Ας πάνε να πνιγούνε!

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

Ο Μαξ Βέµπερ, ο γερµανός κοινωνιολόγος, ήταν ο πρώτος που είδε την οικονοµία σαν ένα πολιτισµικό φαινόµενο. Μελετώντας διεξοδικά τις επαγγελµατικές τάξεις σε γερµανικές πόλεις, είχε καταλήξει στο συµπέρασµα πως οι Προτεστάντες εργάζονταν σκληρότερα, αποταµίευαν περισσότερα και ήταν πιο επιτυχηµένοι από τους Καθολικούς. Σήµερα στις χώρες της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης παρατηρούµε µια επιστροφή του Βέµπερ. Στα µέσα ενηµέρωσης εκεί αφθονούν οι προκαταλήψεις: στους Λατίνους είναι έµφυτη η οκνηρία, οι Ιρλανδοί είναι άχρηστοι και οι Ελληνες διεφθαρµένοι. Οµως αυτές οι προκαταλήψεις δύσκολα γίνονται πιστευτές.

Η βασική αντίθεση είναι σήµερα ανάµεσα στις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου που εξάγουν µηχανήµατα και κεφάλαια και τις περιφερειακές χώρες που έχουν προβληµατικά τραπεζικά συστήµατα και πολλά χρέη. Οι πολίτες του ευρωπαϊκού κέντρου γνωρίζουν καλά ότι αυτοί θα κληθούν τελικά να πληρώσουν τον λογαριασµό. Η οργή τους, όµως, όπως διαπίστωσε ο αρθρογράφος της ιρλανδικής εφηµερίδας «Ιντιπέντεντ» Ντέιβιντ Μακουίλιαµς σε ένα πρόσφατο ταξίδι του στην Αυστρία, δεν στρέφεται τόσο εναντίον των πολιτών αυτών των χωρών όσο εναντίον των δικών τους τραπεζικών και πολιτικών ελίτ. Ρωτώντας στο τρένο έναν συνεπιβάτη που εργαζόταν σε βιοµηχανία για το ευρώ, εκείνος του αποκρίθηκε πως δεν ήταν καλή ιδέα. Και του τόνισε τις πολιτισµικές διαφορές των χωρών.

Η Αυστρία, του είπε, δεν είναι Ελλάδα ούτε Ιρλανδία και ωστόσο το µέλλον της είναι άρρηκτα δεµένο µε αυτές τις χώρες µέσω του ευρώ. Οµως πρόσθεσε πως, ευτυχώς, η κρίση δεν επιτρέπει την άνοδο του ευρώ. Το ασθενές ευρώ βοηθάει τη βιοµηχανία του να παραµένει ανταγωνιστική. Και εξήγησε πως, αν οι Αυστριακοί και οι Γερµανοί είχαν το δικό τους νόµισµα, η αξία του θα είχε αυξηθεί σηµαντικά. Επειδή είναι εξαγωγική, λοιπόν, η βιοµηχανία του δεν έχει πληγεί ιδιαίτερα από την κρίση του χρέους. Αυτή η κρίση, κατέληξε ο Αυστριακός, θα λυθεί µονάχα µε µαζική αναδιάρθρωση των χρεών και χρεοκοπίες που θα τις πληρώσουν οι πιστωτές. Και τότε, ο ιρλανδός δηµοσιογράφος τον ρώτησε τι θα απογίνουν οι αυστριακοί τραπεζίτες που έχουν δανείσει την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. «Ας πάνε να πνιγούνε», του αποκρίθηκε ο Αυστριακός. «Αν είχα δανείσει εγώ έναν κακό πελάτη, θα πλήρωνες εσύ για τη βλακεία µου;».

Η ιστορία αυτή δείχνει πως οι πολίτες του ευρωπαϊκού κέντρου ναι µεν δεν έχουν καµία όρεξη να πληρώνουν για χώρες όπως η Ιρλανδία, αλλά αντιλαµβάνονται πως η Ευρώπη σήµερα δεν διασώζει την Ιρλανδία. ∆ιασώζει τους δανειστές της τραπεζίτες από τις συνέπειεςτης πλεονεξίας τους.

Οσα συµβαίνουν σήµερα δεν είναι παρά µια τιτάνια διαπάλη ανάµεσα στα συµφέροντα των πολιτών και τα συµφέροντα της τραπεζικής βιοµηχανίας της Ευρώπης. Από αυτή τη διαπάλη, λέει ο Ντέιβιντ Μακουίλιαµς, οι πολίτες πρέπει να βγουν κερδισµένοι. Αλλιώς, η Ευρώπη από δηµοκρατία θα µετατραπεί σε τραπεζιτοκρατία όπου η οικονοµική πολιτική θα εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συµφέροντα των τραπεζιτών. 

rvranas@otenet.gr