Το ελληνικό παράδοξο

σκίτσο του Π.Τ. Τσιολάκη από το Ποντίκι

από το Διαδίχτυ

Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί, απλώς, να διασωθεί! Ευρωπαίοι και αμερικανοί χαρακτήρισαν «ελληνικό παράδοξο» (στις δεκαετίες του 80 και του 90), τις αντιφάσεις ανάμεσα στις υποσχέσεις και τις δυνατότητες (του ελληνικού πολιτικού συστήματος), ανάμεσα στις πολιτικές και τα αποτελέσματα τους, όπως και ανάμεσα στο βιοτικό επίπεδο και τις πραγματικές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας.

Απαντήσεις (πραγματικές) δεν έδωσαν, οι απαντήσεις όμως δόθηκαν εκ του αποτελέσματος, και τις βιώνουμε εμείς σήμερα.

Το ανησυχητικό είναι πως το «ελληνικό παράδοξο» συνεχίζεται. Το ίδιο πολιτικό σύστημα, αυτοί που μας έφεραν στην σημερινή κατάσταση, ισχυρίζονται ότι θα σώσουν τη χώρα, θα μας βγάλουν από την κρίση και θα μπούμε (ξανά;) στον δρόμο της ευημερίας. Οι αντιφάσεις συνεχίζονται, η ριζική ανακολουθία ανάμεσα στην υπόσχεση και στο αποτέλεσμα, ανάμεσα στα λόγια και στην πράξη, είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των πολιτικών εξελίξεων.

Το ζαλισμένο πολιτικό σύστημα και το καταρρέον κράτος, μπορούν αλήθεια να οδηγήσουν την κοινωνία σε μια νέα αρχή; Αυτό που ζούμε είναι ότι απλώς χάνονται όλα όσα ξέραμε, δυστυχώς όχι μόνο τα άχρηστα αλλά και τα χρήσιμα. Στη θέση τους δε, δεν υπάρχει κάποιος να βάλλει νέους κανόνες του παιχνιδιού. Απλώς διαλύουν

Δύο πράγματα παράγουν αληθινή πολιτική αυτή την ώρα: Η τρικυμία της οικονομίας και το Μνημόνιο. Και τα δύο, είναι αποτελέσματα της προηγούμενης κατάστασης, είναι το χθες και όχι το αύριο.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζει την κρίση με το δανειακό πρόγραμμα (Μνημόνιο). Ζητάει λοιπόν από τους έλληνες να πληρώσουν, την ίδια ώρα που οι πολίτες της χώρας βλέπουν τις δουλειές τους να χάνονται, την ζήτηση να μειώνεται, τις ευκαιρίες να λιγοστεύουν.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αλλάζει το καταρρέον κράτος, την ώρα που απλώς ψάχνει (και αυτό με μικρή επιτυχία) αγοραστές για τα περιουσιακά του στοιχεία.

Αποτελεί ερώτημα αν πράγματι η κυβέρνηση πιστεύει ειλικρινώς πως έχει σχέδιο για το αύριο. Αν δηλαδή πιστεύει πως επειδή όλα γκρεμίζονται, οδηγούμεθα αυτομάτως στην έξοδο από την κρίση.

Αν και έδειξε αρχικώς πως θα προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές στο δημόσιο, επετέθη πρωτίστως στα εισοδήματα και στην συνέχεια στα δικαιώματα. Σίγουρα απαιτούνται αλλαγές, ακόμα και σ αυτά που εννοούμε ως σήμερα «δικαίωμα». Αντί όμως να γίνουν αλλαγές, χάνεται η έννοια κάθε δικαιώματος.

Όπως η έννοια της ελάχιστης προστασίας εργατικών δικαιωμάτων για τους ασθενέστερους. Όπως επίσης στο όνομα της αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής, η κυβέρνηση θα «κρεμάσει» τα προσωπικά στοιχεία όλων των πολιτών στο διαδίκτυο. Θα τους δώσει βορά σε κάθε «αρπακτικό», τοκογλύφο, μαυραγορίτη ή άπληστο τραπεζίτη. Θα εφαρμοστούν σκληρές ποινές για τους πολίτες-φοροκλέφτες, χωρίς ν αλλάξουν οι κανόνες της Εφορίας και η ίδια η Εφορία.

Στο όνομα της κατάρρευσης ενός φαύλου συστήματος στον χώρο της υγείας –με βασικό υπεύθυνο το πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς- διαλύεται κάθε έννοια ελάχιστου δικαιώματος στην υγεία. Προκειμένου να μην γίνονται κλοπές, το κράτος απεμπολεί τον έλεγχο του νοσοκομειακού κόστους, εις τρόπον ώστε να δημιουργηθεί ένα μονοπώλιο στον χώρο της υγείας, που θα ελέγχει ακόμα και την ασφαλιστική πίστη.

Αντί να εφαρμοστούν συστήματα, που θα σταματήσουν την κλοπή των ασφαλιστικών Ταμείων, διαλύεται η κοινωνική ασφάλιση. Τα λόγια από τα έργα απέχουν πολύ (όπως γίνεται με την περίφημη ηλεκτρονική συνταγογράφηση).

Ανάλογα ερωτήματα, δημιουργούνται καθημερινά για όλους τους τομείς, από την Παιδεία έως την ενέργεια.

Δεχόμαστε, πως η κατάρρευση συμπαρασύρει πολλά από τα κεκτημένα. Υποστηρίζουμε μάλιστα, ότι το υπάρχον σύστημα έπρεπε να είχε τελειώσει προ πολλού. Η ζωή όμως συνεχίζεται και αυτό που δεν φαίνεται, είναι στη βάση ποιων νέων κανόνων, ποιών δεδομένων, θα πορευθούμε, ώστε και να ξεπεράσουμε την κρίση και να ξαναστήσουμε τη ζωή μας σε νέα θεμέλια. Και δεν φαίνεται γιατί το πολιτικό σύστημα προσπαθεί μόνο να ΔΙΑΣΩΘΕΙ.

Αναγέννηση από τις στάχτες

Το πολιτικό σύστημα δεν προσπαθεί να σώσει την χώρα, επιδιώκει να σωθεί το ίδιο.  Προσπαθεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του.

Η εμφανής πλέον αδυναμία να οριστεί ο στόχος και να χαραχθεί πορεία προς το αύριο, συνοδεύεται από την επανάληψη των γνωστών αντιφάσεων. Λέγονται πράγματα τα οποία δεν θα γίνουν ποτέ. Χαράσσεται μια πορεία που οδηγεί σε ένα σκοτεινό τούνελ και ονομάζεται «δρόμος διαφυγής». Η κυβέρνηση νομίζει και πάλι ότι με νομοθετήματα, θα ΔΙΑΤΑΞΕΙ, την οικονομία να αναπτυχθεί.

Οι παραδοξότητες του Θ. Πάγκαλου είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός αμετανόητου συστήματος που θέλει απλώς να διασωθεί.  Φταίει η (άτιμη) κοινωνία, η οποία πίεζε τους πολιτικούς να κάνουν ρουσφέτια.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος είναι πρωταγωνιστής ενός παράδοξου μείγματος αυτοκριτικής και καταγγελίας. «Όταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να απολυθεί. Έχει αλλοιωθεί αυτή κάθ αυτή, η έννοια της απόλυσης». Αυτά είπε στο "ΒΗΜΑ" ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.  Μας θύμισε επίσης ότι: «Μαζί φάγαμε τα λεφτά μέσα στο πλαίσιο ενός φαύλου συστήματος πολιτικής πελατείας με αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο».  

Ποιος τα έκανε ολ αυτά; Ποιος έκανε τους διορισμούς; Ποιος έδωσε την δυνατότητα στον κοπρίτη να ζει ως τέτοιος; Και κυρίως ποιος ψήφισε δεκάδες τροπολογίες χαρίζοντας τρισεκατομμύρια σε συγκεκριμένες εταιρίες;

Δεν είναι όμως μόνο οι παραδοξότητες του κ. Πάγκαλου. Η κυβέρνηση σύσσωμη επιρρίπτει ευθύνες στην κοινωνία. Φταίει η φοροδιαφυγή, φταίει η εισφοροδιαφυγή, φταίει η άναρχη (αυθαίρετη) δόμηση, φταίει ο απείθαρχος έλληνας. Α, φταίνε και οι πλούσιοι, τους οποίους καλούν να πληρώσουν και αυτοί.

Την ίδια ώρα προσπαθώντας να διασκεδάσει την αγανάκτηση και την απόγνωση του κόσμου, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα ζητά να δει ενόχους να τιμωρούνται. Μόνο που όσα σκάνδαλα έφτασαν (τώρα, εν μέσω κρίσης) στη Βουλή, απλώς έκλεισαν. Ακόμα και η Αριστερά κατάφερε να ψηφίζει λάθος ποινές με λάθος ψηφοδέλτια.

Επειδή όμως όλα τα παραπάνω δεν γίνονται και δεν θα γίνουν, γι αυτό τελικώς πρέπει να πληρώσουν οι…φτωχότεροι. Και αυτή τη φορά με ότι τους έχει απομείνει.  

Εδώ μπήκαμε! Από δω και κάτω το έργο φυσικά το έχετε ξαναδεί.

Οι πολιτικοί μας πιστεύουν ότι θα την γλυτώσουν (άντε με καμιά ομπρελιά) και πάλι, λέγοντας ολ αυτά που δεν πρόκειται να πραγματοποιήσουν.

Μένει πράγματι να δούμε αν το ελληνικό παράδοξο θα συνεχιστεί.