 |
| (πηγή) |
Το να έχεις παιδί να μεγαλώσεις στην Ελλάδα του μνημονίου είναι αγώνας δρόμου – ή μια απολύτως ταξική υπόθεση.
Το έτσι κι αλλιώς ελλειμματικό κοινωνικό κράτος καταρρέει. Η πρόνοια, η παιδεία, η υγεία, και όλοι οι ευαίσθητοι τομείς περνούν ολοκληρωτικά από τη σφαίρα του δημόσιου αγαθού στο σύμπαν της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι άνεργοι –και οι οικογένειές τους– δοκιμάζονται σκληρά. Στην οικονομία της ανταποδοτικότητας ο ηθικός και κοινωνικός ξεπεσμός πηγαίνουν χέρι χέρι.
Παρ’ όλα αυτά δεν λείπει η ευγένεια στην ενστικτώδη αντίδραση των ανθρώπων. Ισως από αμηχανία, από μια δειλή πολιτική συνείδηση, ίσως από το απότομο τράβηγμα της κουρτίνας σε αποτρόπαιο σκηνικό εγκλήματος. Έφτασε στα χέρια μου μια επιστολή. Μια επιστολή που προσπαθεί να εκφράσει μια διαμαρτυρία, ίσως μια αγωνία, με ομολογουμένως πολύ προσεκτικό τρόπο. Είναι οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό του Αγίου Νικολάου στα Άνω Λιόσια.
Ο συγκεκριμένος δημοτικός παιδικός σταθμός, όπως και πολλοί άλλοι, λειτουργεί κατά κύριο λόγο με εργαζόμενους των οποίων οι συμβάσεις λήγουν, δεν ανανεώνονται, και πλέον η βιωσιμότητα του σταθμού καθίσταται αμφίβολη (εκτός αν καταφύγουμε στον κακώς εννοούμενο εθελοντισμό). Ορισμένοι από αυτούς τους γονείς αν κλείσει ο σταθμός θα βρεθούν σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς είτε θα πρέπει να αναζητήσουν έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό είτε τη βοήθεια από κάποιο συγγενικό πρόσωπο στο σπίτι για τις ώρες που οι ίδιοι εργάζονται.
Ιδού η επιστολή:
Άνω Λιόσια 15/12/2010
Εμείς οι γονείς που τα παιδιά μας φιλοξενούνται στον παιδικό σταθμό του Αγ. Νικολάου Άνω Λιοσίων, αποφασίσαμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των παιδιών μας στο συγκεκριμένο χώρο.
Εδώ και καιρό διαπιστώνουμε ότι έχει δημιουργηθεί μια δύσκολη κατάσταση όσον αφορά στη λειτουργία των Παιδ. Σταθμών.
Κατά κύριο λόγο αναφερόμαστε στο προσωπικό που στην συντριπτική πλειοψηφία του είναι συμβασιούχοι. Πρέπει να παραμείνει στη θέση του για τρείς βασικούς λόγους:
1. Αν φύγουν οι συμβασιούχοι πιθανότατα ο Παιδικός Σταθμός να κλείσει – όπως εξάλλου έχει συμβεί σε πολλές άλλες περιοχές – με αποτέλεσμα να μην έχουμε που να πάνε τα παιδιά μας για να μπορούμε να εργαστούμε.
2. Δεν επιτρέπεται στην μέση της χρονιάς να αλλάζουν τα άτομα που συναναστρέφονται τα παιδιά μας, γιατί αυτό θα τους δημιουργήσει αναστάτωση.
3. Το συγκεκριμένο προσωπικό είναι ικανότατο, με τις ευαισθησίες και τις αξίες που πρέπει να έχει κάθε εργαζόμενος σε αυτό το χώρο. Γι’ αυτό και σαν γονείς είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με την λειτουργία του σταθμού και βέβαια θα θέλαμε έτσι να παραμείνουμε.
Παρακαλούμε να λάβετε σοβαρά υπόψη σας το αίτημά μας και να δείξετε και εσείς από την πλευρά σας την ανάλογη ευαισθησία. Θα μπορούσαμε δε αν χρειαστεί να σας βοηθήσουμε σαν γονείς σε αυτή την κατεύθυνση.
Είναι δυνατόν, αναρωτήθηκα όταν το διάβασα, να επιβιώνει ένας τέτοιος ήρεμος και συγκεκριμένος λόγος την ώρα του κατακλυσμού; Και σε τι βία ωθούνται άνθρωποι με τέτοια αφετηρία από το ανάλγητο κρατικό τερατούργημα του Καλλικράτη, του μνημονίου, της νέας κατοχής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου