Για το Δίφωνο

Μετά το κλείσιμο του "Ποπ και Ροκ" και του "Όασις" ο όμιλος Γιαννίκου προχώρησε και στο κλείσιμο του "ΔΙΦΩΝΟΥ"... Ζήτημα να μου λείπουν 10-15 τεύχη από τα 16 χρόνια κυκλοφορίας του, κι αυτά είναι κυρίως από την τελευταία περίοδο...

Οι -απλήρωτοι επί μήνες- εργαζόμενοι έχουν φτιάξει το δικό τους blog: ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ  -εδώ η ανακοίνωση των εργαζομένων στο περιοδικό

Από εκεί, ανάμεσα στις πολλές δηλώσεις συμπαράστασης ανθρώπων της τέχνης, διάλεξα και μεταφέρω παρακάτω κάποιες που κοιτούν στο αύριο, γιατί το Δίφωνο δεν πρέπει να κλείσει, αλλά πιάνοντας το νήμα από την αρχή να ξαναγίνει -στα χέρια των εργαζομένων αυτή τη φορά- ο έντυπος φορέας προβολής και στήριξης του καλού ελληνικού τραγουδιού. Ό,τι δηλαδή το καθιέρωσε και το στήριξε τόσα χρόνια...  μακριά από την λαϊφστιλάδικη ευκολία τού τελευταίου κύκλου.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΚΑΪΦΥΛΛΙΑΣ: "Πρόθυμος να συνεργαστώ αφιλοκερδώς σε ένα νέο ξεκίνημα του περιοδικού"

Το κλείσιμο του "Διφώνου", δεν είναι πια είδηση, αλλά λογικό επακόλουθο της γενικής κατάρρευσης. Η μόνη λύση είναι να απαρνηθούν οι (συν)εργάτες τη λογική της εργοδοσίας και να προχωρήσουν στην εφαρμογή της θεωρίας του Μαρξ, περί... απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής. Στα χέρια αυτών που το αγάπησαν, είτε σαν αναγνώστες, είτε σαν συγγραφείς, το "Δίφωνο" πρέπει να ανακτήσει τη χαμένη του αίγλη και να ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ το έντυπο, που με εγκυρότητα και καλαισθησία, πρόβαλλε και επηρέαζε ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας. Τα ζοφερά χρόνια που βιώνουμε, είναι μια μοναδική ευκαιρία να ξαναζήσουμε τον ενθουσιασμό για ένα καλύτερο αύριο. Το περιοδικό μπορεί να ξαναβρεί τη...χαμένη του νιότη, αρκεί να εξοβελίσει την ευκολία του...life style και να επιστρέψει στις πηγές και στις αξίες που το έκαναν οδηγό. Τώρα που δοκιμάζονται οι αντοχές όλων μας, σας δηλώνω πως είμαι πρόθυμος να συνεργαστώ σταθερά και αφιλοκερδώς σ' ένα νέο ξεκίνημα του περιοδικού, που μέσα απ' τα μεγάλα ζόρια των ανθρώπων που το αγαπούν, θα το κάνουν και πάλι πρωτοπόρο, για μια νέα εποχή.

Θανάσης Γκαϊφύλλιας

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ: "Είναι η στιγμή δραστηριοποίησης των απολυμένων εργαζομένων που με βρίσκουν στο πλευρό τους"

