Oι "επόμενες" ζωές του Γούντυ Άλλεν

(πηγή)

του Γιάννη Σχίζα

από την Αυγή 

Στις 9.12.2010, σε εκδήλωση που έγινε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, ο φιλόσοφος Ευτύχης Μπιτσάκης είχε την ευκαιρία να μιλήσει για την έννοια του χρόνου, για τη σύμφυσή του με την ύλη και την «μη αντιστρεψιμότητά του»: για το «βέλος του χρόνου» που έχει μία και μοναδική κατεύθυνση - από το παρελθόν προς το μέλλον. Ο διαπρεπής συγγραφέας έδωσε ουσιαστικά συνέχεια στον αγώνα κατά του ανορθολογισμού, ιδιαίτερα σε ένα πεδίο όπου ενδημούν απίθανες φαντασιώσεις, όπου ακόμη και κάποιοι επιστήμονες θεωρούν εφικτή, αν όχι τη δική τους μετάβαση, τουλάχιστον τη «μετάβαση» μηνυμάτων στο παρελθόν...

Μερικές φορές βέβαια ο ανορθολογισμός, «καλλιτεχνική αδεία», μπορεί να γίνεται διασκεδαστικός χωρίς να παύει να αποκαλύπτει κάποιες ενδόμυχες και ουτοπικές ρήξεις με τα «δεσμά» του χρόνου... Θυμάμαι λόγου χάρη μια ξεκαρδιστική σκηνή από το έργο «Οι αδελφοί Μαρξ στην άγρια Δύση», όπου ο ένας εκ των αδελφών παράγγελνε στον άλλο να τηλεφωνήσει στον σερίφη, για να πάρει την απάντηση: «Μα το τηλέφωνο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη»!

Πρόσφατα, ο χαριτωμένος ανορθολογισμός ενός ηλικιωμένου κυρίου που απέχει παρασάγγες από την ηλικία του και φέρει το όνομα Γούντυ Άλλεν, συνδέθηκε με τη διατύπωση ενός εξελικτικού σεναρίου περί ανθρώπινης ύπαρξης αντίπαλης στο βέλος του χρόνου… Η ιστορία αυτή ήταν μεγάλο διαδικτυακό σουξέ στις ημέρες της αλλαγής του έτους, αν και δεν ήταν ιδιαίτερα καινούργια: Στην πραγματικότητα, κυκλοφορούσε εδώ και πολύ καιρό στο Διαδίκτυο χωρίς να δηλώνεται η προέλευσή της και χωρίς να είναι εφικτή η πιστοποίηση του παραγωγού της. Η συγκεκριμένη, λοιπόν, ιστορία διατύπωνε μιαν ανάποδη εξελικτική διαδρομή...

"Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα.
Ξεκινάς από νεκρός...
Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα.
Μετά σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος.
Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά.
Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις νέος και να χαρείς τη ζωή.
Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι 'ατακτούλης'.
Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.
Μετά πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις.
Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι τη στιγμή που γεννιέσαι.
Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, μεγαλύτερο χώρο κάθε μέρα και -Νά το! Τελειώνεις σαν ένας οργασμός..."

Τι θα συνέβαινε όμως αν το «αναποδογύρισμα» δεν σταματούσε εκεί, αν η αφήγηση περνούσε πέραν του οργασμού, δηλαδή στις προηγούμενες ζωές που «συνεργάσθηκαν» για την παραγωγή της ζωής του Γούντυ Άλλεν;

Προφανώς, θα πηγαίναμε όλο και πιο μακριά, μέχρι τον Νεάντερνταλ ή τον Αδάμ και την Εύα. Αλλά κάποια, πάντως, στιγμή θα προσπερνάγαμε ή και θα μπαίναμε στην περίοδο του πρώιμου Φιλελευθερισμού. Στην περίοδο όπου ψηφιζόταν στην Αγγλία ο «Νόμος για τη Δημόσια Υγεία»(1848). Τότε που οι φιλελεύθεροι αντιρρησίες έγραφαν στο ιστορικό περιοδικό Economist -το ζωντανό μέχρι τις ημέρες μας: «Η δυστυχία και το κακό είναι κληροδοτήματα της φύσης και δεν είναι δυνατόν να εξαλειφθούν...».

Ο Γούντυ Άλλεν παίζει με τις αναβιώσεις και τις προηγούμενες ή επόμενες ζωές, όμως κάποιοι άλλοι δεν παίζουν: Είναι οι νεοφιλελεύθεροι νεάντερταλ, αρνητές όλου του διαρρεύσαντος ιστορικού χρόνου. Που θέλουν να πάμε πίσω, να παλιμπαιδίσουμε και να αναβιώσουμε οτιδήποτε σάπισε ή ξηλώθηκε στην πορεία αναρίθμητων αγώνων...



- O Γ. Σχίζας συντάσσει τον ιστότοπο: http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com