 |
| του Σατιρικού από το Ποντίκι |
Οι αλλαγές στον νόμο περί ευθύνης υπουργών που ανακοίνωσε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν ανατρέπουν το σκανδαλωδώς ευνοιοκρατικό για τα πολιτικά πρόσωπα καθεστώς παραγραφής. Κινούνται μέσα στα όρια που προδιαγράφουν οι συνταγματικές ρυθμίσεις, που από κοινού προώθησαν ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. κατά την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση και ξέχασαν, ξανά "από κοινού", να τις συμπεριλάβουν στις αναθεωρητέες διατάξεις της διαδικασίας που είχε άδοξο τέλος εξαιτίας των κοινωνικών αντιδράσεων για το άρθρο 16.
Με το νομοσχέδιο καθιερώνονται κάποιες διαδικασίες, όπως η συγκρότηση Δικαστικού Συμβουλίου πριν από την άσκηση προανακριτικής διαδικασίας, που δεν ανατρέπουν την ουσία. Η ουσία είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα συνταγματοποίησαν πιο σύντομη παραγραφή των αδικημάτων που διαπράττουν πολιτικά πρόσωπα, με αποτέλεσμα να καθίσταται δυσχερής η διερεύνηση των καταγγελιών για σκάνδαλα. Πρόσχημα γι' αυτή τη δικομματική ρύθμιση ήταν ο κίνδυνος ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής, αν εφαρμοστούν για τα πολιτικά πρόσωπα οι προθεσμίες του Ποινικού Κώδικα.
Πρόκειται για επιχείρημα που ανατρέχει στα σκάνδαλα του 1989. Από τότε όμως διέρρευσε μεγάλο διάστημα. Τα σκάνδαλα εκτοξεύτηκαν, καθώς υπήρξε ραγδαία αύξηση του πολιτικού χρήματος, ενώ η επαπειλούμενη χρεωκοπία έχει ενισχύσει μεταξύ των πολιτών την απαίτηση "να πληρώσουν οι υπεύθυνοι".
Η συνταγματική ρύθμιση εκθέτει το πολιτικό σύστημα. Γι' αυτό έχουν προταθεί λύσεις, στα όρια των συνταγματικών προβλέψεων, που, με την εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε Δικαστικά Συμβούλια εξ αρχής, αλλά και στην τελευταία φάση της έρευνας, θα αποφευγόταν η δρομολογούμενη παραγραφή. Τέτοιες προτάσεις δεν υιοθετήθηκαν, τουλάχιστον με τολμηρό τρόπο, από τον υπουργό Δικαιοσύνης.
Εκείνο που λείπει είναι η πολιτική βούληση να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο για τα σκάνδαλα. Η μεθόδευση της παραγραφής για την υπόθεση του Βατοπεδίου και το παιχνίδι για το πόρισμα σχετικά με τη Siemens αποδεικνύουν ότι δεν υφίσταται πολιτική βούληση. Άλλωστε υπάρχει, πάντοτε, η νομική διέξοδος ένα αδίκημα, όπως το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, να χαρακτηριστεί διαρκές και να αποφευχθεί ο κίνδυνος παραγραφής του.
Με το νομοσχέδιο καθιερώνονται κάποιες διαδικασίες, όπως η συγκρότηση Δικαστικού Συμβουλίου πριν από την άσκηση προανακριτικής διαδικασίας, που δεν ανατρέπουν την ουσία. Η ουσία είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα συνταγματοποίησαν πιο σύντομη παραγραφή των αδικημάτων που διαπράττουν πολιτικά πρόσωπα, με αποτέλεσμα να καθίσταται δυσχερής η διερεύνηση των καταγγελιών για σκάνδαλα. Πρόσχημα γι' αυτή τη δικομματική ρύθμιση ήταν ο κίνδυνος ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής, αν εφαρμοστούν για τα πολιτικά πρόσωπα οι προθεσμίες του Ποινικού Κώδικα.
Πρόκειται για επιχείρημα που ανατρέχει στα σκάνδαλα του 1989. Από τότε όμως διέρρευσε μεγάλο διάστημα. Τα σκάνδαλα εκτοξεύτηκαν, καθώς υπήρξε ραγδαία αύξηση του πολιτικού χρήματος, ενώ η επαπειλούμενη χρεωκοπία έχει ενισχύσει μεταξύ των πολιτών την απαίτηση "να πληρώσουν οι υπεύθυνοι".
Η συνταγματική ρύθμιση εκθέτει το πολιτικό σύστημα. Γι' αυτό έχουν προταθεί λύσεις, στα όρια των συνταγματικών προβλέψεων, που, με την εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε Δικαστικά Συμβούλια εξ αρχής, αλλά και στην τελευταία φάση της έρευνας, θα αποφευγόταν η δρομολογούμενη παραγραφή. Τέτοιες προτάσεις δεν υιοθετήθηκαν, τουλάχιστον με τολμηρό τρόπο, από τον υπουργό Δικαιοσύνης.
Εκείνο που λείπει είναι η πολιτική βούληση να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο για τα σκάνδαλα. Η μεθόδευση της παραγραφής για την υπόθεση του Βατοπεδίου και το παιχνίδι για το πόρισμα σχετικά με τη Siemens αποδεικνύουν ότι δεν υφίσταται πολιτική βούληση. Άλλωστε υπάρχει, πάντοτε, η νομική διέξοδος ένα αδίκημα, όπως το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, να χαρακτηριστεί διαρκές και να αποφευχθεί ο κίνδυνος παραγραφής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου