Οι "Κόκκινες Γραμμές"

(πηγή)

του Σπύρου Ραπανάκη

από την Αυγή

Το “σύστημα” ανάμεσα σε άλλα έχει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό. Μπορεί να ενσωματώνει ακόμα και τα στοιχεία εκείνα που δημιουργούνται και αναπτύσσονται εν γένει εναντίον του. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν οι καταλήψεις, οι καθιερωμένες απεργίες και οι επιμέρους κινητοποιήσεις για το ένα ή για το άλλο θέμα. Ιδιαίτερα η νεοφιλελεύθερη εξέλιξη του καπιταλισμού έχει μάθει να απορροφά όλους τους τριγμούς και τις διαδικασίες αμφισβήτησης του με εξαιρετική ταχύτητα και αποτελεσματικότητα ειδικά κατά τα τελευταία 15 χρόνια. Παρόλαυτα από την πλευρά των κυρίαρχων τίθεται μια νοητή κόκκινη γραμμή, τα λεγόμενα «όρια της νομιμότητας». Απέναντι σε όποιον περάσει αυτή τη γραμμή η κυρίαρχη τάξη έχει αναπτύξει αυτοματισμούς και έτσι η αντίδραση είναι σχεδόν αντανακλαστική και άμεση.


Κανείς πλέον δεν τρέφει αυταπάτες πως οι εθιμοτυπικές κινητοποιήσεις που συνηθίζει να συγκαλεί η πράσινη ηγεσία της ΓΣΕΕ αποτελούν πρόβλημα για την εργοδοσία και το κεφάλαιο, καθώς και οι συντεχνιακού τύπου διαμαρτυρίες που από τη φύση τους είναι αναποτελεσματικές και αποσπασματικές και εν τέλει λειτουργούν με τρόπο εκτονωτικό. Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο που παρεμβαίνει και κινητοποιείται το ΚΚΕ. Με τις καθιερωμένες μαθητικές καταλήψεις (υπό την αιγίδα της ΚΝΕ), οι διασπαστικές και απομονωτικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ και του ΜΑΣ, μάλλον δίχτυ ασφαλείας αποτελούν για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Άλλωστε όλα τα προηγούμενα χρόνια κάθε φορά που υπήρχε κίνημα στους δρόμους, το ΚΚΕ αρκέστηκε στις «καθαρές» και «αμόλυντες» πορείες παίρνοντας πάντα αποστάσεις από τις μαζικές διαδηλώσεις και λαμβάνοντας σε καίρια σημεία τα εύσημα των εκάστοτε υπουργών Δημοσίας Τάξης και όχι μόνο για τη διατήρηση της ομαλότητας. Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που η κ. Γιαννάκου ευχαριστούσε από το βήμα της βουλής την κ. Παπαρήγα για την υπεύθυνη στάση της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια, τη ίδια στιγμή που ο κ. Πολύδωρας έδινε συγχαρητήρια για τις περιφρουρημένες πορείες των δυνάμεων του ΚΚΕ. Ακολούθησε η σύμπλευση με το ΛΑΟΣ και τον Πρετεντέρη τον Δεκέμβρη του 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Πότε οι κυρίαρχοι αντιδρούν;

Το 2006 οι κατειλημμένες σχολές αυξάνονταν μέρα με τη μέρα και κάθε Πέμπτη η Αθήνα γέμιζε από τους φοιτητικούς συλλόγους ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Στην κορύφωση του πανεκπαιδευτικού κινήματος, κυρίως λόγω της διάρκειας και της μαζικότητας του, η κυβέρνηση της Ν.Δ. απάντησε στους διαδηλωτές στον δρόμο με πρωτοφανή καταστολή και αγριότητα. Στο κοινοβούλιο στο στόχαστρο της επίθεσης βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχόμενα, είτε ως υποκινητής των κινητοποιήσεων είτε ως προστάτης των κουκουλοφόρων. Στην πραγματικότητα υπήρξε η μόνη πολιτική δύναμη που στήριξε από την αρχή μέχρι το τέλος τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και αγωνίστηκε εντός και εκτός της βουλής.

Το 2008 όταν ξέσπασε η μεγάλη νεολαιίστικη εξέγερση από την πρώτη στιγμή ξανά οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν στον δρόμο και υπερασπίστηκαν την εξέγερση εντός της βουλής. Απέναντι σε αυτή την επιλογή στήθηκε μία συμμαχία συναίνεσης αποτελούμενη από τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ με στόχο να λοιδορήσει με τον πιο χυδαίο τρόπο τους χιλιάδες ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο εκείνες τις μέρες. Εκατοντάδες συλλήψεις, αστυνομική βία, τραυματισμοί και χημικά στιγμάτισαν τον Δεκέμβρη του 2008. Για άλλη μια φορά όλος ο αστικός κόσμος, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, στοχοποίησαν και επιτέθηκαν στη Νεολαία Συνασπισμού και στο ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας για τραμπούκους, σωματέμπορους(!), προβοκάτορες και κουκουλοφόρους. Την ίδια στιγμή που η Αθήνα καιγόταν, που ακόμα και ο Σαρκοζί απέσυρε νόμο για την εκπαίδευση φοβούμενος αντίστοιχη κατάσταση στη Γαλλία, η κυρίαρχη τάξη της Ελλάδας απασχολούταν με την κατασυκοφάντηση του ΣΥΡΙΖΑ αφού υπήρξε ο μόνος πολιτικός χώρος που μίλησε σε κεντρικό επίπεδο για την εξέγερση και τα πολιτικά της μηνύματα. Για τους νέους εργαζομένους στην επισφάλεια και σε καθεστώτα εργολαβίας όπως τους αντιπροσώπευσε τότε η Κ. Κούνεβα, θύμα μαφιόζικης επίθεσης απ την πλευρά της εργοδοσίας, για την κρίση που διαφαινόταν και στην Ελλάδα όταν κατήγγειλε το δώρο των 28 δισ. στις τράπεζες και τις φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου.

