Ένα απλό αντίο σε αυτόν τον καλό μας άνθρωπο με σκηνές από την ταινία "Ενας Βέγγος για όλες τις δουλειές" (1970) του Ν. Κατσουρίδη
Η ταινία είναι... Βέγγος! Η ιστορία δηλαδή ενός ανθρώπου με καθαρή ματιά, που παλεύει μάταια να κερδίσει το χαμόγελό Της...
Η τελευταία σκηνή, με τον Θανάση να φεύγει μόνος, αλλά περήφανος και χαμογελαστός για το βραβείο (τιμιότητας) που πήρε, είναι από τις πιο γλυκόπικρες κι αγαπημένες μου σκηνές του ασπρόμαυρου...
Καλό σου ταξίδι Θανάση μας...
"Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το ‘χει πει κανένας για κανένα
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω
μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα"
Υ.Γ. Όλο αυτό το σύστημα που ξεφτίλισε την Ελλάδα, όλος αυτός ο συρφετός που ζει και κινείται μακριά από κάθε τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό, όλος αυτός ο εσμός που ο Θανάσης Βέγγος δεν άφησε ούτε για μια στιγμή να τον λερώσει, όλο αυτό το κοπάδι από ύαινες θα πέσει τώρα πάνω του για να πάρει ένα κομμάτι μας. Μην τους αφήσετε. Ο Θανάσης ήταν, είναι, η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει! Δεν είναι από τον κόσμο τους, δεν θέλησε να είναι στον κόσμο τους! Τώρα θα σκυλεύσουν τη μνήμη του με χιλιάδες αφιερώματα του κάθε χυδαίου και χυδαίας που θα παριστάνει πως ο Βέγγος τον αφορά, χιλιάδες πατσαβούρες θα προσφέρουν dvd μπορεί και πριν από την κηδεία του... Ήδη άκουσα στον ΣΚΑΪ για τον Θανάση που έπαιζε -ΈΤΣΙ ΕΙΠΑΝ- τον φουκαρά!
Συμφωνώ απολύτως με όσα περιγράφεις παραπάνω..Έφυγε ένα αγνό πρότυπο,ένα σύμβολο (από τα λιγοστά ομολογουμένως που είχαν απομείνει) της απλής και λιτής Ελλάδας,της Ελλάδας που δεν ήθελε να επιδειχθεί,αλλά που διακριτικά και με μεράκι δούλευε,και πάλευε για να εξασφαλίσει απλώς τα βασικά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι μικρό άτομο ακόμα για να κρίνω πρόσωπα και καταστάσεις (όχι πως ποτέ θα γίνω ικανός) αλλά ο Θανάσης ήταν και θα είναι αγαπημένος.
Με συγκίνησε βαθύτατα ο θάνατος του..
Ελπίζω να βρεθούν περισσότερα άτομα με την ευαισθησία,τη διακριτικότητα και την απλοτητα του Θανάση..Γιατί τη σήμερον ημέρα τα χρειαζόμαστε όσο τίποτα άλλο..
ας μην καταλάβουν ..
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έζησε άλλωστε με τον τρόπο που επέλεξε για να τον καταλάβουν οι άλλοι ..
Καλό του δρόμο ..
Αγαπητέ Ρήγα, είναι γεγονός ότι όλοι, άλλος λίγο άλλος πολύ, λυπηθήκαμε και συγκινηθήκαμε, κάποιοι θα έκλαψαν κι όλας, για το θάνατο του Θανάση ΜΑΣ. Το σχόλιό σου το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και ρεαλιστικό, γι αυτό και το "δανείστικα" και το έβαλα, ακριβώς έτσι όπως το έγραψες, σε σχετική ανάρτηση στο δικό μου το blog http://goodmusipresszita.blogspot.com/)για να το μοιραστώ με τους φίλους μου. Φυσικά με αναφορά της πηγής και με σύνδεσμο παραπομπής. Να τον θυμόμαστε, όχι τον φουκαρά κατά τον Αλαφουζέϊκο χαρακτηρισμό αλλά, το δικό μας άνθρωπο που μας χάρισε γέλιο και ήθος στη ζωή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί οι υπέροχοι στίχοι από το "Τραμ το τελευταίο" ταιριάζουν γάντι στον Θανάση μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος μας καταράστηκε φέτος;
Ανώνυμε, μακάρι αλλά δύσκολα. Οι σημερινοί "Θανάσηδες" -γιατί, δεν μπορεί, υπάρχουν!- είναι αδύνατον να περάσουν στον κόσμο. Οι δρόμοι είναι τρίδλιπα κλειστοί από τότε που ο Θανάσης έλεγε "απόψε σήμερα και χθες όλες οι πόρτες είν' κλειστές..." κι ας φαίνεται πως έχουμε περισσότερη δημοκρατία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνιρέτα μου, σωστά...
Χρήστο ευχαριστώ...
Φίλε, σωστά ξέχασα να το αναφέρω... Είναι από το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαϊδόνη για τον άλλο "μικρό ήρωα" των παιδικών μου χρόνων, τον Γιώργο Θαλάσση... :)