Η κρυφή γοητεία της αριστερής αντιπολίτευσης

από την Ελευθεροτυπία

του Γιώργου Ρούση

από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Εδώ και πολύν καιρό προσπαθώ να ερμηνεύσω ορισμένες επί μέρους αλλά και γενικότερες θέσεις και στάσεις της ηγεσίας ενός τμήματος της αριστεράς αποκλείοντας, ίσως και για συναισθηματικούς λόγους (μια και υπήρξα μέλος της, ή συνοδοιπόρος της για δεκαετίες), την προτεινόμενη από πολλούς συντρόφους ερμηνεία «αυτή είναι ξεπουλημένη».

Κάθε φορά, λοιπόν, κατέληγα σε διάφορες δικαιολογίες, δίχως όμως να κατορθώνω να διαμορφώσω μια συνεκτική ερμηνεία.

Ετσι το 1989, οπότε και συντελέστηκε η συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο με τα αστικά κόμματα χάριν δήθεν της «κάθαρσης», κάτι που, ας σημειωθεί, ουδέποτε καταδικάστηκε επισήμως, εκτιμούσα ότι πρόκειται για ρεφορμιστική δεξιά παρέκκλιση.

Πιο πρόσφατα την αποκατάσταση του Στάλιν την ερμήνευσα ως μια κακώς νοούμενη υπεράσπιση του «υπαρκτού», και του σοσιαλισμού γενικότερα.

Την πρόσφατη γενικότερη σεχταριστική στάση την ερμήνευα κυρίως ως αντίδραση στην ανικανότητα -λόγω ιδεολογικής και όχι μόνον ανεπάρκειας- ελέγχου ή ηγεμόνευσης ενός ευρύτερου, πέρα από το «μοναστήρι», λαϊκού κινήματος.

Το ίδιο και τη στάση απέναντι στο αυθόρμητο κίνημα του Δεκέμβρη του 2008, αλλά και εκείνη απέναντι στις συγκεντρώσεις στις πλατείες.

Το «στη δική μας επανάσταση δεν θα υπάρξει ούτε ένα σπασμένο τζάμι» και το ανεκδιήγητο διήγημα εγκώμιο υπέρ μπάτσου, που δημοσιεύθηκε στο όργανο της Κ.Ε., τα κατέτασσα στις ρεφορμιστικές, κομπλεξικές απέναντι στο σύστημα αντιδράσεις.

Την τελευταία απόφαση για το φοιτητικό κίνημα, που αντικειμενικά έστρωσε ροδοπέταλα στην πλέον αντιδραστική μεταρρύθμιση που γνωρίσαμε ποτέ στον χώρο της παιδείας, την ερμήνευα ως θυσία του κινήματος στο όνομα μιας σεχταριστικής κακώς νοούμενης καθαρότητας.

Να όμως που μια τελευταία δήλωση με οδήγησε, η αλήθεια είναι, κάπως αργά, σε μια διαφορετική, αυτή τη φορά συνεκτική ερμηνεία.

Πρόκειται για τη δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα (i) : 

«Κατ΄ αρχήν εμείς είμαστε γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. Λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική»!!!

Αυτή λοιπόν η δήλωση, η οποία σε τίποτα δεν διαφέρει από τη δήλωση Δαμανάκη και η οποία μάλιστα ερμηνεύει για ποιον λόγο αυτή η τελευταία χαρακτηρίστηκε και από το ΚΚΕ εκβιασμός, αποτελεί ποιοτικό άλμα.

Και αποτελεί ποιοτικό άλμα διότι είναι η πρώτη φορά που, αναφανδόν τουλάχιστον, δηλώνεται ότι η έξοδος από το ευρώ, πόσω μάλλον από την Ε.Ε., δεν είναι της ώρας, αλλά επιπροσθέτως ότι η πρώτη θα ήταν καταστροφική!!!

Αυτή λοιπόν η βαρύνουσα δήλωση την κρισιμότατη περίοδο που διανύουμε και με δεδομένο το γεγονός ότι τώρα πια ευρύτερες λαϊκές μάζες στη βάση της εμπειρίας τους, αλλά και άλλες αριστερές δυνάμεις, είναι έτοιμες να αποτινάξουν τη σκλαβιά του ευρώ, με οδηγεί στην ακόλουθη συνεκτική ερμηνεία.

Η συγκεκριμένη ηγεσία μόνιμα ενασχολούμενη επαγγελματικά με την πολιτική σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού, έχει μικροαστικοποιηθεί και βολευτεί στον ρόλο της αριστερής αντιπολίτευσης. Ετσι φοβάται ότι η όποια ριζοσπαστική αλλαγή θα ταράξει τα ήρεμα νερά πάνω στα οποία κατορθώνει και συντηρείται ως τέτοια.

Για να αναπαράγει λοιπόν αυτήν τη γραφειοκρατική της θέση, από τη μια προβάλλει ένα αριστερό μακροπρόθεσμο σοσιαλιστικό όραμα, στο οποίο και παραπέμπει την κάθε επί μέρους αλλαγή, ένα όραμα για το οποίο όμως δεν κάνει τίποτα για να προετοιμάσει το αναγκαίο για την επίτευξή του μέσο, δηλαδή την επανάσταση, και από την άλλη λειτουργεί πυροσβεστικά για το σύστημα κάθε φορά που κάποια επαναστατική σπίθα κινδυνεύει να το πλήξει.

Παρ΄ όλα αυτά, επιμένω να υποστηρίζω ότι ο μη μικροαστικός κοινωνικά αλλά και στη νοοτροπία κόσμος του εν λόγω χώρου, αλλά ακόμη και ένα μη ενσωματωμένο κομμάτι του στελεχικού δυναμικού του, και κυρίως η μεγάλη έντιμη μάζα του λαϊκού εργατικού κόσμου και της νεολαίας που τον ακολουθεί, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως σημαντική συνιστώσα ενός αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, που έχει ανάγκη «κάτω από τις παρούσες συνθήκες» ο τόπος για να βγει από το ευρώ, να βγει από την Ε.Ε., για να ξεπεράσει την κρίση και να οδηγηθεί στην επανάσταση και τον σοσιαλισμό.

ΥΓ.: Για να μη μας τρελάνουν.

Το παραπάνω άρθρο γράφτηκε πριν από το διευκρινιστικό, προς εσωτερικό καθησυχασμό, σχόλιο του Ανθρωπάκι («Ριζοσπάστης» 1/6/2011, σελ. 32), με βάση το οποίο όλοι εκτός από το ίδιο καταλάβαμε λάθος, ενώ με τη δήλωσή της η Αλέκα Παπαρήγα εννοούσε ότι θα «ήταν καταστροφική για το κεφάλαιο στην Ελλάδα» η έξοδος από την ευρωζώνη και η επιστροφή στη δραχμή.

Μετά από αυτό το σχόλιο κάνω την αυτοκριτική μου για όσα προηγούνται και δηλώνω ότι συμφωνώ απολύτως με τη γ.γ. του ΚΚΕ να αγωνιστούμε να βγούμε από το ευρώ, μια που αυτό καταστρέφει το κεφάλαιο, κάτι που αποτελεί κοινό μας στόχο.

- (i) Στην εκπομπή «Καλημέρα, Ελλάδα» του ΑΝΤ1 στις 30/5/2011, η οποία στη συνέχεια διανεμήθηκε απομαγνητοφωνημένη από το γραφείο τύπου της Κ.Ε. του ΚΚΕ. 

- Ο Γιώργος Ρούσης είναι καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου 

grousis@ath.forthnet.gr