Παρατηρήσεις στενόμυαλου συμπαραστάτη

από AntistaChef

του Novalis

από την Αυγή
 

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, η κυβέρνηση διολίσθησε στον τελευταίο αναβαθμό του πιο ανάλγητου και αφασικού δεξιού λαϊκισμού. Τη συνόδευσαν όλες οι δυνάμεις της ετερόκλητης συμμαχίας που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υποβοηθούν το πολιτικό της σχέδιο. Από τις πιο νεοφιλελεύθερες και νεοσυντηρητικές έως τις- υποτίθεται- πιο μετριοπαθείς. 

 

Μέσα στον καταιονισμό αμετροέπειας και ανοηταίνουσας κακοβουλίας, επιλέχθηκε η επίκληση του ασύλου ως αιχμή, για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά των μικροαστικών νοικοκυρεμάτων και των μεγαλοαστικών συγκαλύψεων. Άλλωστε, μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Για να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, λίγο το τοπίο από την καρβουνόσκονη της φαιάς προπαγάνδας, η οποία "διηθείται και σταλάζει μέσα στην καρδιά μας", κατά τον λόγο του ποιητή, ας ανατρέξουμε σε μια από τις εμβληματικότερες μορφές του συνταγματικού δικαίου στην Ελλάδα, τον Αριστόβουλο Μάνεση. 

"Τα Πανεπιστήμια και εν γένει τα ΑΕΙ δεν είναι μόνον ιδεολογικοί μηχανισμοί του κρατούντος καθεστώτος που τείνουν μονοσήμαντα στη συντήρηση και αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως συνηθίζεται να λέγεται σχηματικά. Είναι και θεσμοί, δηλ. εστίες εξουσίας, που εξ ορισμού παράγουν, διαλεκτικά, αντι-εξουσία. Και είναι επίσης μαζικοί χώροι, που αποτελούν πεδία των γενικότερων κοινωνικο-πολιτικών ανταγωνισμών και ζυμώσεων", 

έγραφε ο Μάνεσης στο σημείο 7 μιας έρευνας που δημοσιεύτηκε στην εφ. "Η Καθημερινή" της 12ης Μαΐου 1978 με τίτλο "Η κρίση στην Ανώτατη εκπαίδευση". Σε άλλη μελέτη του, δημοσιευμένη στον τόμο "Συνταγματική Θεωρία και Πράξη", Θεσσαλονίκη, 1980, σελ. 702-703, διευκρίνιζε ότι 

το άσυλο προστατεύει όχι μόνο τους διδάσκοντες και τους διδασκόμενους, αλλά και γενικά όσους βρίσκονται στον χώρο του πανεπιστημίου με τη δημοκρατικά εκφρασμένη συναίνεση των αρμόδιων ακαδημαϊκών οργάνων. Συζήτηση για επέμβαση στον χώρο του ασύλου μπορεί να σταθεί μόνο σε περιπτώσεις που τελείται αξιόποινη πράξη, η οποία στρέφεται κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας. 

Θα ήταν υποτιμητική περιττολογία να συνδέσω τις παραπάνω διαπιστώσεις με όσα συνέβησαν αυτές τις μέρες, οπότε προχωρώ παρακάτω, ο στενόμυαλος συμπαραστάτης: Σύμφωνα με μια πλειάδα πανεπιστημιακών του κυβερνητικού μπλοκ, το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να γίνεται χώρος κοινωνικής διαμαρτυρίας, διότι εκεί διακινείται η γνώση και μόνον η γνώση. Κρίμα που δεν τους ρώτησε ο έγκριτος ιστορικός στο King's College του Λονδίνου και μέλος της βουλής των Λόρδων, Κόνραντ Ράσσελ, όταν έγραφε στην πολυδιαβασμένη μονογραφία του "Ακαδημαϊκή Ελευθερία" (Academic Freedom, Routledge, 1993), σελ. 39 ότι 

"τα πανεπιστήμια είναι τόσο αναντικατάστατα στην εποχή μας ως μέρος της αντίστασης στον δεσποτισμό όσο ήταν και το 1688". 

Κρίμα που δεν τους ρώτησαν, επίσης, πολλές προσωπικότητες του ριζοσπαστικού διαφωτισμού, οι οποίες φρονούσαν ότι 

η "απολιτικότητα" είναι αντικειμενικά πολιτική επιλογή και πολιτική θέση, η οποία μέσα στην κριτική αδράνειά της απέναντι στους κρατούντες μόνο ως πολιτική υπέρ του κατεστημένου μπορεί να ερμηνευθεί. 

Αξίζει να επανέλθω στον Μάνεση, για να θυμίσω ότι κατ' επανάληψη είχε τονίσει πως 

"ο ακαδημαϊκός δάσκαλος δεν δικαιούται να είναι ψυχρός και αδιάφορος ερευνητής" και ότι "η διάκριση μεταξύ καθαρής επιστήμης και πολιτικής, μεταξύ επιστήμης και αξιολογικών κρίσεων του επιστήμονα, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα". 

Από αυτή την άποψη, είναι θλιβερό να ακούμε την "αριστερή" γραμματέα της ΠΟΣΔΕΠ να υποστηρίζει ότι "το πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος όπου η κάθε κοινωνική ομάδα θα βρει λύση". Προφανώς, σε μια σχολή όπου υποτίθεται ότι διδάσκονται και ερευνώνται οι επιστήμες του δικαίου δεν έχουν καμία θέση άνθρωποι που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία ή και την ίδια τη ζωή τους ακόμα, για να κατοχυρώσουν την ανθρώπινη υπόσταση που μια τάχαμου δημοκρατική και ευνομούμενη πολιτεία πεισμωδώς τούς αρνείται, στερώντας τους στοιχειώδη δικαιώματα. 

 

Από την άλλη, βέβαια, ουδείς νεο-βεμπεριανός επιστημονιστής ενοχλήθηκε από το γεγονός ότι η ΠΑΣΠ/ΝΟΠΕ είχε κατακλύσει τον χώρο με μια αφίσα λαμέ ευδαιμονίας, όπου διαφημιζόταν ανάλογης αισθητικής πάρτι στο Νέο Κτήριο της Νομικής με το συνοδευτικό λογότυπο "Πριν διαβάσεις, έλα να τα σπάσεις". Μάλλον το Πανεπιστήμιο που δεν αντέχει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, φθάνει στην τελειότητα πάνω στις αυτοσχέδιες πίστες του φιλοκυβερνητικού ποπ-σκυλάδικου. 

 

Οι δηλώσεις του άρτι ενθρονισθέντος κ. Καμίνη, πάλι, είναι κατά μία έννοια δικαιολογημένες, διότι πού να βρει ο άνθρωπος σανίδα να πατήσει; Πώς να αναλογιστεί ότι στις ευθύνες ενός δημάρχου συμπεριλαμβάνεται και το να δώσει στους ανθρώπους πρόσωπο, χώρο, απαντοχή; Σε ποια διαφορετική πολιτική, πολιτισμική και αισθητική αντίληψη και συμπεριφορά να αναφερθεί; Στου ΠΑΣΟΚ ή στης ΔΗ.ΑΡΙ; Άλλωστε, σε διαφορετική περίπτωση, η πλειοψηφία των μέχρι τώρα υποστηρικτών του δεν θα τον ήθελε για δήμαρχο. 

 

Για μας πάλι, που επιμένουμε, ο συσχετισμός μπορεί να είναι δυσχερής, αλλά σίγουρα δεν είναι συντριπτικός. Διότι σε αντίθεση με τους πτωχαλαζόνες της ΔΗ.ΑΡΙ δεν έχουμε απεμπολήσει τις στέρεες αφετηρίες της πολιτικής δράσης. Ούτε έχουμε διάθεση να υποκαταστήσουμε τις θέσεις μιας εύτολμης αριστερής πολιτικής με τις ετοιμόρροπες αλληλουχίες και τα διφορούμενα συμφραζόμενα. Οφείλουμε, κατ' αρχήν, να απεμπλέξουμε τους αγωνιζόμενους συνανθρώπους και συμπολίτες μας, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, από τις τοξικές τηλεοπτικές ροές. 

 

Για να δει, επιτέλους, η κοινωνία την αντικειμενική πραγματικότητα των ζητημάτων τους και όχι τη συναρμολογημένη στα χαλκεία της "συμμαχίας των προθύμων".

 

 

ΥΓ.: Άααα, ναι! Αυτό αφιερώνεται στα μοβόρα ελληνοχριστιανόπουλα και τους λοιπούς φαρισαίους! Είναι από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, κεφ. ΚΕ': "Επείνασα γαρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και ουκ εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με, γυμνός, και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή και ουκ επεσκέψασθέ με [...]. Εφ' όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε".