Τώρα κλαις, γιατί κλαις…

(πηγή)

του Σωτήρη Βεργή

από press in action

Οδυρμός στη τάξη των δημοσιογράφων. Τα κανάλια κλείνουν, οι εφημερίδες χαροπαλεύουν, τα ραδιόφωνα βάζουν λίστες μουσικής και οι πολίτες σφυρίζουν αδιάφορα στις απεργίες της Ενημέρωσης, πλείστοι δε τις αναμένουν μ ευχαρίστηση γιατί δεν θα δουν τους γνωστούς «φωστήρες» να τους αναλύουν το μαύρο χάλι της χώρας.

Ενώσεις Συντακτών με τις ηγεσίες τους προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα του κλάδου τους, πέφτουν χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, τα γεννητικά όργανα πάνε περίπατο…

Στο τέλος της χρονιάς θα υπάρχουν μόνο 3 κανάλια Ιδιωτών κι η ΕΡΤ θα έχει 12-13 περιφερειακούς Σταθμούς αντί 21 που έχει σήμερα. Μερικές ακόμα εφημερίδες θα χτυπήσουν φαλιμέντο και στις υπόλοιπες οι συντάκτες θα παίρνουν τις μισές αποδοχές.

Χρόνια τώρα όμως κάποιοι ελάχιστοι φώναζαν πως το γλυκό στο βάζο τελειώνει.

Φώναζαν πως δεν γίνεται ο κλάδος τους να εκπροσωπείται από 10-15 αριβίστες, τακίμια της Εξουσίας, τζουτζέδες των εργοληπτών Ενημέρωσης που μάλιστα είχαν χωρίσει τα τιμάρια τους. Από δω οι λαϊκιστές, από εκεί οι σοβαροφανείς, από εδώ οι μάγκες και εκεί οι πεφωτισμένοι… πεφωτισμένοι σαν κι αυτούς που τους πιάνουν με 5 εκατ. σε σακούλες στο πορτ-μπαγκάζ κι αυτοί εξακολουθούν να κάνουν τις νυχτερινές άθλιες πλακίτσες τους.

Κι από κάτω τους, ένα ασυνάρτητο πόπολο εργατών του Τύπου, το οποίο αγωνιζόταν σε δυο δουλειές, σε δυο Κυρίους (ου δύνασαι δυσί Κυρίοις δουλεύειν), πόπολο άνευ συγκεκριμένης ιδεολογίας και θέσης το οποίο παράδερνε σε αναμασημένες αναλύσεις ειδήσεων και τσαλαβουτούσε σε βάλτους αρθρογραφίας με προσφορές CD, DVD, αρπαχτές ταινιών, γκάτζετ κουζινικών, κτλ. περιμένοντας ταυτόχρονα τους ισολογισμούς της Εξουσίας και τις παρτούζες διαφημιστικών εταιριών.

Η απίστευτη αυτή διαπλοκή πληροφόρησης και κυπατζίδικης επικοινωνίας έφερε τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Στον αφανισμό της αξιοπρέπειας, στη γελοιοποίηση δημοσιογράφων κι αφεντικών τους εκδοτών -όπου την Πέμπτη έχεις την εφημερίδα της Κυριακής- και γελούν οι ελάχιστοι αναγνώστες.

Το Κράτος τώρα νίπτει τας χείρας του ενώ οι εργολάβοι-εκδότες, σου κόβουν - όπως είναι εντελώς φυσικό- μισθούς και σε βάζουν να υπογράψεις ατομικές συμβάσεις έως ότου βρεθείς μπρούμυτα στο καναβάτσο.

Η αδιαφορία του κοινού που σταμάτησε να υποφέρει απ’ το κενό, του μη συνειδητού ελέγχου της Εξουσίας, είναι καρκίνωμα που δεν ξεριζώνεται κι εσύ αγαπημένε μου πληροφοριοδότη το ετοίμαζες χρόνια.
 

Τώρα κλαις, γιατί κλαίς   

Συ δεν ήσουν που γέλαγες χθες…

Όταν κάποιοι λίγοι, χτυπούσαμε συναγερμό, μας έλεγαν ειρωνικά «κινδυνολόγους» ή «μηδενιστές».

Και το μηδέν, αριθμητικό σημείο είναι γιατί μετά απ’ αυτό, αρχίζεις να μετράς.

ΥΓ.  Σε μια άλλη ζωή παιδιά, σε μια άλλη επανάσταση θα βρεθούμε. Να πιστεύετε στη μεταφυσική της πληροφόρησης. Τώρα η είδηση δεν είναι «ένας άνθρωπος δάγκωσε ένα σκύλο» αλλά «ένας δημοσιογράφος δάγκωσε τον εαυτό του».