Το πλήθος μετακινείται από την αποχή

φωτογραφία Άρη Μεσσήνη από το ΠΡΙΝ

από την Αυγή

Οι μεγάλες συγκεντρώσεις της Κυριακής, με κορυφαία εκείνη της πλατείας Συντάγματος, αποτελούν πολιτική κλιμάκωση του φαινομένου των αυθόρμητων κινητοποιήσεων, που, επί τόσες ημέρες, επιμένει ειρηνικά.

Το πλήθος προχθές θύμιζε τις μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις του πρώτου μεταπολιτευτικού κύκλου. Η συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή είχε αντικυβερνητική κατεύθυνση. Η συλλήβδην απόρριψη του πολιτικού συστήματος, που τροφοδότησε την έξαρση της κοινωνικής οργής, αποκτά περισσότερο συγκεκριμένα πολιτικά στοιχεία. Γι' αυτό και δεν είναι εύκολο για το μιντιακό σύστημα του Μνημονίου να μανιπουλάρει επικοινωνιακά την οργή των πολιτών. Σ' αυτήν την αντικυβερνητική διάθεση θα επιχειρήσει να ψαρέψει η Ν.Δ., προσπαθώντας να σβήσει την αλήθεια ότι κι αυτή το ίδιο έβλαψε τη χώρα.

Η κοινωνία αποκτά συνείδηση των πολιτικών αιτημάτων και της δύναμής της. Η περίοδος ιδιόρρυθμης ανοχής που απολάμβανε ο κ. Παπανδρέου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα η δυσαρέσκεια δεν σταθμεύει στην αποχή. Οι πολίτες καθιστούν σαφή την αντίστασή τους στο Μνημόνιο, σήμερα με διαδηλώσεις στις πλατείες, αύριο, το πιθανότερο, στις κάλπες. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελπίζει πλέον στη συγκαταβατική σιωπή τους, στην αποχή.

Η πολιτικοποίηση των στόχων φέρνει πιο κοντά την απαίτηση να αναχαιτιστεί η μιζιέρα και η ανασφάλεια που πλήττουν την καθημερινότητα με την αξίωση για πολιτικές ανατροπές. Η μικροφυσική των εξουσιών αποδεικνύεται αλληλένδετη με την πολιτική εξουσία. Πρόκειται για εξέλιξη που συντελεί στη δημιουργία μιας νέας πολιτικοποίησης.

Η διαδικασία αυτή δεν θα είναι ευθύγραμμη ούτε απρόσκοπτη. Το πλήθος συμμετέχει στις πλατείες με τις ιδεολογικές αποσκευές του, συχνά αντιφατικές, αλλά τελικώς επικρατεί η αρχή της αυτοσυντήρησης της κοινωνίας. Οι κοινωνίες δεν αυτοκτονούν!

Τα μηνύματα αυτά από τις πλατείες της Ελλάδας συναντώνται με ομότροπα μηνύματα από τον ευρωπαϊκό χώρο, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη ενός νέου ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου, αντίπαλου στην Ευρώπη των τραπεζών και των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων. Μέσα σ' αυτόν τον δημόσιο χώρο η αριστερά μπορεί να ξαναβρεί, υπό προϋποθέσεις και στον χρόνο της, νέες ευκαιρίες και δυνατότητες ηγεμονίας. Για ανατροπές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, στις ευρωπαϊκές χώρες και την καθημερινότητα.