 |
| (πηγή) |
από τη στήλη
Αγαπητή Ευγενία,
Και τώρα περιμένεις την εκ βαθέων εξομολόγηση, την αφήγηση «η αριστερά κι εγώ»; Σε προειδοποιώ, άνθρακες ο θησαυρός...
Πού είσαι; Με ποιον είσαι τώρα; Είναι τα βασικά ερωτήματα ενός κοινωνικού περίγυρου που είχε συνηθίσει να με βλέπει να μετέχω ενεργά στην πολιτική αριστερά, με τη μία ή την άλλη μορφή. Και τώρα δεν με βλέπει στις πρώτες γραμμές. Αυτό που με πειράζει ιδιαίτερα είναι το με ποιόν είσαι, δηλ. σε ποιο πολιτικό μαγαζάκι στεγάζεσαι, υπό ποιόν αρχηγό;
Πράγματι, έχω αποτραβηχτεί από το καθημερινό μετερίζι. Δεν είναι η επιθυμία συνταξιοδότησης. Ούτε, βέβαια, η έλλειψη ενδιαφέροντος για την πολιτική. Καταλήγω, ότι είναι ένα αίσθημα ματαιότητας, ότι 35 χρόνια τώρα έκανα περίπου μια τρύπα στο νερό. Και αυτή η ματαιότητα προήλθε από την κόπωση λόγω της επανάληψης των ίδιων και των ίδιων λαθών, παραλείψεων, αδυναμιών. Είναι, με άλλα λόγια, η χρησιμοποίηση της συλλογικότητας για τις προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες. Είναι η εμμονή στη διαφορετική απόχρωση και η μικρή προθυμία για όσμωση, σύγκλιση, σύνθεση. Είναι οι παρέες και οι φράξιες, που αποκαλούνται συλλήβδην τάσεις ή ενδύονται τον μανδύα των τάσεων. Είναι οι αντιφάσεις του χώρου. Μεγάλα λόγια, μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά ελλιπής προετοιμασία και στήριξη των πρωτοβουλιών, προβληματική πρακτική. Εκφώνηση ιδεών και πολιτικών που δεν υπηρετούνται ανάλογα από τα πρόσωπα, δημιουργώντας ρήγμα μεταξύ λόγων και έργων.
Το πολιτικό κεφάλαιο της αριστεράς είναι το ήθος και η συνέπεια. Είναι η σοβαρότητα. Είναι η ευθύνη. Είναι η παρρησία. Είναι η ειλικρίνεια. Η δύναμή της είναι οι δεσμοί με τον κόσμο, με τους πολίτες. Από 'κει ως άλλος Ανταίος αντλεί το κουράγιο της να αντιπαλεύει το σύστημα και τις εφεδρείες του. Από τον λαό στο όνομα του λαού!
Για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα και να δημιουργήσει το απαραίτητο κοινωνικό δίκτυο, πρέπει και στο εσωτερικό της να καλλιεργεί το καλό κλίμα, για να μην πούμε τη συντροφικότητα. Πώς είναι δυνατόν με εσωτερικό ανταγωνισμό, με τεταμένες εσωκομματικές σχέσεις, με αλληλοϋπόβλεψη, να μπορέσει να σφυρηλατήσει δεσμούς εμπιστοσύνης με τον κόσμο; Άλλωστε, επειδή κάθεται σε γυάλινο σπίτι, η μη ομαλή εσωκομματική κατάσταση γίνεται αμέσως αντιληπτή από την κοινωνία. Και έτσι δεν πείθει. Πρέπει και η ίδια να είναι υπόδειγμα και ό,τι λέει να το εννοεί.
Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Με τις εντάσεις, με την υπονόμευση του κλίματος αλληλεγγύης, δεν βοηθιούνται τα μέλη και τα στελέχη να τα βγάζουν πέρα με ό,τι έχουν αναλάβει. Φθείρονται, επομένως. Ιδιαίτερα αυτές οι συνθήκες είναι φθοροποιές για τις γυναίκες - μέλη, που κατά κανόνα είναι υπέρ των συλλογικών διαδικασιών, υπέρ των συναινετικών λύσεων. Δεν είναι τυχαίο, που δεν υπάρχουν γυναίκες - αρχηγοί τάσεων ή συνιστωσών. Οι γυναίκες δυσκολότερα ανέχονται τις κόντρες και τους διαξιφισμούς, έλκονται περισσότερο από τα συλλογικά πλαίσια, ενώ υποφέρουν από την κατάσταση των αέναων συγκρούσεων, που δεν εδράζονται πάντοτε σε αντικειμενικά αίτια. Γιατί άλλο οι -αναπόφευκτες- ουσιαστικές συγκρούσεις σε θέματα ιδεών και πολιτικής και άλλο οι ψευδεπίγραφες. Στις τελευταίες κατατάσσω και αυτές που αποσκοπούν στο ποιος θα έχει την εξουσία και τον έλεγχο.
Θα μου πεις τώρα τα θυμήθηκες όλα αυτά, εν υστέροις χρόνοις; Δεν τα έβλεπες, δεν τα ανεχόσουν; Εντάξει, δίκιο έχεις, αν σκεφτείς έτσι. Είμαι, ασφαλώς, μέρος του προβλήματος. Απλώς υπάρχει ένα όριο πάντα, το όριο του βρασμού. Έρχεται μια στιγμή και αδειάζεις μέσα σου ή δυσανασχετείς και λες «δεν μπορώ να συμπράξω άλλο στον κατήφορο». Θέλετε να συνεχίσετε έτσι; Όχι, με τη δική μου συναίνεση. Διότι για το «δις εξαμαρτείν» γνωρίζουμε, για το «πολλάκις εξαμαρτείν» ποια είναι άραγε η ποινή;
Γίνονται συνέδρια με την απαντοχή κάθε φορά, ότι θα ληφθούν μέτρα, που θα οδηγήσουν σε ανασύνταξη των δυνάμεων, θα καταπολεμήσουν τις αδυναμίες, θα σημάνουν την επανεκκίνηση της προσπάθειας. Αυτά την Κυριακή του συνεδρίου. Ξημερώνει η Δευτέρα και όλα είναι στη θέση τους, ως να μη συνέβη τίποτε. Η μάλλον είναι χειρότερα. Είναι αυτό παραδεκτό;
Η συνέχεια... προσεχώς.
Και τώρα περιμένεις την εκ βαθέων εξομολόγηση, την αφήγηση «η αριστερά κι εγώ»; Σε προειδοποιώ, άνθρακες ο θησαυρός...
Πού είσαι; Με ποιον είσαι τώρα; Είναι τα βασικά ερωτήματα ενός κοινωνικού περίγυρου που είχε συνηθίσει να με βλέπει να μετέχω ενεργά στην πολιτική αριστερά, με τη μία ή την άλλη μορφή. Και τώρα δεν με βλέπει στις πρώτες γραμμές. Αυτό που με πειράζει ιδιαίτερα είναι το με ποιόν είσαι, δηλ. σε ποιο πολιτικό μαγαζάκι στεγάζεσαι, υπό ποιόν αρχηγό;
Πράγματι, έχω αποτραβηχτεί από το καθημερινό μετερίζι. Δεν είναι η επιθυμία συνταξιοδότησης. Ούτε, βέβαια, η έλλειψη ενδιαφέροντος για την πολιτική. Καταλήγω, ότι είναι ένα αίσθημα ματαιότητας, ότι 35 χρόνια τώρα έκανα περίπου μια τρύπα στο νερό. Και αυτή η ματαιότητα προήλθε από την κόπωση λόγω της επανάληψης των ίδιων και των ίδιων λαθών, παραλείψεων, αδυναμιών. Είναι, με άλλα λόγια, η χρησιμοποίηση της συλλογικότητας για τις προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες. Είναι η εμμονή στη διαφορετική απόχρωση και η μικρή προθυμία για όσμωση, σύγκλιση, σύνθεση. Είναι οι παρέες και οι φράξιες, που αποκαλούνται συλλήβδην τάσεις ή ενδύονται τον μανδύα των τάσεων. Είναι οι αντιφάσεις του χώρου. Μεγάλα λόγια, μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά ελλιπής προετοιμασία και στήριξη των πρωτοβουλιών, προβληματική πρακτική. Εκφώνηση ιδεών και πολιτικών που δεν υπηρετούνται ανάλογα από τα πρόσωπα, δημιουργώντας ρήγμα μεταξύ λόγων και έργων.
