Η εγκατάσταση των απεργών πείνας μεταναστών εργατών σε χώρους της Νομικής και όσα ακολούθησαν προσφέρονται για κάποιες πρώτες εκτιμήσεις. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος μπορούμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο.
Μισογεμάτο, καθώς το θέμα πήρε τη δημοσιότητα που ήθελαν οι απεργοί, αποφεύχθηκε η επέμβαση της αστυνομίας, τονώθηκε η αυτοπεποίθηση των αγωνιζόμενων μεταναστών μέσα κι έξω από τη Νομική και αποδείχθηκε ότι ο χώρος διατηρεί ανακλαστικά ενότητας και κινητοποίησης, αν κρίνουμε από τις αρκετές χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν γύρω από τη Νομική τις κρίσιμες ώρες της Πέμπτης.
Μισοάδειο, καθώς το άσυλο άρθηκε και δόθηκε η δυνατότητα στις δυνάμεις του συστήματος να συνδέσουν δύο προνομιακά για τη ρητορική τους θέματα, το άσυλο και το μεταναστευτικό. Δεν είναι τυχαίο ότι διαμορφώθηκε στον δημόσιο χώρο μια ευρεία πολιτική συναίνεση υπέρ της κατάλυσης του ασύλου και της σκλήρυνσης στο μεταναστευτικό, με τον ΛΑΟΣ να δίνει τον τόνο, τη Ν.Δ. να υιοθετεί τις θέσεις Καρατζαφέρη, τη ΔΗΑΡ και την ΠΟΣΔΕΠ να προσχωρούν ευθέως στο “εθνικό στρατόπεδο” και την κυβέρνηση να δηλώνει ότι αποκλείει κάθε μονιμοποίηση μετανάστη στο εξής. Αυτή η ενιαία στάση των συστημικών δυνάμεων πατάει και εκφράζεται και δημοσκοπικά. Επίσης, ακόμα και για όσους παραμένουν, τυπικά έστω, υπέρ της διατήρησης του ασύλου, έχει διαμορφωθεί η στενή και αποστειρωμένη αντίληψη ότι το άσυλο αφορά μόνον ακαδημαϊκούς σκοπούς.
Στην ακόμα πιο αδιευκρίνιστη περιοχή ανάμεσα στο μισοάδειο και το μισογεμάτο μπορούμε να τοποθετήσουμε την αμηχανία -στην καλύτερη περίπτωση- των συνδικάτων, ιδίως της ΓΣΕΕ αφού μιλάμε για ανασφάλιστους εργάτες, αλλά και τα αποκαλυπτήρια της δημοτικής αρχής Καμίνη και του ιδίου του δημάρχου, ο οποίος είχε, στην κυριολεξία, κρυφτεί. Οι δύο πιο κρίσιμοι και ισχυροί συναρμόδιοι για το θέμα θεσμοί έκαναν την πάπια. Τουλάχιστον ξέρουμε τι μπορούμε να περιμένουμε. Όμως το θέμα δεν ήταν να εκθέσουμε τον Παναγόπουλο και τον Καμίνη στα μάτια των αριστερών και προοδευτικών πολιτών, αλλά να πιέσουμε για δρομολόγηση λύσεων υπέρ των μεταναστών.
Το γεγονός ότι δεν μπήκε η αστυνομία στο άσυλο και δεν διακινδύνευσαν ακόμα περισσότερο οι απεργοί πείνας, οι οποίοι προέρχονται από χώρες όπου οδηγείσαι στην κρεμάλα για πολύ λιγότερο σοβαρούς λόγους, οφείλεται σε μια σειρά παράγοντες, λίγους από τους οποίους μπορούσαν να επηρεάσουν αποφασιστικά οι απεργοί και οι αλληλέγγυοι. Η κυβερνητική στάση “έσπασε” όχι μόνον από την παράτολμη αποφασιστικότητα των απεργών, αλλά περισσότερο από τον φόβο ότι μπορεί να γενικευθεί μια εξέγερση των μεταναστών στην Ελλάδα, με αφορμή τη Νομική, αλλά με υπόβαθρο τις εξεγέρσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη στις πατρίδες τους. Η κυβέρνηση σε αυτή τη φάση δεν θέλει ανάφλεξη. Όλοι οι σύμβουλοί της και τα διεθνή ΜΜΕ αυτό φοβούνται και το δηλώνουν δημοσίως. Ακόμα περισσότερο, δεν ήθελε ανάφλεξη με τον Παπανδρέου στο Νταβός. Της αρκούσε η επικοινωνιακή εξαφάνιση της Siemens και, πολύ περισσότερο, της κυοφορούμενης συμφωνίας για τριακονταετή παράταση του Μνημονίου. Όμως, λογικά, ούτε όσοι αντιστρατεύονται το σύστημα και υπερασπίζονται τους μετανάστες θα ήθελαν μια τυφλή εξέγερση των μεταναστών και τη συσπείρωση των Ελλήνων πίσω από τον Νόμο και την Τάξη του Καρατζαφέρη. Ούτε η αριστερά επιθυμεί να ξεσηκωθούν οι ξένοι εργάτες, τη στιγμή που έχουν λουφάξει οι Έλληνες.
Από 'κει και πέρα, η όλη υπόθεση ανέδειξε και μια σοβαρή αδυναμία του χώρου, που εκφράστηκε με πράξεις του κινηματικού κομματιού του και παραλείψεις ή επιπολαιότητα του οργανωμένου. Η διακινδύνευση δεν ήταν ούτε μετρημένη, ούτε συνεννοημένη επαρκώς, ούτε δίκαια κατανεμημένη, με αποτέλεσμα τόσο οι απεργοί μετανάστες όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήκωσε το βάρος των επιθέσεων και των διαπραγματεύσεων, να κινούνται σε τεντωμένο σκοινί.
Το θέμα δεν τέλειωσε. Αντιθέτως, μόλις τώρα αρχίζει. Επείγει λοιπόν η διαχείριση της κρίσης στην κατεύθυνση του να βρεθούν τα σημεία επαφής ανάμεσα στους μετανάστες εργαζόμενους και τους Έλληνες εργαζόμενους και η συνειδητοποίηση του κοινού εχθρού και της ανάγκης για κοινούς αγώνες. Απ' αυτό, βρισκόμαστε ακόμη πολύ μακριά.
Από 'κει και πέρα, η όλη υπόθεση ανέδειξε και μια σοβαρή αδυναμία του χώρου, που εκφράστηκε με πράξεις του κινηματικού κομματιού του και παραλείψεις ή επιπολαιότητα του οργανωμένου. Η διακινδύνευση δεν ήταν ούτε μετρημένη, ούτε συνεννοημένη επαρκώς, ούτε δίκαια κατανεμημένη, με αποτέλεσμα τόσο οι απεργοί μετανάστες όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήκωσε το βάρος των επιθέσεων και των διαπραγματεύσεων, να κινούνται σε τεντωμένο σκοινί.
Το θέμα δεν τέλειωσε. Αντιθέτως, μόλις τώρα αρχίζει. Επείγει λοιπόν η διαχείριση της κρίσης στην κατεύθυνση του να βρεθούν τα σημεία επαφής ανάμεσα στους μετανάστες εργαζόμενους και τους Έλληνες εργαζόμενους και η συνειδητοποίηση του κοινού εχθρού και της ανάγκης για κοινούς αγώνες. Απ' αυτό, βρισκόμαστε ακόμη πολύ μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου