Ανάμεσα στα δεκάδες κείμενα που έχω διαβάσει για την εκλογική επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό εδώ του Άγγελου Τσέκερη, νομίζω πως είναι το πιο ουσιαστικό και εποικοδομητικό στην κριτική του
Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ (από την ΑΥΓΗ)
"Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν ήταν καλό για την αριστερά. Η γραμμή μας για την κρίση δεν πέρασε στον κόσμο. Η αποδοκιμασία στον δικομματισμό εκφράστηκε ως συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος, συμπαρασύροντας και εμάς. Και σε ζητήματα κομβικά για τη φυσιογνωμία μας, όπως οι μετανάστες, βρισκόμαστε σε άμυνα απέναντι σε μια ακροδεξιά που αυξάνει με ευκολία την απήχησή της.
Αν το μήνυμά μας δεν περνάει στον κόσμο, οφείλουμε να εξετάσουμε τι φταίει. Και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν φταίει απαραιτήτως το μήνυμα. Μπορεί να φταίει εξίσου αυτός που το στέλνει. Ή ο τρόπος με τον οποίο το στέλνει.
Είναι θεμιτό να ισχυρίζονται κάποιοι ότι φταίει η γραμμή μας για τον Δεκέμβρη. Ή ότι ένα κομμάτι της εκλογικής μας βάσης απομακρύνθηκε λόγω των ισχυρών αντιευρωπαϊκών χαρακτηριστικών που είχε η υποψηφιότητα της Ελένης Σωτηρίου. Αλλά εξίσου μπορεί να επικαλεστεί κάποιος τη συμβολή των ίδιων στελεχών στην συστηματική αποδόμηση της δημόσιας εικόνας του κόμματος, ειδικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Και βεβαίως τη συμμαχία τους με κάθε κομμάτι του πολιτικού συστήματος που μας εγκαλεί για οτιδήποτε, προκειμένου να εκβιάσουν την κεντροαριστερή στροφή, σε πείσμα της πλειοψηφίας των μελών.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι μέσα στον Συνασπισμό η συζήτηση αυτή διεξάγεται ερήμην των μελών του κόμματος, σε ένα κλειστό εσωκομματικό κατεστημένο. Το κατεστημένο αυτό συγκροτείται από δύο αντίπαλες ομάδες, κάθε μία από τις οποίες διατηρεί τα ερείσματά της εκμεταλλευόμενη τις αθέμιτες φιλοδοξίες ή την πολιτική ανεπάρκεια της άλλης. Πρόκειται για μια κατάσταση που διαιωνίζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ενώ το μόνο αποτέλεσμα που παράγει είναι να τακτοποιεί ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας, στον δημόσιο χώρο ή το εσωτερικό του κόμματος, ανάλογα με την ιεραρχία και τις ατομικές φιλοδοξίες.
Στον βαθμό που οι ομάδες αυτές έχουν διαφορετικές επιδιώξεις, είναι δύσκολο σε ηγετικό επίπεδο να γίνει οποιαδήποτε παραγωγική συζήτηση που να υπερβαίνει τις επιδιώξεις αυτές. Και αυτό φάνηκε αρκετά πριν τις ευρωεκλογές. Δεν σκεφτήκαμε, φερ’ ειπείν, ποια υποψηφιότητα στην κορυφή του ψηφοδελτίου θα μπορούσε να εξυπηρετήσει καλύτερα την επικοινωνία μας με ένα νεανικό αριστερό κοινό. Ή ποια θα υποδήλωνε με τον καλύτερο τρόπο τον εναλλακτικό αντισυστημικό χαρακτήρα που ισχυριστήκαμε ότι διαπερνά την πολιτική μας στάση. Όσο αξιόλογοι και αν είναι οι υποψήφιοί μας λοιπόν, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι δεν επιλέχθηκαν με κριτήριο την κοινωνία, αλλά υποδείχτηκαν από τις τάσεις τους, πράγμα που δεν εξασφαλίζει σώνει και καλά την αποδοχή από τον κόσμο εκτός οργανωμένων δυνάμεων.
Μπορεί το εσωκομματικό δημοψήφισμα να έγινε ανάμεσα σε δύο εξαιρετικά στελέχη. Αλλά πού είναι η εναλλαγή, πού είναι η ανανέωση, πού είναι η γυναικεία εκπροσώπηση ή οτιδήποτε άλλο θα υπογράμμιζε τα αντισυστημικά μας χαρακτηριστικά. Περιμέναμε από τον ΣΥΡΙΖΑ να προσκομίσει τη νεανική γυναικεία υποψηφιότητα, γιατί εμείς δεν ήμασταν σε θέση να την προωθήσουμε. Όπως δεν ήμασταν σε θέση να συνεισφέρουμε στο ευρωψηφοδέλτιο τον κούριερ ή τη συνδικαλίστρια των Stage, αφού δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στις κλειστές τάσεις του Συνασπισμού.
Είναι προφανές ότι αν θέλουμε να εκτιμήσουμε την απήχησή μας στον κόσμο, πρέπει να ξεκινήσουμε από εκεί. Αν η δουλειά της ηγεσίας είναι μόνο να κατανέμει τα κέρδη του πολιτικού παιχνιδιού, δεν θα υπάρξει ποτέ ούτε πολιτική σύνθεση, ούτε δυνατότητα πολιτικού σχεδιασμού, ούτε ανανέωση, ούτε ενότητα του κόμματος. Θα αναπαράγουμε μονίμως τα σημερινά αδιέξοδα, δηλαδή τη διγλωσσία, την πολιτική ανεπάρκεια και τον παραγοντισμό. Και με τέτοιους όρους είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσουμε ισχυρά κοινωνικά ερείσματα.
Οι εθνικές εκλογές είναι μάλλον κοντά. Από εδώ και εμπρός, αν ο Συνασπισμός δεν θέλει να ξαναβρεθεί πίσω από τις προσδοκίες των μελών του, των φίλων του και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να εκτιμήσει άμεσα την πραγματική εσωτερική του κατάσταση. Και να ανασυντεθεί, εξυπηρετώντας επεξεργασμένο συνεκτικό πολιτικό σχέδιο και όχι παγιωμένες εσωκομματικές παρέες και προσωπικές φιλοδοξίες. Φαίνεται ότι οι προϋποθέσεις υπάρχουν, όπως υπάρχει και η βούληση του κόσμου της αριστεράς. Αυτό που χρειάζεται είναι κάποιοι να στερηθούν τα κεκτημένα τους."
