Μπορούν και χωρίς εμάς

(πηγή)

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου 
από την Αυγή της Κυριακής 

Δεν θέλω να κάνω τον προφήτη, αλλά έγραφα πριν από δυο Κυριακές απ’ αυτές εδώ τις στήλες τι καλά που θα ’τανε αν όλες οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της κοινωνίας και οι (όποιοι) ζωντανοί συλλογικοί της φορείς αφήσουν στην άκρη τις προγραμματικές τους αποκλίσεις και ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μια μαζική έκφραση δυσφορίας, συμπυκνωμένη έστω και σε μια δισύλλαβη λέξη, ένα απλό, απλούστατο «όχι». Λες κι άνοιξαν οι ουρανοί και η ευχή (γιατί δεν ήταν τίποτε παραπάνω) ενσαρκώθηκε στο πρωτοφανές που συντελείται εδώ και 12 μέρες στις πλατείες των πόλεων. 

ΒΕΒΑΙΩΣ, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου βάσει του προσωπικού μου «σχεδίου». Καμιά συνιστώσα της αριστεράς δεν είχε ουσιώδη ρόλο στην εκκίνηση του ιδιότυπου κινήματος, καμιά συλλογικότητα - συνδικάτο, σωματείο, σύλλογος- δεν πρωτοστάτησε, κανένα κόμμα δεν τόλμησε να επικροτήσει τους Αγανακτισμένους πριν βεβαιωθεί ότι το πλήθος στις πλατείες είχε το κρίσιμο μέγεθος και την κρίσιμη αντοχή που θα έκανε τους άλλους ν’ ανησυχούν ή να ενδιαφέρονται. 

ΣΥΝ τοις άλλοις, παρά το ποικιλόχρωμο του πλήθους, τα κόμματα και τα πολιτικά σχήματα κάθε άλλο παρά ευπρόσδεκτα είναι στις τάξεις των Αγανακτισμένων που εκπέμπουν μια δυσφορία δύο ταχυτήτων προς το πολιτικό σύστημα.  

• Από τη μια πλευρά τα κόμματα εξουσίας και οι δορυφόροι τους διαπομπεύονται ανοικτά υπό το σύνθημα «Να φύγουν τώρα». 

• Και από την άλλη πλευρά στα κόμματα της αριστεράς αλλά και στα συνδικάτα καταλογίζεται αβελτηρία, αναποτελεσματικότητα, ενδεχομένως και κάποιος βαθμός συνενοχής στην κρίση, όχι τόσο με τις πράξεις όσο με τις παραλείψεις τους. 

Καθόλου άδικα, θα έλεγα εγώ. Όχι μόνο γιατί οι αφανείς και εμφανείς «φεϊσμπουκάδες» κατάφεραν να κινητοποιήσουν κόσμο σε μεγέθη ασύλληπτα για τους μηχανισμούς κομμάτων και συνδικάτων (και χωρίς τηλεσκηνοθεσία Μπιρσίμ…). Αλλά και γιατί, την ώρα που το καθεστώς και τα ΜΜΕ του, έπειτα από αλλεπάλληλες κωλοτούμπες, αναλάμβανε την επιχείρηση «γλείψιμο», στις κατά συνθήκην ριζοσπαστικές δυνάμεις του πολιτικού προσκηνίου επικρατούσαν μεμψιμοιρία, αισθητικές παρατηρήσεις, δυσφορία για τις σημαίες, εχθρική υποδοχή του αυθόρμητου, αλλά και φόβος. 

Ο ΦΟΒΟΣ, ομολογημένος ή ανομολόγητος, είναι ο κυριότερος ψυχολογικός φραγμός για να πάρουν οι αριστερές και ριζοσπαστικές συλλογικότητες τη θέση που τους αναλογεί στην πλατεία. Οι αριστεροί, κατά μόνας και κατά κανόνα με αδήλωτη την ιδεολογική τους ταυτότητα, είναι εκεί. Η αριστερά όχι. Φοβάται το κράξιμο. Φοβάται ότι θα χαρακτηριστεί μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης του.