Μετά την υπαγωγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης και την εφαρμογή της σκληρότερης ταξικής πολιτικής στην Ελλάδα, στη μεγαλειώδη απεργία της 5ης Μάη, από στελέχη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ χρεώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και η δολοφονική επίθεση στη ΜΑΡΦΙΝ. Σε αυτή την περίοδο που οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται με τέτοια ένταση, τα περιθώρια για αμφισβήτηση και αντίσταση στενεύουν και άρα οι κόκκινες γραμμές γίνονται πιο έντονες. Από την πλευρά των κυρίαρχων κύριο μέλημα είναι η όσο το δυνατόν ανεμπόδιστη και ταχύτερη εφαρμογή των «διαρθρωτικών» μέτρων. Μέτρων που όπως είπε και ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα σε 8 ώρες διέλυσαν κεκτημένα δεκαετιών. Επομένως η αντίδραση της κοινωνίας πρέπει να είναι ελέγξιμη και περιορισμένη στο πλαίσιο της νομιμότητας. Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση στήνει συναίνεση βρίσκοντας όσο το δυνατόν περισσότερους συμμάχους (μερικοί εξ αυτών βρίσκονται και στην αριστερά ηθελημένα ή μη). Απέναντι σε εκείνους που βρίσκονται εκτός αυτής της συμμαχίας η στάση της είναι αδιαπραγμάτευτη. Όξυνση της καταστολής, περιορισμός των ελευθεριών, λάσπη από τα ΜΜΕ, πολιτική επίθεση και πολλά άλλα νόμιμα ή μη, είναι μερικά από τα βήματα εξόντωσης των αντιπάλων της συναίνεσης.

Η πρωτοφανής στα μεταπολιτευτικά χρονικά απαγόρευση της κυκλοφορίας στις 6/12, η αλόγιστη χρήση βίας και δακρυγόνων είναι ενδεικτικά στοιχεία. Μεγαλύτερη εντύπωση όμως προκαλεί η επίθεση των ΜΑΤ στα γραφεία της Νεολαίας Συνασπισμού και οι φραστικές αντεγκλήσεις (θα έχουμε νέο Γρηγορόπουλο, θα σας κάψουμε τη γιάφκα κ.λπ.). Τελευταία φορά που το παρακράτος και η αστυνομία επιτέθηκαν σε γραφεία πολιτικής οργάνωσης και μάλιστα κοινοβουλευτικού κόμματος ήταν το 1963 στα γραφεία της ΕΔΑ στη Θεσσαλονίκη, πριν τη δολοφονία Λαμπράκη. Η δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στον γραμματέα του Κ.Σ. της Νεολαίας Συνασπισμού Νάσο Ηλιόπουλο, ενώ είχε δηλώσει την ιδιότητα του, έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων κατά την παράσταση διαμαρτυρίας αποτελεί ένα πρωτοφανές γεγονός. Ποτέ άλλοτε η αστυνομία δεν έχει επιτεθεί με τέτοιο βάναυσο τρόπο σε γραμματέα αριστοι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, όσα εσωτερικά προβλήματα και αν την ταλανίζουν, βρίσκονται στο στόχαστρο. Η στοχοποίηση της Νεολαίας Συνασπισμού αποδεικνύει πως το ΠΑΣΟΚ και η τρόικα έχουν θέσει τις διαχωριστικές τους, έχουν κηρύξει πόλεμο. Έναν σκληρό ταξικό πόλεμο. Εκείνοι που αντιστέκονται και είναι επικίνδυνοι πρέπει να συκοφαντηθούν, να τρομοκρατηθούν, να εξαφανιστούν.

Κύρια στοιχεία στην κρίση είναι η αναδιαπραγμάτευση του συσχετισμού δύναμης και η διάρρηξη της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κανονικότητας. Στη μεγαλειώδη απεργία της 15ης Δεκέμβρη έγινε εμφανές πως οι υποτελείς, εργαζόμενοι και νεολαία, έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται την κατάσταση και πλέον δεν τρομοκρατούνται. Είναι αποφασισμένοι να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και η αριστερά έχει χρέος να πρωταγωνιστήσει. Η αριστερά είναι αυτό που τους φοβίζει, αυτό με το οποίο θέλουν να ξεμπερδέυουν. Ήρθε η στιγμή να περάσουμε με θάρρος τις κόκκινες γραμμές που μας έχουν θέσει καθώς άλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά μόνο ο δρόμος της αντίστασης και της ανατροπής των από πάνω. Φαίνεται πως ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες.