Στους δρόμους η ελπίδα για το μέλλον...

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

Με τις συνθήκες αυτές που λέµε «αντικειµενικές», πάντα υπήρχε ένα πρόβληµα. Για να αναγνωριστούν ως τέτοιες, χρειάζεται ένα υποκείµενο. Αποτελεί όµως κι αυτό µέρος του συστήµατος αυτών των συνθηκών. Πώς να βγει λοιπόν έξω από τον εαυτό του για να τις κρίνει «αντικειµενικά» σαν ένας ανεπηρέαστος παρατηρητής; Δύσκολο. Γι’ αυτό ακριβώς πέφτουµε έξω τόσο συχνά. Ποιος το περίµενε πως θα έπαιρναν ξαφνικά φωτιά η Τυνησία και η Αλγερία, µολονότι εδώ και δύο χρόνια ανάβουν απανωτές εστίες εξέγερσης στην καρδιά της Ευρώπης;

Οι εξεγέρσεις µπορούν να γίνουν µεταδοτικές. Σίγουρα, η Βόρεια Αφρική θα ήταν σήµερα πιο ήρεµη, αν η οικονοµική κρίση και η υψηλή ανεργία δεν ανέκοπταν το µεταναστευτικό ρεύµα προς την Ευρώπη. Το ίδιο ήρεµη θα ήταν και η Βόρεια Ευρώπη, αν η κοινωνική αναταραχή που προκάλεσε η οικονοµική κρίση είχε περιοριστεί µόνο στη Νότια Ευρώπη ή µόνο στους νέους και τους φοιτητές. Είδαµε πρόσφατα ένα κύµα καταλήψεων πανεπιστηµίων στη Βρετανία, µια έκρηξη φοιτητικών διαδηλώσεων στην Ιταλία, µια πληµµυρίδα κινητοποιήσεων των νέων στην Ελλάδα. Κι αυτά που είδαµε, λέει ο οικονοµικός αναλυτής Τζέραλντ Τσελέντε, σύντοµα θα τα δούµε να εξαπλώνονται στην Ισπανία και την Ιρλανδία. Θα δούµε επίσης και την απόρριψή τους από εκείνους που θα λένε, όπως συνήθως, πως αυτά που βγαίνουν στους δρόµους δεν είναι παρά τα παιδιά των χορτάτων. Οι κινητοποιήσεις όµως των νέων της Ευρώπης δεν θα πρέπει να ξαφνιάζουν κανέναν. Επειδή, σε αυτή την Ευρώπη, ένας στους πέντε νέους είναι άνεργος (43% στην Ισπανία, 30% στην Ελλάδα, 26%στην Ιταλία). Μπορεί να είναι αλήθεια πως άλλοι περνούν χειρότερα από τους φοιτητές. Οταν όµως οι νέοι σπουδάζουν για να µείνουν άνεργοι, αυτό σηµαίνει πως το βάρος τους το σηκώνουν οι γονείς τους, µαζί µε όλα τα άλλα βάρη της οικονοµικής κρίσης. Γι’ αυτό ακριβώς αυτές οι εξεγέρσεις µπορούν να γίνουν µεταδοτικές. Και να ανατρέψουν όλα τα προγράµµατα λιτότητας. 

Στο βιβλίο τους «Ολοι στους δρόµους» (Εκδόσεις Seuil), κοινωνιολόγοι και οικονοµολόγοι διαπιστώνουν αυτό το φαινόµενο της µεταδοτικότητας στον θερµό περυσινό Οκτώβρη της Γαλλίας, που σηµαδεύτηκε από µαζικές κινητοποιήσεις των νέων αλλά και των εργαζοµένων. Οι κοινωνιολόγοι Λιλιάν Ματιέ και Κριστόφ Αγκιτόν βρίσκουν µάλιστα τις ρίζες του στην αντίσταση που εκδηλώθηκε από τις αρχές της προηγούµενης δεκαετίας στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όταν ο καπιταλισµός είχε µπει πια σε ένα νέο στάδιο, ρίχνοντας τη µία κοινωνική οµάδα εναντίον της άλλης και καταστρέφοντας κάθε µορφή κοινωνικότητας.

Το πότε και το πού θα ξεσπάσει η επόµενη φωτιά, κανείς δεν µπορεί να το πει µε σιγουριά. Είτε ζει κανείς στο Μαγκρέµπ είτε στο Καρτιέ Λατέν, «η Ιστορία αποκαλύπτει κάθε τόσο αφάνταστες πλευρές της», έγραφε ο Ρολάν Μπαρτ. Ολα όµως δείχνουν ότι οι δρόµοι θα παραµείνουν το θέατρο όπου η ελπίδα για το µέλλον θα εξακολουθήσει να αντιστέκεται στην αβεβαιότητα