Το πολιτικό κεφάλαιο της αριστεράς είναι το ήθος και η συνέπεια. Είναι η σοβαρότητα. Είναι η ευθύνη. Είναι η παρρησία. Είναι η ειλικρίνεια. Η δύναμή της είναι οι δεσμοί με τον κόσμο, με τους πολίτες. Από 'κει ως άλλος Ανταίος αντλεί το κουράγιο της να αντιπαλεύει το σύστημα και τις εφεδρείες του. Από τον λαό στο όνομα του λαού!
Για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα και να δημιουργήσει το απαραίτητο κοινωνικό δίκτυο, πρέπει και στο εσωτερικό της να καλλιεργεί το καλό κλίμα, για να μην πούμε τη συντροφικότητα. Πώς είναι δυνατόν με εσωτερικό ανταγωνισμό, με τεταμένες εσωκομματικές σχέσεις, με αλληλοϋπόβλεψη, να μπορέσει να σφυρηλατήσει δεσμούς εμπιστοσύνης με τον κόσμο; Άλλωστε, επειδή κάθεται σε γυάλινο σπίτι, η μη ομαλή εσωκομματική κατάσταση γίνεται αμέσως αντιληπτή από την κοινωνία. Και έτσι δεν πείθει. Πρέπει και η ίδια να είναι υπόδειγμα και ό,τι λέει να το εννοεί.
Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Με τις εντάσεις, με την υπονόμευση του κλίματος αλληλεγγύης, δεν βοηθιούνται τα μέλη και τα στελέχη να τα βγάζουν πέρα με ό,τι έχουν αναλάβει. Φθείρονται, επομένως. Ιδιαίτερα αυτές οι συνθήκες είναι φθοροποιές για τις γυναίκες - μέλη, που κατά κανόνα είναι υπέρ των συλλογικών διαδικασιών, υπέρ των συναινετικών λύσεων. Δεν είναι τυχαίο, που δεν υπάρχουν γυναίκες - αρχηγοί τάσεων ή συνιστωσών. Οι γυναίκες δυσκολότερα ανέχονται τις κόντρες και τους διαξιφισμούς, έλκονται περισσότερο από τα συλλογικά πλαίσια, ενώ υποφέρουν από την κατάσταση των αέναων συγκρούσεων, που δεν εδράζονται πάντοτε σε αντικειμενικά αίτια. Γιατί άλλο οι -αναπόφευκτες- ουσιαστικές συγκρούσεις σε θέματα ιδεών και πολιτικής και άλλο οι ψευδεπίγραφες. Στις τελευταίες κατατάσσω και αυτές που αποσκοπούν στο ποιος θα έχει την εξουσία και τον έλεγχο.
Θα μου πεις τώρα τα θυμήθηκες όλα αυτά, εν υστέροις χρόνοις; Δεν τα έβλεπες, δεν τα ανεχόσουν; Εντάξει, δίκιο έχεις, αν σκεφτείς έτσι. Είμαι, ασφαλώς, μέρος του προβλήματος. Απλώς υπάρχει ένα όριο πάντα, το όριο του βρασμού. Έρχεται μια στιγμή και αδειάζεις μέσα σου ή δυσανασχετείς και λες «δεν μπορώ να συμπράξω άλλο στον κατήφορο». Θέλετε να συνεχίσετε έτσι; Όχι, με τη δική μου συναίνεση. Διότι για το «δις εξαμαρτείν» γνωρίζουμε, για το «πολλάκις εξαμαρτείν» ποια είναι άραγε η ποινή;
Γίνονται συνέδρια με την απαντοχή κάθε φορά, ότι θα ληφθούν μέτρα, που θα οδηγήσουν σε ανασύνταξη των δυνάμεων, θα καταπολεμήσουν τις αδυναμίες, θα σημάνουν την επανεκκίνηση της προσπάθειας. Αυτά την Κυριακή του συνεδρίου. Ξημερώνει η Δευτέρα και όλα είναι στη θέση τους, ως να μη συνέβη τίποτε. Η μάλλον είναι χειρότερα. Είναι αυτό παραδεκτό;
Η συνέχεια... προσεχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου