Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Θα συνεχίσω μόνος μου!

σκίτσο του Τάσου Αναστασίου από την Αυγή της Κυριακής

Ελπίζω μετά τα σημερινά ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ να έχουμε καταλάβει ΟΛΟΙ πια πόσο επικίνδυνος είναι ο Λουδοβίκος ο Αυνάν. 

Γράφει στα παλιά του τα παπούτσια κάθε θεσμική διαδικασία, κινείται με "ιδιοφυείς" αιφνιδιασμούς που καταλήγουν σε διαδοχικούς πανωλεθρίαμβους για τη χώρα και τους θεσμούς, κλείνεται στο wc και αποφασίζει ελέω θεού (ή ελέω χέστρας) μόνος του χωρίς καμιά ενημέρωση, κανενός! Και τα αποτελέσματα; Κάποιοι πάλι θησαύρισαν σήμερα με το Αυνάνα που "τον παίζει μοναχός του να περνάει ο καιρός του". 

Του τράβηξε το αυτάκι η συμμορία γύρω του (...η πολλή μαλακία τυφλώνει δεν μας λέγανε παλιά;) που είδε το ζαβό να τινάζει την χρυσοτόκα μπάνκα στον αέρα; Το έκανε προγραμματισμένα για να προκύψουν νέα οφέλη για τους μέντορές του; Είναι ΤΟΣΟ ηλίθιος; Ποιος ξέρει, ποιον αφορά; 

Αλλού είναι το μέγα πρόβλημα:

Στα χέρια ενός επικίνδυνου ή ηλίθιου αυνάνα η τύχη της χώρας. Τραγωδία! Πρέπει να φύγει. Τώρα! 

από


Ο Παίκτης (νέος τίτλος: το τραγούδι του ΓΑΠ)
στίχοι, μουσική: Άκης Πάνου 
ερμηνεία: Χρηστάκης 

Το δικό μου το μπεγλέρι
είναι παίχτης από χέρι
και δεν είναι μπεγλεράκι
από το Μοναστηράκι.

Έχω παίχτη κεχριμπάρι
κι όχι πέντε στο 'κοσάρι,
δε σ' αφήνω να τον πιάσεις
και να μου τον εχαλάσεις.

Όσους παίχτες θέλεις πιάσε
άλλα τον δικό μου άσε,
θα τον παίζω μοναχός μου
να περνάει ο καιρός μου.

3 σχόλια:

  1. Να σου δείξω κάτι που διάβαζα προ ολίγου ;
    Μια συνέντευξη του Μ.Χατζηδάκη .. το 1989 με αφορμή τη μέρα θανάτου του ..

    γιατί δε θέλω πια να μιλάω ..

    http://www.iefimerida.gr/news/8455/%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CF%82

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω πώς να βάλω το σύνδεσμο ..
    αυτή είναι η διεύθυνση, μα δεν ξέρω πώς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Λοιπόν φανταστείτε, αν είχαμε αυτό το είδος του ελεύθερου πολίτη, θα μπορούσε να σταθεί αυτή η κατηγορία ανθρώπων, τόσο ευτελής, έστω και δέκα μέρες μόνο; Δεν θα μπορούσαν να σταθούν ποτέ"

    Ανιρέτα μου είμαι απολύτως σύμφωνος με όσα λέει... (το ξέρεις φαντάζομαι...)
    Μα δεν μπορώ να μην μιλάω, να μην προσπαθώ όπως και όσο μπορώ... Έστω και αν πολλές φορές ξεπερνάω τα όρια και μέσα στο θυμό, την οργή περνάω εκτός ορίων της κοσμιότητας όπως στο παραπάνω σχόλιο...

    Χούι μάλλον, ή έτσι έμαθα... "σαν γαΐδούρι που παλιώνει μα περπατησιά δεν στρώνει"...

    Όμως, παρά το παραπάνω Ζερβουδάκιο άσμα, θα σου πω πως άνθρωποι σαν κι εσένα νομίζω πως ΠΡΕΠΕΙ να μιλάνε.

    Αλίμονο αν ο Λόγος σωπάσει μπροστά στο Χυδαίο...

    Σκέφτομαι πάντα πως αν μπορούσαμε να πάμε πριν από όλες τις φωτεινές στιγμές της Ιστορίας τα ίδια σκοτάδια θα βλέπαμε...

    Βέβαια η Ιστορία έχει τους δικούς της χρόνους "δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία" που λέει έτερο άσμα... Μπορεί και να μας έλαχε να ζήσουμε και να φύγουμε χωρίς να δούμε μια κάποια χαραυγή...

    Δεν ξέρω να μην ελπίζω... κι ας ξέρω...

    Είπαμε χούι... :)

    Σ' ευχαριστώ για το κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή