 |
| (πηγή) |
Η θεωρία της “ιδανικής φυλακής” εμφανίστηκε το 1791 από τον Τζέρεμυ Μπένθαμ ως αυτή που κρατά τους ανθρώπους στα σπίτια τους χρησιμοποιώντας τον φυσικό φόβο της παρακολούθησης. Σήμερα η κυβέρνηση, με το σχετικό νομοσχέδιο που έχει φέρει στη Βουλή για ψήφιση, έρχεται να υλοποιήσει αυτή την παλιά αλλά τόσο αναγκαία θεωρία για τις κυρίαρχες πολιτικές πρακτικές του αυταρχισμού και της αστυνομοκρατίας. Τη στιγμή που η κυβέρνηση συγκρούεται καθημερινά με τους πολίτες για τις δεκάδες αντικοινωνικές και αντεργατικές πολιτικές της, αποφάσισε να επιβάλει στις εταιρείες τηλεπικοινωνιών να αποθηκεύουν τα προσωπικά στοιχεία επικοινωνίας των πολιτών, για να «διασφαλίσει» την ασφάλειά τους από τρομοκράτες, προδότες του έθνους και κατασκόπους.
Πρόκειται για μία πρωτοβουλία πέντε χρόνια μετά την έκδοση της αντίστοιχης οδηγίας από την Ε.Ε. και λίγους μήνες πριν την αναθεώρησή της από την ίδια την Ε.Ε.(!) Το γεγονός ότι αναθεωρείται, επειδή ο μηχανισμός είναι αποδεδειγμένα ατελέσφορος και εξαιρετικά κοστοβόρος, δεν φαίνεται να πτοεί το υπουργείο Δικαιοσύνης. Ούτε το προβληματίζει σοβαρά ότι η οδηγία κρίθηκε αναποτελεσματική από την Ευρωπαϊκή Ένωση Αστυνομικών και παράνομη από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Γερμανίας λόγω υπέρμετρης παραβίασης των προσωπικών δεδομένων. Αντίθετα, τη συμπληρώνει προβλέποντας τη δυνατότητα να τοποθετούνται παντού κάμερες επιτήρησης, κάμερες καταγραφής εικόνας και ήχου για την καταπολέμηση του εγκλήματος.
Επιστημονικά και εμπειρικά στοιχεία μαρτυρούν την αποτυχία της καμερολαγνείας να αποτρέψει την εγκληματικότητα. Όσο τα κοινωνικά και οικονομικά αίτια δεν αντιμετωπίζονται, η εγκληματικότητα όχι μόνο δεν προλαμβάνεται αλλά θα σκληραίνει σε μορφή και ένταση. Θα χρειαζόταν να τοποθετηθούν 1,5 εκατομμύρια κάμερες, όπως στην Αγγλία, για να διαπιστώσουμε και πάλι πως η εγκληματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με σκλήρυνση της αστυνομοκρατίας.
Όσο η πολιτεία φέρεται στον πολίτη ως κατά τεκμήριο ένοχο, επιτηρώντας την καθημερινότητά του, η εγκληματικότητα δεν θα περιορίζεται, αλλά θα μετατοπίζεται από τις υποβαθμισμένες στις καλές γειτονιές και η κάμερα θα λειτουργεί ακόμα και ως εργαλείο για real estate.
Με το να μπουν κάμερες παρακολούθησης σε πάρκα, δρόμους, πλατείες, δάση και παραλίες δεχόμαστε την πανταχού παρουσία μιας εξουσίας που στο όνομα της ασφάλειας περιορίζει, ασφυκτικά, θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα. Μιας εξουσίας που διαρρηγνύει βασικές αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού και μας φέρνει αντιμέτωπους με τη βία του φιλελευθερισμού της αγοράς.
Η πολιτική που εξιδανικεύει τη δράση του ατόμου στην οικονομία είναι η πολιτική για την οποία η ατομική ελευθερία στην κοινωνική ζωή είναι εν δυνάμει κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Και βασικό χαρακτηριστικό αυτής της νέας κοινωνίας είναι η καθημερινή βία της συνεχούς παρακολούθησης, η συστηματική προσβολή της ιδιωτικότητας στο μετρό, το πεζοδρόμιο, στη δουλειά και τη διασκέδαση.
Η επιμονή της κυβέρνησης να κάνει νόμο του κράτους μια αποτυχημένη οδηγία και μια αυταρχική πολιτική συνεχούς επιτήρησης δείχνει ότι ο Μεγάλος Αδερφός εκτός από «μάτι που βλέπει τα πάντα» και «αυτί που τα πάντα ακούει» έχει και «αόρατο χέρι» που εγγυάται την καλή λειτουργία της οικονομίας.
