Eμείς και αυτοί

σκίτσο Πέτρου Ζερβού

του Γιάννη Πανούση 

από τα Επίκαιρα 

H μεταναστευτική πολιτική λειτουργεί στη βάση των κατηγοριών και των κατηγοριοποιήσεων και, παρόλο που επικαλείται πολιτικό πραγματισμό, δεν φαίνεται να εκτιμάει ορθά το μη αναστρέψιμο της πορείας των πραγμάτων.

 

Η (ρατσιστική) συμπεριφορά / αντίληψη των κοινωνικών διακρίσεων και των διωγμών δεν αφορά μόνο τις δι-ανθρώπινες σχέσεις, αλλά εμφιλοχωρεί στον πολιτικό λόγο και στους νόμους του Κράτους. Ακόμα και η δικαιοσύνη δεν είναι πάντοτε «φυλετικά ουδέτερη και άχρωμη».
 

Η διάκριση ανάμεσα σε έχοντες και μη έχοντες δικαιώματα όχι μόνο δημιουργεί ανισότητα και προνόμια, αλλά στερεί από τους μετανάστες τα νόμιμα μέσα διαπραγμάτευσης και διαμορφώνει κλίμα ή και νομοθετικό πλαίσιο πολιτικής και κοινωνικής έξωσης. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται και η κατασταλτική πολιτική ως νομιμοποίηση όχι του ελέγχου των κακών ξένων, αλλά του ηθικού πανικού κατά παντός ξένου.
 

Χρειάζονται θετικά μέτρα / θετικές διακρίσεις (affirmative action) για την ένταξη. Μέτρα που δεν θα προκύψουν μέσα από γραφειοκρατικές διαδικασίες αλλά από την ειλικρινή διαπραγμάτευση με τους ίδιους τους μετανάστες. Οι ίσες ευκαιρίες συμμετοχής συνιστούν μια καλή αρχή.
 

Πρέπει κάποτε να το πάρουμε απόφαση. Η μετανάστευση, η προσφυγιά, το ξεκλήρισμα δεν είναι ούτε τυχαία συμβάντα ούτε θελήματα Θεού. Και κυρίως δεν πρόκειται για συγκυριακά ή πρόσκαιρα φαινόμενα.
 

Άνθρωποι (εξουσίας) παίρνουν τις αποφάσεις. Άνθρωποι (πόνου) πληρώνουν «τις παράπλευρες απώλειες». Τους πρώτους τους γνωρίζουμε, αλλά είτε τους φοβόμαστε είτε δεν μπορούμε (ακόμη;) ν’ αντιμετωπίσουμε. Οι δεύτεροι μας είναι άγνωστοι, τους φοβόμαστε, αλλά πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους κάνουμε ό,τι θέλουμε.
 

Από τη στιγμή όμως που άνθρωποι καλούνται να διαχειριστούν εγκλήματα ανθρώπων εξουσίας και ν’ απαλύνουν βάσανα ανθρώπων πόνου, τα οποιαδήποτε στερεότυπα, οι οποιεσδήποτε προκαταλήψεις, τα οποιαδήποτε μικροσυμφέροντα πρέπει να υποχωρούν. Στην κοινωνία της διακινδύνευσης οφείλουμε να ’χουμε ξεκάθαρη θέση, εάν είμαστε με τους αποκλειστές ή με τους αποκλειόμενους, εάν δηλαδή συντρέχουμε ή ρίχνουμε στον Καιάδα τους όποιους χαμένους του παιχνιδιού.
 

Ακόμα λοιπόν κι αν δεν είχαμε συνηθίσει στα πολύχρωμα, στα πολύγλωσσα και στα πολύθρησκα πλήθη, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται γι’ ανθρώπους με δικαιώματα, με ανάγκες στήριξης αλλά και σεβασμού στην ταυτότητά τους.

Τα καράβια που θα τους έστελναν αλλού, τα τρένα όπου θα στοιβάζονταν κατά χιλιάδες, τα καραβάνια της εξόδου έχουν –και ευτυχώς για την τιμή της ανθρωπότητας– ιστορικά κλείσει τον κύκλο τους.


- Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 23/12/10