 |
| από παλαιότερη πορεία (17/6/08) στα γραφεία της ΕΕ στην Αθήνα (πηγή) |
του Ανάργυρου Σεβαστού
από την Αυγή της ΚυριακήςΗ δημόσια τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα ότι το ΚΚΕ διαφωνεί με την έξοδο της χώρας από το ευρώ διότι κάτι τέτοιο, στις παρούσες συνθήκες, θα ήταν καταστροφικό, προκάλεσε αίσθηση, σχόλια, αλλά και αμηχανίες που ανάγκασαν τον "Ριζοσπάστη" να δώσει εξηγήσεις.
Η γ.γ. του ΚΚΕ, σε συνέντευξή της (ΑΝΤ1), ανέφερε:
Η γ.γ. του ΚΚΕ, σε συνέντευξή της (ΑΝΤ1), ανέφερε:
"Κατ' αρχήν εμείς είμαστε γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. Η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή, στις παρούσες συνθήκες, είναι καταστροφική. Αλλά εθελοντικά να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη και αυτή τη στιγμή να τη διώξουν από την Ευρωζώνη, δεν το βλέπουμε. Αυτό μπορεί να γίνει στο μέλλον, όταν η κρίση θα είναι ακόμη πιο βαθιά και αποφασίσουν οι ισχυρότεροι να μικρύνουν την Ευρωζώνη και γενικότερα την Ε.Ε. Αυτή τη στιγμή πιστεύουμε ότι θα γίνει μια ελεγχόμενη χρεωκοπία εντός της Ευρωζώνης. Αν φτάσει η Ε.Ε. να διώχνει χώρες, σημαίνει ότι βρίσκεται σε σήψη και βαθιά κρίση αξεπέραστη, πολύ πιο πριν απ' ό,τι εμείς περιμένουμε τουλάχιστον".
Η Αλ. Παπαρήγα πρόσθεσε ότι η γνωστή δήλωση της Μαρίας Δαμανάκη έγινε "για να εκβιάσει τον ελληνικό λαό και να του πει 'σκύψε το κεφάλι'".
Η Αλ. Παπαρήγα σπεύδει να δηλώσει ότι το κόμμα της είναι γενικώς υπέρ της αποδέσμευσης της χώρας από την Ε.Ε., δείχνει μάλιστα να απεύχεται στο ορατό μέλλον μια εξέλιξη κρίσης και αποσύνθεσης της Ε.Ε. Καθιστά σαφές ότι η έξοδος είναι στρατηγικός στόχος που αφορά το απώτατο μέλλον. Το παρόν υπακούει στη στρατηγική των σταδίων, είναι ξεκομμένο από τον στρατηγικό στόχο.
Η "ρεαλιστική" τοποθέτηση της Αλ. Παπαρήγα είναι φυσικό να αιφνιδίασε, τουλάχιστον το κομματικό της κοινό. Γι' αυτό ο "Ριζοσπάστης", στην αρθρογραφία που ακολούθησε, γράφει ότι "η εκτίμηση είναι ότι εθελοντικά η καπιταλιστική Ελλάδα δεν θα φύγει από την Ευρωζώνη, δεν θα επιστρέψουμε στη δραχμή, αυτό είναι καταστροφή για το κεφάλαιο στην Ελλάδα και μάλιστα, σε συνθήκες οξύτατης κρίσης, τόσο στην καπιταλιστική Ελλάδα όσο και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ε.Ε.". Και προσθέτει ότι "άναρχη πτώχευση σημαίνει έξοδο από το ευρώ, επιστροφή στη δραχμή".
Δηλαδή, αν καταλάβαμε, η Αλ. Παπαρήγα μιλούσε για λογαριασμό των καπιταλιστών; Μετά απ' όλα αυτά ο "Ριζοσπάστης" αισθάνεται την ανάγκη να επιτεθεί στον ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ: "Φιλολαϊκή διέξοδος στο πλαίσιο του καπιταλισμού, όπως προπαγανδίζουν ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, και κάποια αστικά επιτελεία που ψάχνουν τάχα ανάπτυξη που θα ανακουφίσει τον λαό, δεν υπάρχει".
Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ πάει "πάσο". Όχι μόνο στέλνει στα αζήτητα τον στρατηγικό του στόχο για έξοδο από το ευρώ, αλλά επιμένει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πορεία μέσα στο ευρώ. Δηλαδή μονόδρομος το Μνημόνιο;
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι, παρ' ότι η Αλ. Παπαρήγα ορθώς επισημαίνει πως πιθανή έξοδος της χώρας από το ευρώ θα λειτουργούσε ως ντόμινο στην Ευρωζώνη, δεν προτείνει τη στρατηγική της εδώ και τώρα για να διαλύσει την Ευρωζώνη! Δεν προτείνει, όμως, ούτε δυναμική επαναδιαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος ώστε να βελτιωθεί η θέση της χώρας (και των Ελλήνων εργαζομένων) έναντι των πιστωτών. Γνωρίζει ότι μια εναλλακτική πολιτική μέσα στην Ευρωζώνη θέτει ζητήματα ανατροπής της σημερινής αρχιτεκτονικής του ευρώ. Και το αποφεύγει!