Έπρεπε να το περιμένουμε! Το κακό φαινόταν νά 'ρχεται, κοιτώντας τη μεγάλη απόσταση από το πρώτο τεύχος με εξώφυλλο τον Νίκο Παπάζογλου μέχρι το προτελευταίο με εξώφυλλο τους Onirama. Τα κακά μαντάτα είχαν ήδη έρθει από τον Απρίλιο του 2010 όταν στο εξώφυλλο είδαμε τον Μιχάλη Χατζηγιάννη - αν κάποιος ήθελε να μάθει για τον Χατζηγιάννη και τους Onirama, ας αγόραζε μια Μανίνα, μια Σούπερ Κατερίνα, ένα Ciao, βρε αδερφέ. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που το περιοδικό λοξοδρομούσε, αλλά πάντα φαινόταν να βρίσκει κάπως τον δρόμο του. Τώρα όμως δεν είναι η στιγμή για απόδοση ευθυνών και ειλικρινά ούτε ειν' αυτή η πρόθεση μου. Είναι η στιγμή, όμως, δραστηριοποίησης των απολυμένων εργαζομένων που με βρίσκουν στο πλευρό τους. Ας γίνει το τέλος αυτού του περιοδικού, η αρχή ενός άλλου, μέσα από την αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείρηση.

Παντελής Θεοχαρίδης

ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ: "Το περιοδικό και οι συνεργάτες του να αδράξουν την ευκαιρία... να συνεχίσουν ανεξάρτητα"

Δεν ξέρω αν συμφωνώ με την διαμαρτυρία προς τον Όμιλο. Αν αυτός θεωρεί δίκαιη - και απαραίτητη για την επιβίωσή του - την συνέχιση της υψηλής μισθοδότησης των μεγαλοδημοσιογράφων του Alter (ξέρετε, αυτών που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους καθημερινά για την κρίση), εγώ προσωπικά ντρέπομαι να ανήκω σ’αυτούς που του δίνουν πολιτιστικό άλλοθι. Θεωρώ απαράδεκτη και εξευτελιστική – για τον ίδιο πρωτίστως - την οικονομική του συμπεριφορά προς τους συντάκτες του «Διφώνου», θεωρώ όμως πως το περιοδικό, οι συνεργάτες του και ο μουσικός κόσμος που εκφράζει είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι με το γούστο και τις πρακτικές τέτοιων Ελλήνων «πολιτών Κέιν» και πως θα έπρεπε να αδράξουν την ευκαιρία και να σκεφτούν αν και πώς θα μπορούσαν να συνεχίσουν ανεξάρτητα. Αν σε κάτι τέτοιο δεν θα έχουν την βοήθεια όλων μας, τότε μάλλον δεν μας αξίζει μουσικός Τύπος. Ή, μάλλον, - για να το πω ακριβέστερα - εμείς δεν είμαστε άξιοι να γράφεται ο,τιδήποτε για μας.   

Φοίβος Δεληβοριάς

ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: "Αν θέλουμε να κρατηθεί ένα επίπεδο στον τόπο, θα πρέπει το περιοδικό να επανακυκλοφορήσει, ακόμη και μέσα από μη συμβατικούς τρόπους"!

Με μεγάλη λύπη πληροφορήθηκα το κλείσιμο του περιοδικού «Δίφωνο». Στις δύσκολες ώρες που περνούμε και στις δυσκολότερες που έρχονται, τέτοιες αποφάσεις δεν βοηθούν ούτε τον τόπο, ούτε τον πολιτισμό. Ο κίνδυνος να μετατραπούμε σε σκουπιδότοπο υπήρχε πάντα και σήμερα γίνεται ακόμη μεγαλύτερος. Το Δίφωνο, με όλες τις ελλείψεις και τα προβλήματά του, με όλες τις διαφωνίες του καθενός μας ως προς τις κατά καιρούς κατευθύνσεις και τις εποχές του, αλλά και με την ιστορία, την αδιάλειπτη προσφορά, την εμμονή του σε ό,τι μπορεί να θεωρείται καλλιτεχνικά σημαντικό, την ευρύτητα της θεματολογίας και τη σοβαρότητα των συνεργατών του, αποτελεί αναγκαία ασπίδα προστασίας απέναντι στον οδοστροτήρα της πλειοψηφίας των ΜΜΕ.

Η αξιοπρεπής παρουσίαση του μη εμπορικού μέρους της ελληνικής δημιουργίας, (της μόνης που μπορεί να επιβιώσει δηλαδή, αφού το εμπόριο πνέει τα λοίσθια), των νέων συνθετών, στιχουργών, συγκροτημάτων, τάσεων, μουσικών και ερμηνευτών, δέχεται ένα πλήγμα που θα επηρεάσει τη μουσική έκφραση του τόπου. Μιλώ κυρίως για όσους σήμερα ξεκινούν, κάτω από δύσκολες συνθήκες (που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα οικονομικά προβλήματα), να προσφέρουν τη σκέψη, τη μελέτη, τη φαντασία και τα όνειρά τους μέσα από το τραγούδι. Αλλά και για μάς, τους παλαιότερους, που ξεκινήσαμε σε άλλες εποχές και είμαστε οι τελευταίοι που δικαιούμαστε να γκρινιάζουμε, το Δίφωνο αποτελούσε τόσο ένα βήμα επικοινωνίας, όσο και ένα μοναδικό μέσο ενημέρωσης για ό,τι καινούργιο συμβαίνει στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού.

Η Ελλάδα είχε πάντοτε ιδιαίτερη σχέση με το τραγούδι της. Δε μπορεί να το αντιμετωπίζουμε σαν είδος πολυτελείας, που όταν όλα στενεύουν μπορεί να περικοπεί. Ειδικά σε αδιέξοδες εποχές, αποτελεί βασικό αγαθό, τρόπο σκέψης, έκφρασης και δρόμο προς το καινούργιο. Αν θέλουμε να κρατηθεί ένα επίπεδο στον τόπο, στην ελληνική μουσική, στο τραγούδι και στο κοινό που το στηρίζει, θα πρέπει το περιοδικό να επανακυκλοφορήσει, ακόμη και μέσα από μη συμβατικούς τρόπους. Ειδικά τώρα, που οι «ποιοτικοί» ραδιοφωνικοί σταθμοί μεταλλάσσονται πανικόβλητοι σε κάτι που ούτε οι ίδιοι ξέρουν να ονομάσουν, τώρα που κάποιοι «έντεχνοι» που ποτέ δεν ήσαν, φανερώνουν το αληθινό τους πρόσωπο, ο ρόλος του Διφώνου γίνεται ακόμη σημαντικότερος.

Είναι αυτονόητο πως στέκομαι αλληλέγγυος στα αιτήματα των εργαζομένων και θα είμαι δίπλα τους, όπως και το σύνολο των συναδέλφων μου, όποτε χρειαστεί.
Αλκίνοος Ιωαννίδης

ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ: "Οργανωθείτε και πάρτε το περιοδικό, πάρτε το σταθμό και βγάλτε τον απ' την κονσέρβα"

Δηλώνω τη συμπαράστασή μου στους εργαζόμενους του Διφώνου και θα είμαι δίπλα σας σε όποια προσπάθεια κάνετε να βρείτε – ή να δημιουργήσετε – το δίκαιό σας. Θα έκανα το ίδιο ακόμα κι αν στο περιοδικό δεν είχε γραφτεί το όνομά μου ούτε μία φορά.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα σε σας συνέβη χθες στο διπλανό σας και θα συμβεί αύριο και σε άλλους εργαζόμενους, γιατί στο στόχαστρο βρίσκεται η ίδια η εργασία.

Οι λέξεις συνταγματική εκτροπή, χούντα, κατοχή,  που εδώ και κάποιον καιρό ακούγονται στη δημόσια σφαίρα δεν είναι υπερβολικά σχήματα λόγου, αλλά απόπειρες έκφρασης μιας βίας που είναι πιο ζοφερή από ό,τι έχουμε δει ως τώρα και δυστυχώς τη χρονιά που πέρασε δεν είδαμε ούτε το ένα δέκατο από ό,τι μας επιφυλάσσει το σκηνικό που στήνεται. Ο πολιτισμένος δυνάστης αντί να σκοτώνει αμάχους με βόμβες, κρίνει ότι είναι «κομψότερο» να πάνε από εξαθλίωση.

Δεν είστε μόνοι σας, κι αν δεν δράσετε μαζί με και υπέρ όλων όσων πλήττονται, δυστυχώς δεν θα καταφέρετε και πολλά.

Η δουλειά που το ΔΝΤ πληρώνεται για να κάνει στη χώρα μας – και που έχει ήδη κάνει σε πολλές άλλες χώρες – είναι μια βίαιη αναδιανομή, ώστε απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο να υπάρχουν μόνο σκλάβοι χωρίς δικαιώματα και χωρίς φωνή. Εκτός, όμως, από τη μεσαία τάξη που πρέπει να πάψει να υπάρχει, έχει πάψει να υπάρχει και μέση οδός.

Σας προτείνω να καταλάβετε τόσο το περιοδικό όσο και το σταθμό Δίφωνο 96.6, και μαζί με άλλους απολυμένους από το χώρο του τύπου να δημιουργήσετε μια εστία αντίστασης – θα βρείτε πολύ κόσμο, ανώνυμο και επώνυμο, δίπλα σας.

Είναι καιρός να αναρωτηθούμε όλοι τι υπηρεσίες προσφέρουμε και σε ποιον. Ο όμιλος Γιαννίκου κατέχει το 80% της εγχώριας μουσικής βιομηχανίας και ταυτόχρονα έχει ίδια μέσα διαμεσολάβησης – διαφήμισης (άσπρης, μαύρης, κίτρινης, γκρίζας και πάει λέγοντας). Αν αυτό δεν είναι αθέμιτο και στρεβλό, πρέπει όλοι να ξαναπάμε για απολυτήριο δημοτικού. Έχει ακουστεί πως όταν αγόρασε τη Lyra το όραμά του ήταν να πουλάει το Χατζιδάκι και την Πάνια στον ίδιο πάγκο. Κι αν δεν το είπε, σίγουρα το έκανε. Πρόκειται για ένα άθλιο επίδοξο μονοπώλιο που ήδη δε φημίζεται για το σεβασμό που δείχνει ούτε στους ανθρώπους που εργάζονται για αυτόν, ούτε στους καλλιτέχνες (εκτός αν διανύουν τη φάση της κότας που γεννάει τα χρυσά αυγά). Στο Δίφωνο του Γιαννίκου είστε – άθελά σας – το ποιοτικό άλλοθι και ο Δούρειος Ίππος μιας μηχανής που σκοπό έχει να κάψει τον πολιτισμό τον ίδιο, να ξαναγράψει παραποιημένη την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, να τοποθετήσει καρκινογόνα ζουζούνια ακόμα και σε εγκεφάλους μωρών.

Οργανωθείτε και πάρτε το περιοδικό, πάρτε το σταθμό και βγάλτε τον από την κονσέρβα. Μη ζητάτε δηλώσεις συμπαράστασης, απαιτήστε πράξεις. Δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που εκτός από αριστερές ευαισθησίες έχουν και συμβόλαια με το Γιαννίκο και μπορούν να ασκήσουν πίεση ώστε να λάβετε τα δεδουλευμένα σας και να αποζημιωθείτε, αλλά κυρίως να επανακτήσετε το νόημα της εργασίας σας.

Στη διάθεσή σας,
Δανάη Παναγιωτοπούλου

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ: "Εύχομαι το δίφωνο να περάσει στα χέρια των συντακτών του"

Μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου, συντάσσομαι στο πλευρό των εργαζομένων του διφώνου. Είναι άσχημο και θλιβερό πάντα, να κλείνει ένας φορέας επικοινωνίας με τον κόσμο σε περιόδους απόλυτης κακογουστιάς. Εύχομαι το δίφωνο να περάσει στα χέρια των συντακτών του, των ανθρώπων δηλαδή που υπηρέτησαν με ευσυνειδησία, τόσο το ίδιο, όσο και το ποιοτικό ελληνικό τραγούδι γενικότερα.

Βασίλης Λέκκας

ΣΤΑΘΗΣ ΔΡΟΓΩΣΗΣ: "Να εκδώσουμε ξανά το Δίφωνο σε αυτο-οργανωμένη βάση"

Για αρχή θα ήθελα να εκφράσω τη συμπαράστασή μου στους εργαζομένους του περιοδικού που μένουν άνεργοι. Και μετά την αγανάκτησή μου για το κλείσιμο του Διφώνου. Δε θέλω να μιλήσω για το πόσο σπουδαίο περιοδικό είναι , για την ιστορία του, για τους εξαιρετικούς συντάκτες του. Νομίζω ότι μπορεί να ξαναβγεί. Και προτείνω να κάνουμε όλοι οι καλλιτέχνες που στήριξε το περιοδικό μια μεγάλη συναυλία για οικονομική στήριξη των ανέργων πια συντακτών. Και μια προσπάθεια να εκδώσουμε ξανά το δίφωνο σε αυτοοργανωμένη βάση. Ρομαντικό ακούγεται αλλά νομίζω γίνεται. Κουράγιο παιδιά! Στη διάθεση σας για όλα.

Στάθης Δρογώσης

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΙΑΡΗΣ (ELECTRIC LITANY): "Αληθινές λύσεις η αμέριστη αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων και η έμπρακτη αυτοοργάνωση"

Ως μπάντα, μα και ως πρόσωπα, δεν μας ενδιαφέρει τί αντιπροσώπευε το δίφωνο ως τώρα, και ούτε θα παραθέσουμε όμορφα και νοσταλγικά λόγια για το παρελθόν του, που μόνο ως ανάλατη παρηγοριά λειτουργούν. Ουσία και νόημα έχει με ποιόν τρόπο θα κινηθούν τώρα οι εργαζόμενοι του διφώνου, οι άμεσα αδικημένοι και ενδιαφερόμενοι, και πως μέσα απ' αυτό το Χάος, μπορούν να δημιουργήσουν ένα εθιστικότατο Μεγαλείο.

Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο, σε μέρες και στιγμές σαν κι αυτές, οι λύσεις που στ'αλήθεια λύνουν, είναι η αμέριστη αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων και η έμπρακτη πλέον Αυτοοργάνωση. Ελπίζω οι εργαζόμενοι του διφώνου να εκμεταλλευτούν αυτήν την Υπέροχη ευκαιρία, τώρα που όλα είναι ρευστά και χαοτικά, και να αναλάβουν μεταξύ των τη συνέχεια του εντύπου. Άμεσα και προφανώς υπό καλύτερες συνθήκες, σε μια αδιαμεσολάβητη θεματολογία που δεν θα χρειάζεται να ακολουθεί τη γραμμή καμίας εταιρίας και να τσακίσει την "με το τσιγκέλι" προώθηση ευνοουμένων "καλλιτεχνων".

Ας ειναι το κλείσιμο του διφώνου η αρχή για το άνοιγμα ενός ανθρώπινου και αυτοοργανωμένου εντύπου, το οποίο θα τρέχει μόνο απ' αυτούς που ενδιαφέρονται και ζουν για το αντικείμενο, και όχι από επιχειρηματίες που το βλέπουν ως πεντοχίλιαρα και τάλαρα. Ας γίνει το κλείσιμο του διφώνου ένα παράδειγμα για εργαζόμενους σε άλλα έντυπα, αλλά και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις οποιουδήποτε τομέα. Ας εξαπλωθεί επιτέλους ως αυτονόητο, η έως σήμερα διστακτική πρακτική της απαλλοτρίωσης και αυτοοργάνωσης σε όλους τους τομείς (που ειναι μεταξύ μας η δικαιότερη και αποτελεσματικότερη των λύσεων).

Αν όχι τώρα, πότε;

Υ.Γ. Είμαστε αισιόδοξοι, μια και όσους λίγους διφωνίτες γνωρίζουμε, φαίνεται πως έχουν τ' αρχίδια να το κάνουν.

Αλέξανδρος Μίαρης (Electric Litany)

- Για περισσότερα:  ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