Εσύ τελικά με ποιους είσαι;

του Στέλιου Φωτεινόπουλου

από REDNotebook

Εσύ που δεν τοποθετείς πολιτικά τον εαυτό σου πουθενά και που θεωρείς πως η αλήθεια ενυπάρχει σε όλους τους ανθρώπους το ίδιο, που κάθε φορά που λες ότι φοβάσαι τους μετανάστες, συμπληρώνεις ενοχικά ότι δεν είσαι ρατσιστής, εσύ που κρυφοχαμογελάς ανακουφισμένος όταν ακούς στις ειδήσεις ότι θα χτιστεί τείχος και σχεδόν ταυτόχρονα ντρέπεσαι για αυτό αλλά ξέρεις εσύ: “δεν υπάρχει άλλη λύση”...

Εσύ πότε θα πάρεις θέση, ξεκάθαρη πρώτα από όλα για το ποιός είσαι, και ύστερα με ποιούς θέλεις να ζεις;  

Το πολιτικό σύστημα και η αντανάκλαση του στο κοινωνικό επίπεδο, οι κοινωνικές σχέσεις, πολλές φορές μέσα στην πολυσυλλεκτικότητά τους, δημιουργούν την ψευδαίσθηση, ότι μπορούμε ταυτόχρονα να παίρνουμε διττές θέσεις, να ισορροπούμε σε παραπάνω από μία βάρκες. Η Αυτόματη ποινικοποίηση οποιουδήποτε αντισυστημικού λόγου (τελευταία το αντισυστημικό, ταυτίζεται για λόγους απομόνωσης του, με το αντικοινωνικό), οδηγεί αναπόφευκτα στον φοβικό παραλογισμό. “Τί προτιμάς, να κραυγάζεις να φύγουν οι μετανάστες από την Νομική εκχωρώντας ένα κομμάτι του εαυτού σου στον εθνικισμό, ή να φοβάσαι να περπατήσεις στον δρόμο μη σε βιάσουν;” 

Αλήθεια δεν γνωρίζω πολλούς μετανάστες που έφυγαν από δικτατορίες, πολέμους, άφησαν οικογένειες και διέσχισαν τέσσερις και πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα για να δουλέψουν και ξαφνικά αποφάσισαν να αλλάξουν “ασχολία”, ούτε άλλους που μπορούν να κάνουν μπάνιο για να είναι καθαροί και δεν κάνουν γιατί “αυτοί παιδί μου είναι βρωμιάρηδες, απολίτιστοι”.

Τις τελευταίες μέρες, 250 πολιτικοί πρόσφυγες, φιλοξενούνται στο ανεκμετάλλευτο υπόγειο της Νομικής Σχολής με σκοπό να αρχίσουν απεργία πείνας για να πετύχουν νομιμοποίηση, ίσα εργασιακά δικαιώματα με εμάς τους ντόπιους. Προσπαθούν για αυτό που τους κατηγορούσαν οι “συμπατριώτες” μας στο παρελθόν, ότι δεν έχουν δηλαδή χαρτιά και ότι ρίχνουν τους μισθούς. Όταν λοιπόν η πολιτεία δείχνει ανίκανη ή και σκόπιμα αδυνατεί να δημιουργήσει διαδικασίες ενσωμάτωσης ή και προώθησης στην Ευρώπη όσων το επιθυμούν, δημιουργεί η ίδια την περιθωριοποίηση, την εξαθλίωση και όπως είναι λογικό την παραβατικότητα. ¨Η χειραφέτηση των μεταναστών πρέπει να παρουσιαστεί με “κοντά ποδάρια” και οι δύο μεγάλες παρατάξεις, σαν να υπερασπίζονται το προηγούμενο καθεστώς, βάζουν ταφόπλακα σε οποιαδήποτε συζήτηση. Στο άσυλό τους απ’ ό,τι φαίνεται, χωράνε μόνο τραμπουκισμοί και οπλισμένοι μαφιόζοι της νύχτας που τους χρησιμοποιούν στα πάρτυ τους για face control... Αθλιότητα και υποκρισία στην τιμή του ενός και μάλιστα κουνώντας μας το δάχτυλο.

Για αυτό σου λέω, πρέπει να αποφασίσεις τελικά με ποιούς είσαι. Τι άνθρωπος είσαι, τι κοινωνία θέλεις, τι αρχές και αξίες υπερασπίζεσαι. Πρέπει να διαλέξεις βάρκα και θάλασσα. Το “δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους” να μετασχηματιστεί σε “ έχω κάτι πολύ σημαντικό που με δένει με αυτούς τους κυνηγημένους και θυμώνω όταν η κοινωνία μου τους συμπεριφέρεται όπως οι δικτατορίες που τους ξέβρασαν”.

Η γη που ζούμε είναι αυτή που μας έλαχε από την ιστορία, ο πολιτισμός όμως είναι αυτός που κερδίσαμε. Το αίμα είναι το ίδιο κόκκινο σε όλους τους ανθρώπους. Ας σταθούμε δίπλα τους, ας τους επιβραβεύσουμε για τον άθλο τους και την διάθεση τους για ζωή.