Παπαγαλάκια και ξεφτέρια

σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη από Εκτός Καρέ

του Παντελή Μπουκάλα 

από την Καθημερινή 

Μα τι αντιπαραδοσιακά, ανορθόδοξα και επικίνδυνα πράγματα είναι αυτά που ακούγονται; Οτι οφείλουν λέει οι δημοσιογράφοι να μην καταπίνουν αμάσητες τις πληροφορίες που τους δίνουν από τα υψηλά της αστυνομίας και να μην τις δημοσιεύουν δίχως έλεγχο και διασταύρωση. Δηλαδή τι, θα καταντήσουμε τώρα να αμφισβητούμε την ειλικρίνεια της αστυνομίας, τον τίμιο και νόμιμο τρόπο με τον οποίο συλλέγει τις πληροφορίες της και την άκρα προσοχή με την οποία διαχειρίζεται και διανέμει το υλικό της;

Εντάξει, αν είχαμε πικρή πείρα, θα ήταν δικαιολογημένες οι επιφυλάξεις και η καχυποψία και δεν μας επιτρεπόταν να θεωρούμε τις ασφαλίτικες πληροφορίες ταυτόσημες με τις ασφαλείς. Αλλά έκαψαν ποτέ άνθρωπο οι «δημόσιες δυνάμεις»; Τον έδωσαν σαν τρομοκράτη ή ό, τι άλλο χωρίς πρώτα να διπλοτριπλοτσεκάρουν τα ευρήματά τους, χωρίς δηλαδή να εμπιστευτούν απλώς τις επιθυμίες και τις υποψίες τους; ΄Η μήπως υπάρχει έστω ένα μαρτυρημένο περιστατικό όπου να χάλκεψαν στοιχεία, να έβαλαν ας πούμε μολότοφ μέσα στο σακίδιο κάποιου για να τον ενοχοποιήσουν; Στοχοποίησαν ποτέ κανέναν απλώς και μόνο επειδή φορούσε πράσινα αθλητικά παπούτσια; Ψιθύρισαν ποτέ σε πρόθυμα αυτιά «αποκλειστικές πληροφορίες» για συγγενείς και φίλους συλληφθέντων ή έδωσαν στη δημοσιότητα τη φωτογραφία τους και όλο τους το βιογραφικό, με το στίγμα του «αποδεδειγμένα εγκληματία», ενώ δεν διέθεταν άλλο «ακλόνητο στοιχείο», πέρα από τη συγγένεια;

Η συγγένεια πήρε στον λαιμό της τους φιλότιμους αξιωματούχους της αστυνομίας στην περίπτωση της εικοσιεπτάχρονης Γερμανίδας που συνελήφθη την προηγούμενη εβδομάδα μαζί με άλλους τέσσερις. Το επώνυμό της, Μάγερ, τους έβαλε σε σκέψεις. Στην αρχή έκαναν την υπόθεση μήπως κρατούσε από τη γενιά του φιλέλληνα Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ, αλλά ήταν Ελβετός και δεν έδενε το σενάριο. Αμέσως έπειτα σκέφτηκαν μήπως ήταν εγγονή του παλιού τερματοφύλακα της Μπάγερν και της Εθνικής Γερμανίας Ζεπ Μάγερ, αλλά ανέκρουσαν πρύμναν όταν θυμήθηκαν πως από τη γενιά εκείνη των Γερμανών ποδοσφαιριστών αυτός που αναρχοαριστέριζε (έπαιζε και αριστερό μπακ άλλωστε) ήταν ο Πολ Μπράιτνερ. Ψάξε ψάξε όμως, να ’ναι καλά και το Ιντερνετ, το βρήκαν: «Η μητέρα της συλληφθείσας, η Μπάρμπαρα Μάγερ, ήταν στέλεχος της Φράξιας Κόκκινος Στρατός». Και αφού το βρήκαν, το διοχέτευσαν ημιεπισήμως στους αστυνομικούς συντάκτες. Και όσοι εξ αυτών έχουν μάθει χρόνια τώρα να πιστεύουν στον Θεό αφενός, στη ΓΑΔΑ την Αληθειώτισσα αφετέρου και σε τίποτε άλλο (των κωδίκων δεοντολογίας συμπεριλαμβανομένων), έσπευσαν να διαλαλήσουν από τους σταθμούς τους το σπουδαίο νέο, να μάθει ο κόσμος, να πάρει τα μέτρα του. Κράτησαν πάντως την ψυχραιμία τους και δεν το ’ριξαν στις παροιμίες, του είδους «κατά μάνα, κατά κύρη, κατά γιος και θυγατέρα». Αυτό το έλεγαν με το βλέμμα τους.