από την Αυγή
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από τη φονική επίθεση στη Marfin. Με πόνο και σεβασμό, χωρίς μακάβρια πολιτική υστεροβουλία, θυμόμαστε τα τραγικά θύματα, εργαζόμενους, και μάλιστα νέους, οι οποίοι πλήρωσαν με τη ζωή τους την ανεξέλεγκτη βία, που (όλοι πια το αντιλαμβάνονται...), συχνά και αιφνιδιαστικά, προσλαμβάνει εγκληματικές διαστάσεις.
Τα γεγονότα σφράγισαν τη μεγαλειώδη απεργιακή διαδήλωση κατά του Μνημονίου και το πολιτικό αποτύπωμά τους έκτοτε είναι ευδιάκριτο.
Είναι καθήκον της αστυνομίας να βρει τους δράστες και να τους οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Δυστυχώς, θρασύδειλοι οι δράστες, κρύβονται, δεν έχουν βρει το θάρρος της συγνώμης και της αυτοκριτικής.
Ωστόσο, τα γεγονότα έχουν τροφοδοτήσει πολιτικές συζητήσεις και επανατοποθετήσεις τμημάτων του αντιεξουσιαστικού χώρου, όπου οι πράξεις βίας συχνά έχουν θεοποιηθεί, εις βάρος μάλιστα του δημοκρατικού λαϊκού κινήματος. Εικάζεται ότι τα γεγονότα στη Marfin είναι έργο προσώπων από τον χώρο αυτόν. Μια νέα πολιτική τομή, στη βάση της αποκήρυξης της τυφλής βίας, φαίνεται ότι διατρέχει το κοινωνικό σώμα του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Η λαϊκή απόγνωση δεν έχει γίνει δυνατό να τροφοδοτήσει τη μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις κατά του Μνημονίου. Οι αξίες της μη βίας και της δημοκρατίας συγκροτούν το γόνιμο έδαφος για τη δραστηριοποίηση των πολιτών, και ιδιαίτερα των νέων, που αντιμετωπίζονται από το Μνημόνιο ως πρόσωπα με σύντομη ημερομηνία λήξης. Η συμμετοχή στους αγώνες κατά του Μνημονίου, η δημοκρατική προοπτική και κοινωνική ανάπτυξη, αποτελεί φόρο τιμής για τους νεκρούς της Marfin.
Αναγκασμένοι να μην απεργήσουν, υποκύπτοντας στις οδυνηρές αντιφάσεις της εποχής, δείχνουν, με την τραγωδία τους, πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς σήμερα εργαζόμενος και μάλιστα νέος εργαζόμενος.
Γι' αυτό είναι ανεπίτρεπτη η στάση του φιλομνημονιακού πολιτικού μπλοκ που επιχειρεί να κερδοσκοπήσει πολιτικά πάνω στην τραγωδία, εμφανίζοντας τους νεκρούς εργαζόμενους ως θύματα του "έξαλλου πλήθους" και στήνοντας ένα "συνεχές βίας", με το οποίο εξομοιώνονται ειδεχθείς ενέργειες με άτυπες μορφές δράσης που προκαλούνται από τη λαϊκή αγανάκτηση.
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από τη φονική επίθεση στη Marfin. Με πόνο και σεβασμό, χωρίς μακάβρια πολιτική υστεροβουλία, θυμόμαστε τα τραγικά θύματα, εργαζόμενους, και μάλιστα νέους, οι οποίοι πλήρωσαν με τη ζωή τους την ανεξέλεγκτη βία, που (όλοι πια το αντιλαμβάνονται...), συχνά και αιφνιδιαστικά, προσλαμβάνει εγκληματικές διαστάσεις.
Τα γεγονότα σφράγισαν τη μεγαλειώδη απεργιακή διαδήλωση κατά του Μνημονίου και το πολιτικό αποτύπωμά τους έκτοτε είναι ευδιάκριτο.
Είναι καθήκον της αστυνομίας να βρει τους δράστες και να τους οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Δυστυχώς, θρασύδειλοι οι δράστες, κρύβονται, δεν έχουν βρει το θάρρος της συγνώμης και της αυτοκριτικής.
Ωστόσο, τα γεγονότα έχουν τροφοδοτήσει πολιτικές συζητήσεις και επανατοποθετήσεις τμημάτων του αντιεξουσιαστικού χώρου, όπου οι πράξεις βίας συχνά έχουν θεοποιηθεί, εις βάρος μάλιστα του δημοκρατικού λαϊκού κινήματος. Εικάζεται ότι τα γεγονότα στη Marfin είναι έργο προσώπων από τον χώρο αυτόν. Μια νέα πολιτική τομή, στη βάση της αποκήρυξης της τυφλής βίας, φαίνεται ότι διατρέχει το κοινωνικό σώμα του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Η λαϊκή απόγνωση δεν έχει γίνει δυνατό να τροφοδοτήσει τη μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις κατά του Μνημονίου. Οι αξίες της μη βίας και της δημοκρατίας συγκροτούν το γόνιμο έδαφος για τη δραστηριοποίηση των πολιτών, και ιδιαίτερα των νέων, που αντιμετωπίζονται από το Μνημόνιο ως πρόσωπα με σύντομη ημερομηνία λήξης. Η συμμετοχή στους αγώνες κατά του Μνημονίου, η δημοκρατική προοπτική και κοινωνική ανάπτυξη, αποτελεί φόρο τιμής για τους νεκρούς της Marfin.
Αναγκασμένοι να μην απεργήσουν, υποκύπτοντας στις οδυνηρές αντιφάσεις της εποχής, δείχνουν, με την τραγωδία τους, πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς σήμερα εργαζόμενος και μάλιστα νέος εργαζόμενος.
Γι' αυτό είναι ανεπίτρεπτη η στάση του φιλομνημονιακού πολιτικού μπλοκ που επιχειρεί να κερδοσκοπήσει πολιτικά πάνω στην τραγωδία, εμφανίζοντας τους νεκρούς εργαζόμενους ως θύματα του "έξαλλου πλήθους" και στήνοντας ένα "συνεχές βίας", με το οποίο εξομοιώνονται ειδεχθείς ενέργειες με άτυπες μορφές δράσης που προκαλούνται από τη λαϊκή αγανάκτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου