Η Νομική ήταν μόνο μια προειδοποίηση

σκίτσο του Oliver Schopf

του Θανάση Καρτερού

από την 

Κυριακάτικη Αυγή

ΕΠΡΕΠΕ ή δεν έπρεπε να καταφύγουν οι 300 στη Νομική για την απεργίας πείνας; Έπρεπε ή δεν έπρεπε να αυτοπυρποληθεί ο Τυνήσιος άνεργος; Έπρεπε ή δεν έπρεπε να φουντάρει με το κεφάλι από τα θεωρεία της Βουλής ο σακατεμένος από τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας του Ρουμάνος; Έπρεπε ή δεν έπρεπε;

ΟΤΑΝ αναζητάμε τακτική και στρατηγική σε τέτοιες κινήσεις, τότε πάει να πει ότι δεν ξέρουμε, δεν έχουμε δοκιμάσει, δεν μας ενδιαφέρει, δεν καταλαβαίνουμε, δεν αισθανόμαστε, τι σημαίνει απόγνωση. Τι σημαίνει να φωνάζει ο άνθρωπος και να μην ακούγεται. Να διαμαρτύρεται «εντός των νομίμων πλαισίων» και να τον γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Να αισθάνεται φυλακισμένος στην κρατική αδιαφορία και στη γενική κουφαμάρα.

ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ κατάφεραν βέβαια, κουτσά-στραβά, με τη βοήθεια λυτών και δεμένων, αριστερών και δεξιών, να την αδειάσουν από τους απελπισμένους. Η Νομική όμως ήταν μόνο ο προάγγελος όσων έρχονται. Μια προειδοποίηση ότι η απελπισία πλησιάζει στο σημείο της έκρηξης. Κι αν οι μετανάστες, καταπιεσμένοι και συμπιεσμένοι στη βάση της άθλιας πυραμίδας, είναι οι πρώτοι που προσεγγίζουν στο κόκκινο, ας μην έχουν αυταπάτες όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποφασίζουν και διατάζουν - καθένας κατά τη δύναμη και την εξουσία του: Έρχονται πολύ χειρότερα. Γιατί η απόγνωση είναι η μόνη καλλιέργεια της πράσινης ανάπτυξης που απλώνεται τελευταία στην Ελλάδα.

ΤΙ ΑΛΛΟ καλλιεργούν όταν κλείνουν τα αυτιά τους στη βοή από κάτω; Όταν όλες οι απεργίες, όλα τα αιτήματα, όλες οι προτάσεις, όλες οι διαμαρτυρίες, όλες οι διαδηλώσεις βρίσκουν μπροστά τους το φράγμα των κουφών, των στραβών, των ανάλγητων και των παχύδερμων; Όταν κανένας, εκτός βέβαια από τους γνωστούς άγνωστους του Plaza Hotel, του ΣΕΒ, των Τραπεζών και των συναφών, δεν ακούγεται; Όταν οι άνθρωποι βογκάνε και ο Λουδοβίκος του Μαξίμου βλέπει τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης; Όταν ένας στους τρεις νέους είναι άνεργος, και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους στο έλεος της ασυδοσίας του εργοδότη; Όταν οι γέροι παρακολουθούν τις αναλογιστικές αλχημείες που οδηγούν σε νέες μειώσεις τις ακρωτηριασμένες συντάξεις τους;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μόνο οι μετανάστες απελπισμένοι στην Ελλάδα του Μνημονίου. Αυτοί βέβαια έχουν δέκα λόγους παραπάνω, αλλά πίσω τους, στην ίδια ουρά, στέκονται χιλιάδες και χιλιάδες, μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα αυτοί. Που έχουν άδεια εργασίας αλλά δεν έχουν εργασία. Που έχουν υπηκοότητα, αλλά δεν έχουν παρόν ούτε μέλλον. Που έχουν δικαίωμα ψήφου, αλλά όχι δικαίωμα να ακούγονται. Που έχουν πιστωτικές κάρτες, αλλά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ, το σύστημα που οι κοινωνικοί του αισθητήρες έχουν νεκρωθεί και παραμένει κουφό και τυφλό στην απόγνωση και στη διαμαρτυρία, απέδειξε όμως και κάτι άλλο: ότι το ένστικτο της επιβίωσής του παραμένει ισχυρό. Τόσο πιο έτοιμο να προσφύγει στην καταστολή μάλιστα είναι, όσο πιο νεκρές είναι οι αισθήσεις του. Σαν γάτα που της πάτησαν την ουρά έκαναν όλοι τους. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ακροδεξιοί, αστυνομία, παρακράτος, δικαιοσύνη, εισαγγελικά Media, όλοι και όλα στοιχήθηκαν σε μια γραμμή - της εξουδετέρωσης του εχθρού που ξεπέρασε τα εσκαμμένα. Και γραμμή πίεσης, αποτελεσματικής, όπως αποδείχτηκε, σε όσους δεν έπαιρναν καθαρή θέση καταδίκης, αν όχι του εχθρού, τουλάχιστον των μεθόδων του. Και φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε αν οι ξεβράκωτοι, οι κολασμένοι της γης, οι δούλοι των δούλων, υπονομεύουν το άσυλο! Και να αναλύουμε σε κυβερνητικά κογκλάβια και κομματικά γραφεία αν η μορφή πάλης τους ήταν σωστή. Και να τους ρίχνουμε ανακοινώσεις στο ξερό τους κεφάλι, ότι η στάση τους δίνει άλλοθι στην κυβέρνηση. Λες και η κυβέρνηση χρειαζόταν άλλοθι για να κάνει αυτά που κάνει!

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΤΕΛΙΚΑ με την τεράστια επίδειξη δύναμης, την άσκηση δηλαδή μιας ισοπεδωτικής βίας. Κατάφεραν όμως και κάτι άλλο, που θα το βρουν μπροστά τους όλοι τους. Αν απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, ακόμα και δίκαιες οριακές εκρήξεις όπως της Νομικής, δεν δίνουν αποτέλεσμα, τότε τι απομένει για τους απελπισμένους; Με ποιο μέσο, ποια μορφή πάλης, ποια ακρότητα, θα μπορούν τουλάχιστον να ελπίζουν; Όταν σφραγίζουν όλες τις πόρτες της νόμιμης, δημοκρατικής διαμαρτυρίας, τότε πού το πάνε; Και ποιος θα φταίει όταν γίνει το μεγάλο μπαμ εκατό μεγατόνων Νομικής;