Το ΚΚΕ ουσιαστικά εξαφανίζει τη σημασία του δημόσιου χρέους μέσα από την αντικαπιταλιστική αοριστολογία μεταθέτοντας στο άγνωστο μέλλον τη στιγμή "Χ" της "επαναστατικής ρήξης". Μέχρι τότε προσδοκά να καρπωθεί από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αποφεύγοντας να εκτεθεί στους κινδύνους της αντιευρωπαϊκής πολιτικής του, ακολουθώντας την οδό της ανομολόγητης προσαρμογής.
Η τοποθέτηση του ΚΚΕ για το ευρώ είναι αποτέλεσμα συλλογικής διαδικασίας. Είναι φυσικό η κατάληξη να μην είναι ομόφωνη. Και στο παρελθόν το πρόβλημα της ευρωπαϊκής πολιτικής του ΚΚΕ είχε αποτελέσει λυδία λίθο για τον προσανατολισμό του κόμματος. Οι ενωτικές διεργασίες στην πορτογαλική αριστερά, το γεγονός ότι το ΚΚΕ παραμένει ανάδελφο μέσα στην ευρωπαϊκή αριστερή οικογένεια, με την απομονωτική ευρωπαϊκή στρατηγική του, ενισχύουν τις εκτιμήσεις ότι η γενική πολιτική ρευστότητα και η κοινωνική κρίση δεν αφήνουν αλώβητο το φρούριο του Περισσού.
Η τοποθέτηση του ΚΚΕ αιφνιδίασε αριστερές δυνάμεις που κατάγονται από τον χώρο αυτόν και έχουν επενδύσει στη γραμμή της εξόδου από το ευρώ, με το επιχείρημα, μάλιστα, ότι η γραμμή αυτή είναι πλειοψηφική στην αριστερά και ευνοεί την ενότητά της.
Είναι προφανές ότι η αναζήτηση κοινής πορείας, με δυνάμεις μέσα στο ΚΚΕ που διαφωνούν με τη γραμμή Παπαρήγα, δεν προσφέρει διέξοδο για την αριστερά. Δεν είναι γραμμή που απευθύνεται στον λαό της αριστεράς, αλλά σε μικρές και περιχαρακωμένες ομάδες. Αντιθέτως, η κοινή δράση στη βάση των μεγάλων κοινών λαϊκών προβλημάτων και η απαίτηση για "πραγματική δημοκρατία" είναι ο δρόμος που δείχνουν αυτές τις ημέρες οι πλατείες της χώρας. Χωρίς ιδεοληψίες που διαιρούν τους πολίτες. Άλλωστε, ας μη μας διαφεύγει ότι το αίτημα για έξοδο της χώρας από το ευρώ παραμένει μειοψηφικό και εγγράφεται προνομιακά στη δεξιά αφήγηση, στην εθνική αναδίπλωση για την έξοδο από την κρίση.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση της GPO, στο ερώτημα ποια είναι η σωστή θέση για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, το 60,3% ζητεί επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, μόνον το 9,8% αυστηρή εφαρμογή του, ενώ το 26,2% απαντά "έξω από το Μνημόνιο και το ευρώ". Η αντιμνημονιακή ψήφος, που στο ερώτημα συγχέεται με την έξοδο από το ευρώ, συγκροτείται από το 26,3% όσων ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές Νέα Δημοκρατία, το 34% όσων ψήφισαν ΛΑΟΣ, το 53% όσων ψήφισαν ΚΚΕ, το 19,2% όσων ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και το 22,1% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.
Η Αλ. Παπαρήγα σπεύδει να δηλώσει ότι το κόμμα της είναι γενικώς υπέρ της αποδέσμευσης της χώρας από την Ε.Ε., δείχνει μάλιστα να απεύχεται στο ορατό μέλλον μια εξέλιξη κρίσης και αποσύνθεσης της Ε.Ε. Καθιστά σαφές ότι η έξοδος είναι στρατηγικός στόχος που αφορά το απώτατο μέλλον. Το παρόν υπακούει στη στρατηγική των σταδίων, είναι ξεκομμένο από τον στρατηγικό στόχο.
Η "ρεαλιστική" τοποθέτηση της Αλ. Παπαρήγα είναι φυσικό να αιφνιδίασε, τουλάχιστον το κομματικό της κοινό. Γι' αυτό ο "Ριζοσπάστης", στην αρθρογραφία που ακολούθησε, γράφει ότι "η εκτίμηση είναι ότι εθελοντικά η καπιταλιστική Ελλάδα δεν θα φύγει από την Ευρωζώνη, δεν θα επιστρέψουμε στη δραχμή, αυτό είναι καταστροφή για το κεφάλαιο στην Ελλάδα και μάλιστα, σε συνθήκες οξύτατης κρίσης, τόσο στην καπιταλιστική Ελλάδα όσο και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ε.Ε.". Και προσθέτει ότι "άναρχη πτώχευση σημαίνει έξοδο από το ευρώ, επιστροφή στη δραχμή".
Δηλαδή, αν καταλάβαμε, η Αλ. Παπαρήγα μιλούσε για λογαριασμό των καπιταλιστών; Μετά απ' όλα αυτά ο "Ριζοσπάστης" αισθάνεται την ανάγκη να επιτεθεί στον ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ: "Φιλολαϊκή διέξοδος στο πλαίσιο του καπιταλισμού, όπως προπαγανδίζουν ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, και κάποια αστικά επιτελεία που ψάχνουν τάχα ανάπτυξη που θα ανακουφίσει τον λαό, δεν υπάρχει".
Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ πάει "πάσο". Όχι μόνο στέλνει στα αζήτητα τον στρατηγικό του στόχο για έξοδο από το ευρώ, αλλά επιμένει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πορεία μέσα στο ευρώ. Δηλαδή μονόδρομος το Μνημόνιο;
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι, παρ' ότι η Αλ. Παπαρήγα ορθώς επισημαίνει πως πιθανή έξοδος της χώρας από το ευρώ θα λειτουργούσε ως ντόμινο στην Ευρωζώνη, δεν προτείνει τη στρατηγική της εδώ και τώρα για να διαλύσει την Ευρωζώνη! Δεν προτείνει, όμως, ούτε δυναμική επαναδιαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος ώστε να βελτιωθεί η θέση της χώρας (και των Ελλήνων εργαζομένων) έναντι των πιστωτών. Γνωρίζει ότι μια εναλλακτική πολιτική μέσα στην Ευρωζώνη θέτει ζητήματα ανατροπής της σημερινής αρχιτεκτονικής του ευρώ. Και το αποφεύγει!
Το ΚΚΕ ουσιαστικά εξαφανίζει τη σημασία του δημόσιου χρέους μέσα από την αντικαπιταλιστική αοριστολογία μεταθέτοντας στο άγνωστο μέλλον τη στιγμή "Χ" της "επαναστατικής ρήξης". Μέχρι τότε προσδοκά να καρπωθεί από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αποφεύγοντας να εκτεθεί στους κινδύνους της αντιευρωπαϊκής πολιτικής του, ακολουθώντας την οδό της ανομολόγητης προσαρμογής.
Η τοποθέτηση του ΚΚΕ για το ευρώ είναι αποτέλεσμα συλλογικής διαδικασίας. Είναι φυσικό η κατάληξη να μην είναι ομόφωνη. Και στο παρελθόν το πρόβλημα της ευρωπαϊκής πολιτικής του ΚΚΕ είχε αποτελέσει λυδία λίθο για τον προσανατολισμό του κόμματος. Οι ενωτικές διεργασίες στην πορτογαλική αριστερά, το γεγονός ότι το ΚΚΕ παραμένει ανάδελφο μέσα στην ευρωπαϊκή αριστερή οικογένεια, με την απομονωτική ευρωπαϊκή στρατηγική του, ενισχύουν τις εκτιμήσεις ότι η γενική πολιτική ρευστότητα και η κοινωνική κρίση δεν αφήνουν αλώβητο το φρούριο του Περισσού.
Η τοποθέτηση του ΚΚΕ αιφνιδίασε αριστερές δυνάμεις που κατάγονται από τον χώρο αυτόν και έχουν επενδύσει στη γραμμή της εξόδου από το ευρώ, με το επιχείρημα, μάλιστα, ότι η γραμμή αυτή είναι πλειοψηφική στην αριστερά και ευνοεί την ενότητά της.
Είναι προφανές ότι η αναζήτηση κοινής πορείας, με δυνάμεις μέσα στο ΚΚΕ που διαφωνούν με τη γραμμή Παπαρήγα, δεν προσφέρει διέξοδο για την αριστερά. Δεν είναι γραμμή που απευθύνεται στον λαό της αριστεράς, αλλά σε μικρές και περιχαρακωμένες ομάδες. Αντιθέτως, η κοινή δράση στη βάση των μεγάλων κοινών λαϊκών προβλημάτων και η απαίτηση για "πραγματική δημοκρατία" είναι ο δρόμος που δείχνουν αυτές τις ημέρες οι πλατείες της χώρας. Χωρίς ιδεοληψίες που διαιρούν τους πολίτες. Άλλωστε, ας μη μας διαφεύγει ότι το αίτημα για έξοδο της χώρας από το ευρώ παραμένει μειοψηφικό και εγγράφεται προνομιακά στη δεξιά αφήγηση, στην εθνική αναδίπλωση για την έξοδο από την κρίση.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση της GPO, στο ερώτημα ποια είναι η σωστή θέση για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, το 60,3% ζητεί επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, μόνον το 9,8% αυστηρή εφαρμογή του, ενώ το 26,2% απαντά "έξω από το Μνημόνιο και το ευρώ". Η αντιμνημονιακή ψήφος, που στο ερώτημα συγχέεται με την έξοδο από το ευρώ, συγκροτείται από το 26,3% όσων ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές Νέα Δημοκρατία, το 34% όσων ψήφισαν ΛΑΟΣ, το 53% όσων ψήφισαν ΚΚΕ, το 19,2% όσων ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και το 22,1% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου