Σοκ, ΜΜΕ και ΜΑΤ

(πηγή)

της Αλκμήνης Ψιλοπούλου 

από την Αυγή (13/5) 

«Αν ξεσπάσει μια οικονομική κρίση και είναι αρκετά σοβαρή (η κατάρρευση ενός νομίσματος, ένα κραχ στην αγορά, μια μείζων ύφεση), επισκιάζει όλα τα άλλα και οι ηγέτες είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι είναι αναγκαίο -ή ισχυρίζονται πως είναι αναγκαίο- εν ονόματι της αντιμετώπισης μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Κατά μια έννοια, οι κρίσεις είναι περίοδοι αναστολής της δημοκρατίας - κενά στον συνηθισμένο πολιτικό βίο, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν φαίνεται να υφίσταται η ανάγκη για συγκατάθεση και συναίνεση»…  

«Το δόγμα του σοκ», Ναόμι Κλάιν

Βλέποντας τα δελτία ειδήσεων στα κλασικά ΜΜΕ και ανατρέχοντας στις ιστοσελίδες του διαδικτύου, δεν μου μένει πλέον καμιά αμφιβολία: Zούμε μέρες χούντας.

Το πρόβλημα με τη σημερινή χούντα είναι ότι φοράει τη μάσκα του κοινοβουλευτισμού και της αστικής δημοκρατίας.

Ώρες-ώρες δεν πιστεύω στα μάτια μου και στ' αυτιά μου. Πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι πραιτωριανοί της κυβέρνησης να λένε, φτύνοντάς μας κατάμουτρα, τόσο χοντρά ψέματα;

Η οργή μαζί με την αηδία έχουν δημιουργήσει μέσα μου ένα δηλητηριώδες και εκρηκτικό μείγμα. Πιστεύω ότι το ίδιο νιώθει κάθε Έλληνας πολίτης που έχει στοιχειώδη νοημοσύνη.

Το ποτήρι ξεχείλισε με την κυβερνητική προπαγάνδα στα ΜΜΕ σχετικά με τα γεγονότα της διαδήλωσης ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 11 Μαΐου.

Πρόκειται για θρασύτατες δηλώσεις και παρουσιάσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου που ρίχνει και πάλι -οποία πρωτοτυπία!- το φταίξιμο στον ΣΥΡΙΖΑ!

Πρόκειται για έναν ορυμαγδό συκοφαντιών και διαστρεβλώσεων της πραγματικότητας που βιώνει ένας ολόκληρος λαός!

Πρόκειται για εικόνες και ρεπορτάζ ντροπής από την κρατική τηλεόραση που προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη μας!

Τι διαφορετικό κάνουν οι «οπλισμένοι μπαμπουίνοι» των ΜΑΤ -όπως τους είχε χαρακτηρίσει μια γυναίκα από το κίνημα της Αργεντινής- στις δολοφονικές επιθέσεις τους εναντίον άοπλων πολιτών, από αυτό που κάνουν τα τηλεοπτικά κανάλια στα άθλια και εξοργιστικά μακιαβελικής έμπνευσης δελτία ειδήσεων;

Το πολιτικό σύστημα της αστικής δημοκρατίας έχει εκπνεύσει. Τώρα το καταλαβαίνουμε πλέον όλοι. Ζούμε τον αιώνα της οικονομικής δικτατορίας, της παντοκρατορίας του κερδοσκοπικού και αντιπαραγωγικού κεφαλαίου, μιας ιδιότυπης ολιγαρχίας που αγοράζει πλέον, όχι επιχειρήσεις ή την εργατική μας δύναμη, αλλά χώρες και κράτη. Μετά τον εξανδραποδισμό των λαών, φυσικά.

Φταίμε κι εμείς που αποβλακωθήκαμε και τους δώσαμε τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να μας αλώσουν.

Ίσως όμως ακόμα δεν είναι αργά. Και για όσους αναρωτιούνται «τι να κάνουμε;», η απάντηση είναι μία: Να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας. Να κάνουμε την εξέγερση μια δική μας, προσωπική και συλλογική καθημερινότητα.

Γιατί, όπως διάβασα κάπου, «ο μόνος που μπορεί να σώσει τον λαό, είναι ο ίδιος ο λαός».

Κλείστε τις τηλεοράσεις, σηκωθείτε από τον καναπέ, φύγετε από την καφετέρια. Βγείτε έξω, στους δρόμους και προχωρήστε στη δική σας, αληθινή πραγματικότητα.