Διατροφικά σκάνδαλα και οικονομία

(πηγή)

από την Αυγή

Εφιαλτικές διαστάσεις προσλαμβάνει το νέο διατροφικό σκάνδαλο με τις διοξίνες. Οι καρκινογόνες αυτές ουσίες, ξεκινώντας από τις ζωοτροφές, έχουν μολύνει άγνωστο αριθμό κτηνοτροφικών μονάδων και χιλιάδες ζώα σφάζονται ανηλεώς προκειμένου να μην φτάσουν στα πιάτα μας.

Όταν παρατηρούνται αντίστοιχα κρούσματα στην Ελλάδα, σπεύδουμε να ενοχοποιήσουμε τη διαλυμένη και διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, μαθαίνουμε ότι οι προηγμένες χώρες δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς περιείχαν 3.000 τόνοι ζωοοτροφών, ότι πολλές κτηνοτροφικές μονάδες και εργοστάσια δεν είναι καν καταγεγραμμένα και ότι τις ανεξέλεγκτες διοξίνες, 77 φορές πάνω από τα ανεκτά όρια, τις έχουν φάει ήδη οι Βρετανοί υπό μορφήν μαγιονέζας και Κύριος οίδε ποιοι άλλοι και σε ποια μορφή.


Σε δύο από τις πιο αυστηρές -υποτίθεται- χώρες της Ευρώπης, άρα και του κόσμου, σε τέτοια ζητήματα, τη Γερμανία και την Ολλανδία, απ' όπου προήλθαν οι ζωοτροφές που μόλυναν τα γερμανικά πουλερικά και τους χοίρους, οι αρμόδιες υπηρεσίες, όπως ομολογούν οι επίσημοι, δεν ήταν σε θέση να κάνουν επαρκείς ελέγχους, λόγω νομικών κενών και ελλείψεων σε προσωπικό.

Οι επικίνδυνες καρκινογόνες ουσίες δεν μπήκαν στη διατροφική αλυσίδα κατά λάθος. Ούτε για πρώτη φορά. Το "ντοπάρισμα" της ζωικής παραγωγής, όπως θυμόμαστε και από τις "τρελές αγελάδες", είναι ευρωπαϊκή "κατάκτηση". Ανοίχτηκαν δρόμοι γι' αυτό. Δημιουργήθηκαν επιμελώς οι προϋποθέσεις, διά πράξεων και παραλείψεων, ώστε η βιομηχανία τροφίμων να λειτουργεί ανεξέλεγκτα και να είναι "ανταγωνιστική", να μεγιστοποιεί τα κέρδη της χρησιμοποιώντας ακόμη και ακατάλληλες ζωοτροφές.

Όταν πέρυσι στην Κίνα τα μωρά πέθαιναν από το γάλα σκόνη που περιείχε μελαμίνη, αναζητούσαμε τις αιτίες στη φρενίτιδα και στην απληστία του όψιμου κινέζικου καπιταλισμού. Σήμερα ζούμε μια αντίστοιχη "κινεζοποίηση" στην Ευρώπη, η οποία εκφράζεται με τις διοξίνες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που περνάει και μέσα από την κατάργηση όλων των ρυθμίσεων που συνιστούσαν το "πολιτισμένο" ευρωπαϊκό μοντέλο. Αλλά και η νέα διατροφική κρίση για την οποία προειδοποιεί ο ΟΗΕ επίσης πατάει στην κρίση και την απληστία του συστήματος, καθώς οι τιμές των τροφίμων τραβάνε την ανηφόρα μόνο και μόνο επειδή η νέα μόδα είναι τα "κομόντιτις", το χρηματιστήριο δηλαδή του Σικάγο, όπου καθορίζονται και φουσκώνουν τεχνητά οι τιμές των τροφίμων.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

Πάλι διοξίνες

(πηγή)

του Κώστα Κάρη

από την Αυγή

Από τον Μάρτιο ήταν γνωστή η μόλυνση με διοξίνη στα προϊόντα της εταιρείας Harles und Jentzch και βεβαίως το έκρυβαν. Στο κρατίδιο Σλέσβιχ Χόλστάιν (και Γλύξμπουργκ...) εδρεύει η εταιρεία. Το υπουργείο Γεωργίας του κρατιδίου επιβεβαίωσε την πληροφορία, αλλά επιμένει ότι δεν ενημερώθηκε παρά στις 27 Δεκεμβρίου.
 

Η ουσία είναι ότι, τον Μάρτιο 2010, τα επίπεδα διοξίνης επί του δείγματος ήταν δύο φορές υψηλότερα από το κανονικό και το έκρυψαν. Τα τροφικά λίπη που παρήχθησαν από την Harles und Jentzch εξήχθησαν στην Ολλανδία και τη Βρετανία, ενώ πάνω από 4.000 αγροκτήματα στη Γερμανία έχουν κλείσει προσωρινά.

Οι διατροφικές κρίσεις που έρχονται και επανέρχονται επαναβεβαιώνουν το βάθος του προβλήματος. Δεν είναι μόνον ότι υπήρξε μόλυνση. Είναι κυρίως ότι η απόκρυψη αφορά πολύ μεγάλο εύρος κατανάλωσης. Ότι υπάρχει τρόπος συγκάλυψης, ότι οι έλεγχοι έχουν τρύπες και στη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Βρετανία. Και ακόμη ότι δεν ξέρουμε ακριβώς πώς προκλήθηκε η μόλυνση και πώς θα ελεγχθεί η διαδικασία που την προκάλεσε. Οπωσδήποτε τα θεμέλια είναι αδύνατα. Το μεγάλο μέγεθος των μονάδων παραγωγής τροφίμων, η ύπαρξη επιχειρηματικού απορρήτου ακόμη και για θέματα υγείας των καταναλωτών υπονομεύουν τις δυνατότητες και τους μηχανισμούς ελέγχου.

Οι πολιτικοί θεσμοί και η Ε.Ε. μπορεί να προσπαθήσουν να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους. Όμως είναι βέβαιο ότι η ανησυχία εκατομμυρίων ανθρώπων εύλογα θα δυναμώνει αν δεν έχουν απαντήσεις. Και οι απαντήσεις δεν θα είναι πειστικές αν περιοριστούν στις λεπτομέρειες της συγκεκριμένης περίπτωσης. 

Η νέα κρίση μάς στέλνει μήνυμα ριζικής αλλαγής του προτύπου παραγωγής και κατανάλωσης τροφίμων. Λιγότερη κατανάλωση επεξεργασμένων βιομηχανικά τροφίμων, περιορισμός της κατανάλωσης κρέατος και προϊόντων του, μικρότερες μονάδες πιο κοντά στους τόπους κατανάλωσης, μεγαλύτερος έλεγχος με τη συμμετοχή και καταναλωτών.