Η οποία έχει αναλάβει το βαρύ έργο αφενός να εξοντώσει τα επικίνδυνα για την πράσινη ανάπτυξη τρωκτικά, όπως οι φοροφυγάδες και κλέφτες αρουραίοι, και αφετέρου να οδηγήσει με τη φλογέρα της, όπως σε κείνο το γοητευτικό παραμύθι, όλο τον άλλο ποντικόκοσμο όχι για πνίξιμο, αλλά για πλύσιμο. Έτσι που καθαροί, με νέο DNA, πρόθυμοι και υπάκουοι, να παραδοθούμε επιτέλους σε μια ζωή που δεν θα ξεπερνάει τις δυνατότητές μας. Να μασουλάμε το πρέπον υπό τη σκιά της γάτας. Να ζούμε σαν ποντίκια, βρε αδελφέ, όχι σαν κοπρίτες…
Ακούγεται συχνά ότι στην Ελλάδα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή οι αλλεπάλληλες φάσεις ενός πειράματος αντοχής. Βάρη, μέτρα σοκ, χιλιόμετρα ηλεκτροσόκ, ενέσεις ιών και μικροβίων, φάλαγγα, κι άλλα μέτρα σοκ, μηχανική και χημεία μέχρι τελικής πτώσεως. Για να διαπιστώσουν οι επιστήμονες της σφαλιάρας και της υποδούλωσης (οι αγορές!!!) πόσο θ’ αντέξουν τα υπό πίεση υποκείμενα, ποιες μεταλλάξεις θα υποστούν, αν το DNA τους επιμείνει ανθρώπινα ή μεταμορφωθεί σε ποντικού.
Αν είναι έτσι, προφανώς το γεγονός ότι στο πείραμα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να τα τινάξει το πειραματόζωο δεν μετράει και πολύ για την επιστημονική κοινότητα των Fitch. Ε, δεν είναι οι Έλληνες και φλουρί κωνσταντινάτο της παγκοσμιοποίησης. Αρκούν οι αρχαίοι. Οι σύγχρονοι είναι μπελαλήδες, μέχρι και ένοπλη κομμουνιστική επανάσταση διέπραξαν, για να μην υπολογίσουμε τις πονηριές, τις απατεωνιές, την εγγενή ανυπακοή, το υπανάπτυκτο DNA -καμιά σχέση εν ολίγοις με τους Γερμανούς ή έστω τους Ολλανδούς.
Αν όμως είναι έτσι, πρέπει να ομολογήσουμε κι ότι το πείραμα κάτι αποδίδει. Και οι συζητήσεις ποιος έφαγε το τυρί κι αν το φάγαμε όλοι μαζί έχουν ανάψει, και οι ποντικοπαγίδες του κάθε οίκου αξιολόγησης τρωκτικών έχουν γίνει φόβος και τρόμος, κι από τις τρύπες του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών πηδούν έξω από το καράβι του Βατοπεδίου και της Siemens τα ποντίκια. Αφήστε πια τα ποντίκια του Κολωνακίου που καταδιώκει ο Καπελέρης, τα ποντίκια των νοσοκομείων που καταδιώκει ο Λοβέρδος και τα ποντίκια των φαρμακείων και των δικηγορικών γραφείων που καταδιώκει αυτοπροσώπως ο Παπανδρέου.
Αυτό το τελευταίο όμως είναι το -ούτως ειπείν- φως στο βάθος της ποντικότρυπας. Αν εξελισσόμαστε σε λαό ποντικών, δεν λείπει ευτυχώς η κυβέρνηση-γάτα. Η οποία έχει αναλάβει το βαρύ έργο αφενός να εξοντώσει τα επικίνδυνα για την πράσινη ανάπτυξη τρωκτικά, όπως οι φοροφυγάδες και κλέφτες αρουραίοι, και αφετέρου να οδηγήσει με τη φλογέρα της, όπως σε κείνο το γοητευτικό παραμύθι, όλο τον άλλο ποντικόκοσμο όχι για πνίξιμο, αλλά για πλύσιμο. Έτσι που καθαροί, με νέο DNA, πρόθυμοι και υπάκουοι, να παραδοθούμε επιτέλους σε μια ζωή που δεν θα ξεπερνάει τις δυνατότητές μας. Να μασουλάμε το πρέπον υπό τη σκιά της γάτας. Να ζούμε σαν ποντίκια, βρε αδελφέ, όχι σαν κοπρίτες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου