Σημαίες και σημαιοφόροι

(πηγή)

του Γιώργου Κυρίτση

από την Αυγή

Συνεχίζεται η κουβέντα και μέσα στην αριστερά για το κίνημα των αγανακτισμένων. Το μη συνωμοσιολογικό κομμάτι της συζήτησης (αν παρακάμψουμε δηλαδή τη θεωρία ότι πρόκειται για καθοδηγούμενη κίνηση με σκοπό την εκτόνωση της λαϊκής οργής) κινείται σε δύο άξονες: Πρώτον, τη σύνθεση του κόσμου που κατεβαίνει στις πλατείες επί μια εβδομάδα και, δεύτερον, πού μπορεί να οδηγήσει η όλη φάση.

Στο ζήτημα της σύνθεσης του κόσμου η συζήτηση δεν αφορά την ταξική ή την ηλικιακή προέλευση, αλλά τις σημαίες. Το επιχείρημα είναι ότι η εμφάνιση ελληνικών σημαιών στα χέρια μερικών διαδηλωτών παραπέμπει σε ακροδεξιούς / εθνικιστές. Ακόμα και αυτό να συνέβαινε, δεν θα έπρεπε να αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα. Οι σημαίες είναι λίγες. Πολύ λιγότερες από την αναλογία των ακροδεξιών στον γενικό πληθυσμό.

Να θυμηθούμε, όμως, ότι η ελληνική σημαία υπάρχει σε όλες τις πορείες, όπως υπάρχουν και αντικοινοβουλευτικά στοιχεία στη δεξιά τους εκδοχή. Αλλά είναι ακόμα καλύτερο να θυμηθούμε ότι η "πατενταρισμένα" αριστερή πορεία, αυτή του Πολυτεχνείου, έχει στην κεφαλή της την ελληνική σημαία.

Ως έναν βαθμό εξηγείται η απέχθεια πολλών αριστερών, ιδίως νεοτέρων, για τη σημαία. Την έχουν ταυτίσει με τους πανηγυρισμούς για το Euro και τα μαχαιρώματα των μεταναστών, με τη "μεγάλη ιδέα" των Ολυμπιακών ή για κάποιους η απόρριψή της σηματοδοτεί την προτεραιότητα του ταξικού επί του εθνικού. Ωραία όλα αυτά, αλλά πάσχουν από ρηχή ιστορικότητα και αναχωρητισμό.

Οι λαοί, οι συλλογικότητες γενικά, όταν βρίσκονται εν κινδύνω, κατά κανόνα προσπαθούν να αντλήσουν κουράγιο και πρότυπα από την ιστορία τους. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν για την ΕΣΣΔ ο "μεγάλος πατριωτικός πόλεμος".

Αλλά, στα καθ' ημάς, η "εθνική έξαρση" στις κινητοποιήσεις δεν έχει να κάνει με τους 300 Σπαρτιάτες, με τον μαρμαρωμένο βασιλιά, δεν κυκλοφορούν στους δρόμους με περικεφαλαίες. Έχει περισσότερο να κάνει με το 114, με το Πολυτεχνείο, με τον Γλέζο και τον Σάντα, με την (εθνική) αντίσταση, με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, με τα δημοκρατικά προτάγματα των πολιτικών αγώνων των τελευταίων 50 ετών.

Θα ήταν απολύτως ανιστόρητο και αυτοκτονικό η αριστερά και ο κόσμος του μεροκάματου στην Ελλάδα να εκχωρήσουν στην άρχουσα τάξη και στη δεξιά την αναφορά και τη χρήση αυτών των συμβόλων. Ο κόσμος στο Σύνταγμα δεν λέει "εμείς οι Έλληνες, αφεντικά και εργάτες, τραπεζίτες και υπάλληλοι μαζί να σώσουμε τη χώρα". Ο πατριωτισμός δεν είναι η κατάληψη των παραλίων της Μικράς Ασίας, αλλά η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των παραλιών της Αττικής.

“Πατριώτες” είναι οι “ντόπιοι”, Έλληνες και ξένοι, που ζουν, αγαπάνε, δουλεύουνε και πεθαίνουν εδώ και όχι οι επιχειρηματίες, που έχουνε τα φράγκα έξω και ποντάρουν στην καταστροφή για να τα φέρουν αυγατισμένα, όπως τους ενθαρρύνουν ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης.

Το δεύτερο ερώτημα, που μπορεί να οδηγήσει το κίνημα των αγανακτισμένων, απαντάται έως ένα βαθμό από το πρώτο ερώτημα. Λοιπόν, εμείς οι αριστεροί περιμέναμε να σηκωθεί ο κόσμος από τον καναπέ και να πάψει να τηγανίζεται από τα κανάλια, να βγει στους δρόμους. Υποτίθεται επίσης ότι στις μάζες είμαστε σαν το ψάρι μέσα στο νερό, ότι έχουμε την τεχνογνωσία και τη δύναμη των ιδεών να επηρεάσουμε το λαϊκό κίνημα και να επηρεαστούμε απ' αυτό χωρίς να το βάζουμε στη στρούγκα. Ακόμα περισσότερο που ο αέρας των κινητοποιήσεων φυσάει προς τα αριστερά.

Εάν υπάρχει κάποιος κίνδυνος, αυτός είναι το ενδεχόμενο προβοκάτσιας από κάποιο από τα κέντρα που αισθάνονται ότι απειλούνται από την εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Αλλά να θυμηθούμε ότι στη μεγάλη διαδήλωση της 5ης Μαΐου, αυτή που διαλύθηκε με τους τρεις νεκρούς στη "Μαρφίν", είχαμε και κανονική επίθεση "σημαιοφόρων" στη Βουλή, χωρίς ο "ταξικός" χαρακτήρας του συλλαλητηρίου να είναι σε θέση να το αποτρέψει.

Τα σενάρια εκτροπής και ανωμαλίας δεν αντιμετωπίζονται με το να γυρίσει ο κόσμος στην κανονικότητα του καναπέ και του εκφοβισμού από τα κανάλια, αλλά με την ενίσχυση των μαζικών λαϊκών δημοκρατικών αγώνων.