Μια χώρα κι ένα ποδόσφαιρο πνιγμένα μεσ’ τη σκόνη

(πηγή)

του Γιώργου Χελάκη  

από τη SporDay

Προσπαθώ να συντάξω το κείμενο κι αναρωτιέμαι. Δηλαδή, αν γράψω μόνο για τις ασχήμιες του τελικού και αγνοήσω το ματς, πριονίζω το κλαδί πάνω στο οποίο κάθομαι; Επειδή είμαι αθλητικός συντάκτης πρέπει να κάνω το κορόιδο για τη ζημιά που υπέστη το ποδόσφαιρο από τους χιλιάδες ανεγκέφαλους και να γράψω μόνο για τον Λυμπερόπουλο, τον Καφέ, τον Δέλλα και τον Νεμπεγλέρα;

Φοβάμαι πως ό,τι και να γράψω, το κλαδί είναι ήδη πριονισμένο. Ξέρω πολύ καλά πως πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει το παραμύθι για τη δήθεν «μικρή μειοψηφία ανεγκέφαλων που δημιουργεί έκτροπα». Πρόκειται για πολλούς που γίνονται ακόμα περισσότεροι γιατί εκτονώνουν με αυτό τον τρόπο την οργή τους για όσα αδιέξοδα βιώνουν στις μέρες μας.

Γιατί, δεν βλέπουν κάτι να τους τονώσει την αισιοδοξία, να τους εμπνεύσει να σπρώξουν την οργή τους σε δημιουργικούς διεξόδους. Ταμπουρωμένοι πίσω από τα χρώματα μιας ομάδας, λεηλατούν , ξυλοκοπούν, βανδαλίζουν. Χωρίς εμφανή λόγο και αιτία, πλακώθηκαν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, επιχείρησαν να κάψουν γραφεία συνδέσμων και μετά μπούκαραν στο γήπεδο, ξέροντας ότι έτσι οδηγούν την ΑΕΚ σε βέβαιη βαριά τιμωρία ενόψει των πλέι-οφ. Δεν τους ενδιέφερε. Η ΑΕΚ είναι μια αφορμή. Αιτία πρέπει να αναζητηθεί έξω από το ποδόσφαιρο. Μέχρι πριν λίγο καιρό γράφαμε ότι πολλοί σύνδεσμοι οπαδών συντηρούν και αναπαράγουν τέτοιες συμπεριφορές. Ότι λειτουργούν σαν εκτροφεία βίας.

Τώρα, το πράγμα έχει ξεφύγει εντελώς. Πάει μακρύτερα από τους συνδέσμους, τα πρωτοπαλίκαρα των οποίων, ακόμη κι όταν θέλουν, αδυνατούν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους την κατάσταση. Οι αφιονισμένοι νεαροί δεν σταματιούνται με τίποτα. Οι 50.000 κόσμου στο ΟΑΚΑ  και η ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη, ήταν γι’ αυτούς ένα κατάμεστο θέατρο ώστε να δώσουν τη δική τους παράσταση. Οι δε αστυνομικές δυνάμεις και τα ΜΑΤ, ένας αξιόπιστος ανταγωνιστής που δέρνει, σκορπά χημικά αλλά αδυνατεί (;) να συλλάβει ορισμένους από τους ταραξίες.

Ένας τελικός παρωδία που μάταια προσπαθούσαν να τον σώσουν οι ποδοσφαιριστές παίζοντας μπάλα στο γήπεδο. Αντιλαμβάνομαι τη δύσκολη θέση της διοργανώτριας ΕΠΟ και του προέδρου της, Σοφοκλή Πιλάβιου που βρέθηκε να κάνει απονομή με φόντο ένα λεηλατημένο  γήπεδο.  Ίσως θα μπορούσε να την ακυρώσει σε ένδειξη διαμαρτυρίας και να την  κάνει στα αποδυτήρια…

Ξεχωρίζω το ζεστό χειροκρότημα χιλιάδων οπαδών της ΑΕΚ, όταν ο εκφωνητής αναφέρθηκε στην προσπάθεια των παικτών του Ατρομήτου. Ξεχωρίζω και θεωρώ παραδειγματική τη συμπεριφορά του Γιώργου Σπανού που δεν  δίστασε να έρθει ακόμη και σε σωματική επαφή με θερμοκέφαλους νεαρούς Περιστεριώτες για να τους πείσει να πάνε στις εξέδρες.

Ειλικρινά, τον συγχαίρω γιατί ξεχωρίζει – με λίγους ακόμη – σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα για τη συμπεριφορά και το ήθος τους. Για την μετριοπάθεια και τη μεθοδική δουλειά που χρόνια κάνει στον Ατρόμητο. Κατανοώ τη λύπη του και την οργή του γιατί ο Ατρόμητος δέχτηκε το πρώτο και καθοριστικό γκολ από καταφανή θέση οφσάιντ. Είμαι σε αδυναμία να του προτείνω να μείνει και να συνεχίσει ως παράδειγμα ως μίμηση, ή να σταματήσει να λειτουργεί ως Σίσσυφος στο μαρτύριο που του «επιβάλλει» το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σκέφτομαι μόνο πως αν αηδιασμένος τα «βροντήξει» ο Γιώργος Σπανός, θα πριονιστεί ακόμη περισσότερο το κλαδί στο οποίο όλοι καθόμαστε.

Σκέφτομαι ότι έχει ένα δίκιο ο Νίκος Λυμπερόπουλος – μέγας πρωταγωνιστής – όταν νηφάλιος πια στη συνέντευξη Τύπου εξηγεί ότι έχει ευθύνη κι ο αθλητικός Τύπος για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Γιατί, όσο μειώνονται οι κυκλοφορίες του, τόσο πιο πολύ καταλήγει στα χέρια των αφιονισμένων που θέλουν να διαβάζουν τίτλους με σεξιστικά υπονοούμενα, συγκαλυμμένες απειλές για τους «αντιπάλους» και χυδαία κείμενα «συναδέλφων» που βγάζουν μεροκάματα σχολιάζοντας κακόβουλα και ειρωνικά τα κείμενα συναδέλφων τους…