Σήμερα τίποτε δεν είναι όπως χθες

(πηγή)

του Βασίλη Πριμικήρη

από την Αυγή

Όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι ζούμε σε μια περίοδο φοβερά δύσκολη για όλη την ανθρωπότητα, σε μια εποχή ολομέτωπης επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου για την πλήρη επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση εξαντλεί καθημερινά και αυτό το παλιό Φορτικό Κεϋνσιανό μοντέλο, προσπαθεί να ισοπεδώσει και ομογενοποιήσει τα πάντα. Η κρίση του καπιταλισμού που εκδηλώθηκε τα τελευταία χρόνια με τόσο βίαιο τρόπο αγγίζοντας τους πάντες οδηγεί τις δυνάμεις της συντήρησης σε επιλογές άγριες βαθιά αντεργατικές και αντιλαϊκές.

Είναι γεγονός πλέον ότι ο καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός στοχεύει σε μία γενικευμένη κοινωνική αντιμεταρρύθμιση και σε νέες μορφές αυταρχισμού.

Στην Ευρώπη προωθείται μια καλά σχεδιασμένη επίθεση στο κόστος εργασίας ξεκινώντας από τις πιο αδύναμες και περιφερειακές χώρες που τις τελευταίες δεκαετίες κατάφεραν με σκληρούς αγώνες των λαών τους να έχουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής.

Στην Ελλάδα ο ελληνικός λαός και η εργατική τάξη ειδικότερα τους τελευταίους μήνες δέχονται μια άγρια επίθεση με στόχο την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων με την απάνθρωπη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων. Κατακτήσεις που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών εξαφανίζονται μέσα από συνοπτικές διαδικασίες από μια απαράδεκτη κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ με τη συνενοχή όμως όλου του σάπιου δικομματικού συστήματος εξουσίας που μετά τη μεταπολίτευση με εναλλαγές κυβέρνησε τη χώρα.

Η κυβέρνηση κατάφερε μέχρι τώρα και πέρασε όλες τις επείγουσες «μεταρρυθμίσεις» που επέβαλε το Μνημόνιο. Το Μνημόνιο βέβαια δεν επιβλήθηκε από ένα καπρίτσιο της άρχουσας τάξης της Ελλάδας και μόνο. Δεν είναι ένας μηχανισμός για να μη χρεωκοπήσει η χώρα, το αντίθετο μάλιστα, το σίγουρο είναι ότι θα έχουμε μια κοινωνική χρεωκοπία με πάνω από το 20% του πληθυσμού άνεργο.

Το Μνημόνιο απλά μπήκε γιατί μια χώρα του Νότου της Ευρωζώνης, με υστέρηση ανάπτυξης, χωρίς ιδιαίτερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, χωρίς σημαντική εξαγωγική δραστηριότητα, χωρίς τεχνολογική αυτάρκεια, που αυξάνει υπερβολικά το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματά της θα μπορούσε κάλλιστα να λειτουργήσει πιλοτικά για να χτυπηθεί το κόστος εργασίας σε όλη την Ευρώπη.

Παράλληλα δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην Ελλάδα εκτός των άλλων λόγω των κακών της οικονομικών, της ανορθολογικής διαχείρισης και της εκτεταμένης διαφθοράς το όλο σύστημα της καταρρέει. Ταυτόχρονα ξεσπάει και η παγκόσμια νομισματοπιστωτική κρίση που φέρνει τα πράγματα σε σημείο μη επιστροφής. Κάτι λοιπόν έπρεπε να γίνει για να μην χάσουν οι δανειστές (δηλαδή όλη η Ευρώπη και όχι μόνο) τα λεφτά τους. Πριν ξεσπάσουν αλυσιδωτές χρεωκοπίες όλων των PIGS.

Σ' αυτή τη φάση η παλιά δεξιά Ν.Δ. ανίκανη ουσιαστικά να κυβερνήσει παραιτείται και αναλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ με τη νέα δεξιά πολιτική του, με «σοσιαλιστικό μανδύα», η οποία στα σίγουρα και προ του αδιεξόδου, καλεί την τρόικα να σώσει τη χώρα. Και η τρόικα επιβάλλει τον νόμο της. Σκληρός αντεργατικός αντιαναπτυξιακός αλλά αυτός είναι. Ο νόμος της τρόικας εμφανίζεται ως η μοναδική λύση. Εκτός από την κυβέρνηση, τη Ν.Δ. και το ΛΑΟΣ, τον υποστηρίζουν και τα ΜΜΕ και αυτό παίζει τον ρόλο του. Σε μια κοινωνία ναρκωμένη από την ΤV, τα ΜΜΕ διαμορφώνουν κλίμα. Φτάνει όμως αυτό, όταν πρόκειται για το ψωμί, τη σύνταξη την ίδια την ζωή του άλλου; Η ζωή θα το δείξει τους αμέσως επόμενους μήνες.

Σ' αυτή την κοινωνική λαίλαπα απέναντι στάθηκε μόνο η αριστερά.

Η αριστερά όμως από μόνη της δεν έχει, ούτε είχε ποτέ την πραγματική (κοινοβουλευτική) δύναμη να ανατρέψει ή να επιβάλλει άλλες πολιτικές. Μπορούσε μόνο να αναλύει και να πείθει ώστε ένα μέρος του λαού να αρνείται, να αντιστέκεται και να επιβάλλει άλλες λύσεις.

Στη σημερινή πραγματικότητα δυστυχώς όμως η αριστερά μέχρι στιγμής, δεν κατάφερε να αναλύσει πειστικά, να ηγεμονεύσει ιδεολογικά, να πείσει πολιτικά, να κατεβάσει στο Σύνταγμα 1-1,5 εκατομμύρια πολίτες, να νεκρώσει με μαζικές απεργίες και ογκώδεις διαδηλώσεις όλες τις μεγάλες πόλεις, να ξεπεράσει ένα κρίσιμο μέγεθος δυναμικής και να ανατρέψει αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές.

Σ' αυτή τη διαμορφωμένη πλέον κατάσταση οι δυνάμεις της ελληνικής αριστεράς εκ των πραγμάτων επιβάλλεται να συνδιαμορφώσουν το δικό τους κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αντίστασης και αντεπίθεσης παραμερίζοντας τάσεις ηγεμονισμού, περιχαράκωσης και αυτάρκειας.

Μόνο με την επιλογή του διαλόγου και την κοινή δράση, με σεβασμό στη διαφορετικότητα των βασικών ιστορικών της ρευμάτων χωρίς να αποκλείεται κανείς, μπορεί η ελληνική αριστερά να βάλει τη σφραγίδα της στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας.

Αυτή η σωστή επιλογή υπέρβασης της πολυδιάσπασης και της πολιτικής μιζέριας του κομματικού μικρομάγαζου έχει τις δυνατότητες να ανοίξει τον δρόμο για τη διαμόρφωση από την πληθυντική ελληνική αριστερά ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου.

Στη μεγαλύτερη και δραματικότερη οικονομική και κοινωνική κρίση που περνά η χώρα η αριστερά επιβάλλεται να συμπαρατάξει όλες τις δυνάμεις της για να υπερασπιστεί με πειστικότητα και αποτελεσματικότητα την εργατική τάξη και γενικότερα όλο τον ελληνικό λαό.

Η αριστερά του σήμερα πρέπει να δώσει πειστικές απαντήσεις υπέρβασης της κρίσης, δεν αρκεί η διάγνωση της παθογένειας του καπιταλιστικού συστήματος, χρειάζονται προτάσεις για το οικονομικό και πολιτικό μέλλον της χώρας και μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και έξω από τις ρυθμίσεις της τρόικας. Όλα πρέπει να ερευνηθούν χωρίς αφορισμούς και προκαταλήψεις για την υπεράσπιση των εργαζομένων για να μην οδηγηθούμε στην πλήρη εξαθλίωση του λαού.

Η αριστερά χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες θα πρέπει να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η Ε.Ε. δεν είναι τίποτα άλλο από μια καπιταλιστική ολοκλήρωση όπου η όξυνση των αντιθέσεων και των εθνικών περιχαρακώσεων σήμερα μαζί με την παγκόσμια οικονομική κρίση την οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστροφικές συνέπειες ειδικότερα για τους λαούς των χωρών της λεγόμενης ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αυτές δεν είναι εκτιμήσεις ενός εύκολου απομονωτικού αντιευρωπαϊσμού, αλλά σκέψεις που γίνονται στη βάση αναλύσεων πραγματικών δεδομένων για τις επιλογές που κάνουν οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε .

Η αριστερά λοιπόν δεν μπορεί να ταλανίζεται με ψευτοδιλήμματα ευρωλαγνικού τύπου ή σεχταριστικής αυτάρκειας μιας απομονωτικής λογικής που δεν βοήθησε και δεν μπορεί να βοηθήσει τους Έλληνες εργαζόμενους .

Η αριστερά είναι υποχρεωμένη να κάνει την υπέρβασή της με τη μαρξιστική της έννοια.

Σήμερα τίποτε δεν είναι όπως χθες αυτό θα πρέπει να το αντιληφθούν οι πάντες και πρώτα απ΄ όλους οι εργαζόμενοι και φυσικά όλες οι δυνάμεις τις αριστεράς.

Ο κόσμος της εργασίας και στην Ελλάδα έχει μόνο ένα δρόμο να ακολουθήσει αυτόν της κοινής δράσης, της ενότητας και του αγώνα αν θέλει να μην γυρίσουμε σε έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα.




- Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος του Ε.Γ. της ΚΠΕ του ΣΥΝ