Οι πέτρες ως συμβολή στην αναδιάρθρωση...

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή

Πολλά ακούγονται και γράφονται τις τελευταίες μέρες για επικείμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Την οποία απ' ό,τι φαίνεται έχει τούμπανο ο κάθε άξιος του ονόματός του κερδοσκόπος και μόνο ο Παπανδρέου την έχει κρυφό καμάρι. Ενώ ο καπνός από πολλές μεριές αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι υπάρχει και φωτιά, τουτέστιν όχι μόνο ιδέες και προτάσεις, αλλά και σκληρό παζάρι για το πώς (θα γλιτώσουν τα λεφτά και τα κέρδη τους), πώς θα σιγουρέψουν το ευρώ και τι (θα μας φορτώσουν).

Ποιο είναι το κοινό σημείο όλων των πληροφοριών, που συγκλίνουν στη βεβαιότητα ότι υπάρχει ακόμα και συγκεκριμένο σχέδιο - εισήγηση του εντιμότατου κυρίου Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του μηχανισμού βοήθειας της Ε.Ε.; Ότι η αναδιάρθρωση που ετοιμάζουν αποτρέπει τον κίνδυνο χρεοκοπίας για την Ελλάδα, χωρίς να έχει κόστος για τους επενδυτές και κυρίως για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν στην κατοχή τους ελληνικά ομόλογα. Κόλπο grosso δηλαδή. Όλοι κερδισμένοι!

Όλοι; Μα δεν χρειάζεται να είσαι και Κρούγκμαν για να ξέρεις ότι δεν είναι δυνατόν να κερδίζουν όλοι σε τέτοιες περιπτώσεις. Ποιος θα χάσει λοιπόν; Μήπως αυτός που λείπει από όλες τις αισιόδοξες πληροφορίες; Αυτός που είναι αμφίβολο ακόμα κι αν εκπροσωπείται στα σχετικά διαβούλια; Αυτός που, και αν υποτεθεί ότι εκπροσωπείται, εκπροσωπείται από μια κυβέρνηση που έχει δώσει δείγμα γραφής, ή μάλλον υπογραφής, με την άνευ όρων τζίφρα στο Μνημόνιο;

Και επειδή αυτός είμαστε όλοι εμείς, ορθώς μας ζώνουν τα φίδια. Η παρασκηνιακή διαδικασία, οι πρωταγωνιστές της, οι στόχοι της, μυρίζουν άσχημα. Αν προσθέσουμε ότι το διαφημιζόμενο σχέδιο Ρέγκλινγκ έχει εφαρμοστεί στις Φιλιππίνες στα τέλη της δεκαετίας του '90, μετά από εντολή του ΔΝΤ, με αποτέλεσμα η δύσμοιρη χώρα ακόμα να είναι γονατισμένη εξαιτίας των σκληρών μέτρων, με 30% φτώχεια, εξαγωγή δούλων σε όλο τον κόσμο, πολιτική αστάθεια, χωριστικά κινήματα και τεράστια εγκληματικότητα, τότε κανέναν δεν πρέπει να ξεγελούν τα χαμόγελα. Όταν αυτοί χαμογελούν, μυρίζει ανθρώπινο κρέας, για να παραφράσουμε τον Μπρεχτ.

Μόνιμη εξάρθρωση και αναπηρία (δικαιωμάτων, αμοιβών, κοινωνικών κατακτήσεων, εθνικής κυριαρχίας) εν ονόματι της αναδιάρθρωσης -αυτό μυρίζει. Και μάλλον πρέπει από τώρα, εθνικώς σκεπτόμενοι, σ' αυτή την Ελλάδα - των - Φιλιππίνων που σχεδιάζουν να συμβάλουμε κι εμείς με όσες πέτρες μπορούμε. Με όλη μας τη δύναμη...