Είναι δίκαιο αυτό; Εν μέρει ναι, γιατί η αριστερά με την κουλτούρα της άμεσης δημοκρατίας δεν τα πήγαινε ποτέ καλά, ενώ στη μάχη της μικροπολιτικής και του καπέλου έχει περγαμηνές. Εν μέρει όχι, γιατί πολλά από τα στοιχεία της ζύμωσης που αναπτύσσεται στη «Συνέλευση» του Συντάγματος προέρχονται από την ατζέντα της αριστεράς.

Μια δεύτερη και τρίτη ανάγνωση στο ψήφισμα της «Συνέλευσης», μια ματιά στα θέματα καθημερινής συζήτησης αναδεικνύει μια ουσιαστική, έστω και ακατέργαστη, διεργασία, ένα ιδεολογικό εργαστήριο που βουτάει στα βαθιά. 

ΕΠΟΜΕΝΩΣ τι πρέπει να κάνουν η αριστερά, οι «αριστερές», οι αριστεροί, αλλά και όλες οι συλλογικότητες που βρίσκονται σε μια μορφή «πολέμου» με την τρόικα, το μνημόνιο, την κυβέρνηση; Να παρακολουθούν το εργαστήριο από την κλειδαρότρυπα; Όχι, λέω εγώ.  

Πρέπει να σπάσουν τον πάγο, να ρίξουν τα τείχη της καχυποψίας. Να μπουν σ’ αυτό τον πυρήνα μιας «νέας μεταπολίτευσης», όχι με τσαμπουκά και αλαζονεία, ούτε με φόβο και κουτοπονηριά. Να μπουν με την αυτοπεποίθηση αυτού που έχει να εισφέρει ιδέες, προτάσεις, οργανωτική στήριξη, τεχνογνωσία. Αλλά και με την ταπεινότητα αυτού που έχει να μάθει κάτι απ’ αυτό το σχολείο δημοκρατίας. 

ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ από το απλούστερο.  

• Κόμματα, ομάδες, σχήματα, συνδικάτα, συλλογικοί φορείς ας προσυπογράψουν το λιτό, αλλά πυκνότατο ψήφισμα της Λαϊκής Συνέλευσης. Χωρίς «ναι μεν, αλλά».  

• Ας υποστηρίξουν έμπρακτα την έκκλησή της για μαζικές πολιτικές απεργίες και για αποκέντρωση της πρωτοβουλίας σε όλη την Αθήνα, σε όλες τις πόλεις.

• Ας συμμετάσχουν σαν ισότιμοι εταίροι στη συζήτηση για τον εμπλουτισμό του πολιτικού πλαισίου, του οποίου ο Θ. Πάγκαλος με τόση αλαζονεία σαρκάζει την απουσία.

• Ας προσφέρουν τους δυσκίνητους μηχανισμούς τους στην περιφρούρηση της πρωτοβουλίας από τις προβοκάτσιες, τα καπελώματα, τις συστημικές εισβολές, τον εκφυλισμό και την εκτροπή του πλήθους σε αυταρχικές «σωτηρίες».

• Ας μείνουν ανοικτοί στην ευεργετική αύρα που εκπέμπουν οι νέοι άνθρωποι που πλαισιώνουν την πρωτοβουλία αυτή. 

• Ας γίνουν συντελεστές μιας νέας πολιτικής ανασύνθεσης που μπορεί να προκύψει στις πλατείες.

Αν η αριστερά υποκύψει στους φόβους ή στις ιδιοτέλειές της, το πολύ πολύ να συγκαταλεγεί οριστικά στις συνιστώσες της κρίσης και όχι της λύσης.

Οι Αγανακτισμένοι μπορούν και χωρίς εμάς, όπως μέχρι στιγμής έχουν αποδείξει.