Οι πολιτικές ασφάλειας στοχεύουν μακρύτερα από τις δυνατότητες για κρατικές business με κάμερες που θα πλουτίσουν τον διάδοχο της Siemens σε περίοδο βαθιάς ύφεσης. Στοχεύουν σε μια φοβική «μετά μνημόνιο» κοινωνία, στοχεύουν στο φακέλωμα όσων έχουν “παρεκκλίνουσα” συμπεριφορά στον όμορφο νέο κόσμο που θέλει να επιβάλει το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο.
- Ο Βαγγέλης Κουμαριανός είναι νομικός.
Πρόκειται για μία πρωτοβουλία πέντε χρόνια μετά την έκδοση της αντίστοιχης οδηγίας από την Ε.Ε. και λίγους μήνες πριν την αναθεώρησή της από την ίδια την Ε.Ε.(!) Το γεγονός ότι αναθεωρείται, επειδή ο μηχανισμός είναι αποδεδειγμένα ατελέσφορος και εξαιρετικά κοστοβόρος, δεν φαίνεται να πτοεί το υπουργείο Δικαιοσύνης. Ούτε το προβληματίζει σοβαρά ότι η οδηγία κρίθηκε αναποτελεσματική από την Ευρωπαϊκή Ένωση Αστυνομικών και παράνομη από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Γερμανίας λόγω υπέρμετρης παραβίασης των προσωπικών δεδομένων. Αντίθετα, τη συμπληρώνει προβλέποντας τη δυνατότητα να τοποθετούνται παντού κάμερες επιτήρησης, κάμερες καταγραφής εικόνας και ήχου για την καταπολέμηση του εγκλήματος.
Επιστημονικά και εμπειρικά στοιχεία μαρτυρούν την αποτυχία της καμερολαγνείας να αποτρέψει την εγκληματικότητα. Όσο τα κοινωνικά και οικονομικά αίτια δεν αντιμετωπίζονται, η εγκληματικότητα όχι μόνο δεν προλαμβάνεται αλλά θα σκληραίνει σε μορφή και ένταση. Θα χρειαζόταν να τοποθετηθούν 1,5 εκατομμύρια κάμερες, όπως στην Αγγλία, για να διαπιστώσουμε και πάλι πως η εγκληματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με σκλήρυνση της αστυνομοκρατίας.
Όσο η πολιτεία φέρεται στον πολίτη ως κατά τεκμήριο ένοχο, επιτηρώντας την καθημερινότητά του, η εγκληματικότητα δεν θα περιορίζεται, αλλά θα μετατοπίζεται από τις υποβαθμισμένες στις καλές γειτονιές και η κάμερα θα λειτουργεί ακόμα και ως εργαλείο για real estate.
Με το να μπουν κάμερες παρακολούθησης σε πάρκα, δρόμους, πλατείες, δάση και παραλίες δεχόμαστε την πανταχού παρουσία μιας εξουσίας που στο όνομα της ασφάλειας περιορίζει, ασφυκτικά, θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα. Μιας εξουσίας που διαρρηγνύει βασικές αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού και μας φέρνει αντιμέτωπους με τη βία του φιλελευθερισμού της αγοράς.
Η πολιτική που εξιδανικεύει τη δράση του ατόμου στην οικονομία είναι η πολιτική για την οποία η ατομική ελευθερία στην κοινωνική ζωή είναι εν δυνάμει κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια. Και βασικό χαρακτηριστικό αυτής της νέας κοινωνίας είναι η καθημερινή βία της συνεχούς παρακολούθησης, η συστηματική προσβολή της ιδιωτικότητας στο μετρό, το πεζοδρόμιο, στη δουλειά και τη διασκέδαση.
Η επιμονή της κυβέρνησης να κάνει νόμο του κράτους μια αποτυχημένη οδηγία και μια αυταρχική πολιτική συνεχούς επιτήρησης δείχνει ότι ο Μεγάλος Αδερφός εκτός από «μάτι που βλέπει τα πάντα» και «αυτί που τα πάντα ακούει» έχει και «αόρατο χέρι» που εγγυάται την καλή λειτουργία της οικονομίας.
Οι πολιτικές ασφάλειας στοχεύουν μακρύτερα από τις δυνατότητες για κρατικές business με κάμερες που θα πλουτίσουν τον διάδοχο της Siemens σε περίοδο βαθιάς ύφεσης. Στοχεύουν σε μια φοβική «μετά μνημόνιο» κοινωνία, στοχεύουν στο φακέλωμα όσων έχουν “παρεκκλίνουσα” συμπεριφορά στον όμορφο νέο κόσμο που θέλει να επιβάλει το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο.
- Ο Βαγγέλης Κουμαριανός είναι νομικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου