Κυβέρνηση επί ξυρού ακμής

σκίτσο του Πάνου Μαραγκού από το Έθνος

από την Αυγή

Η συμμετοχή στην κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς ήταν κατώτερη από την ένταση των προβλημάτων που ζουν οι πολίτες στην εποχή του Μνημονίου. Η κοινωνική απόγνωση δεν ανατρέπεται ευθύγραμμα σε λαϊκή κινητοποίηση. Καταγράφεται, όμως, στις κάλπες, έστω και με την αποχή, όπως φάνηκε στις περιφερειακές εκλογές.

Στο γύρισμα ενός χρόνου Μνημονίου, οι αποφάσεις που θα ληφθούν απειλούν ακόμη περισσότερο το επίπεδο ζωής των πολιτών, λιώνουν το "λίπος" που έχουν σωρεύσει κυρίως τα μεσαία στρώματα. Κυρίως εμπεδώνεται η συνείδηση ότι η ακολουθούμενη πολιτική βουλιάζει ακόμα βαθύτερα στην κρίση την κοινωνία, χωρίς να διαφαίνεται ίχνος από φως στην άκρη του τούνελ.

Οι επαπειλούμενες ιδιωτικοποιήσεις, η εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών και αναγκών, δημιουργούν ένα νέο κύκλο απειλών για το εισόδημα, αλλά και για την ίδια την αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Ο ίδιος ο πρόεδρος της ΔΕΗ έχει παραδεχτεί ότι η διεθνής εμπειρία από τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων ενέργειας στην Ε.Ε. επιβεβαιώνει ότι οδήγησαν σε εκτίναξη των τιμολογίων και, βέβαια, σε υποθήκευση των αναπτυξιακών προϋποθέσεων της χώρας.

Η κυβέρνηση παραπαίει, ανίκανη να πείσει για την αθωότητα των επιλογών της να ιδιωτικοποιήσει δημόσιους φορείς στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη. Αδυνατεί να πείσει ποιο θα είναι το όφελος αν πουλήσει κερδοφόρες επιχειρήσεις, καθώς το τίμημα θα ισοδυναμεί με τα κέρδη ολίγων ετών και το κράτος θα στερηθεί κρίσιμα "πάγιά" του. Ακόμη και παράγοντες του μνημονιακού μπλοκ υποδεικνύουν στην κυβέρνηση "να μην πουλήσει τα ασημικά της χώρας", αλλά να αναζητήσει έσοδα από άλλες πηγές, π.χ. από το πετρέλαιο στο Αιγαίο.

Ο πρωθυπουργός για πρώτη φορά βρίσκεται αντιμέτωπος με τέτοιας έκτασης εσωκομματική αμφισβήτηση, που, ακόμη κι αν δεν εκδηλωθεί στη Βουλή, συνιστά, πλέον, μόνιμη τροχοπέδη. Παρ' ότι ο κ. Σαμαράς, ανοίγοντας θέμα απογραφής Αλογοσκούφη, έχει δώσει χείρα βοηθείας στον κ. Παπανδρέου, ο τελευταίος δείχνει να μην μπορεί να εγγυηθεί την υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει παρασκηνιακά απέναντι στους πιστωτές.

Επιβεβαιώνεται ότι η οικονομική κρίση είναι πρωτίστως πολιτική. Πόσο μπορεί να αντέξει μια κυβέρνηση, που στον ένα χρόνο βλέπει τα ποσοστά της ν' αγγίζουν το 20%; Για πόσο μπορεί να κυβερνήσει, όταν για κάθε απόφαση αναγκάζεται να θέτει θέμα κομματικής πειθαρχίας;

Το κρίσιμο δεκαήμερο που διανύει η κυβέρνηση, με μοναδικό (ισχυρό, είναι η αλήθεια) έρεισμα την τρόικα, ενεργοποιεί τον λαϊκό παράγοντα, με κορυφαία τη γενική απεργία της 11ης Μαΐου, αλλά και απεργίες στις υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ.