Στη δίνη της καταστολής και του μίσους

του AntistaChef

από την Αυγή (13/5)

Να υποθέσουμε ότι όσα ζούμε τις τελευταίες μέρες αποτελούν όψιμη επιβεβαίωση της διαπίστωσης του κ. Βενιζέλου ότι στη χώρα υπάρχει πρόβλημα πολιτικής διεύθυνσης;

Η ειρηνική απεργιακή πορεία της Τετάρτης βάφτηκε στο αίμα. Η κυβέρνηση, ουσιαστικά, επέδειξε ανοχή στην αστυνομική βαρβαρότητα. Όχι μόνο δεν την καταδίκασε, αλλά προχώρησε και σε ενοχοποίηση πολιτικών χώρων, συγκεκριμένα του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή συμπαραστάθηκε, ως όφειλε, στα θύματα.

Πρόκειται, άραγε, για νέα πρόβα τζενεράλε αστυνομικής καταστολής, ενόψει των νέων μνημονίων και της αναμενόμενης λαϊκής αντίδρασης; Πρόκειται για απόπειρα εμπέδωσης του φόβου; Νομίζει ο πρωθυπουργός ότι με τον εκφοβισμό των πολιτών και τον εκβιασμό των υπουργών του θα συνεχίσει να κυβερνά για πολύ; Άραγε, αυτά τα μαθήματα “κυβερνησιμότητας” παίρνει στο σεμινάριο που παρακολουθεί σήμερα στο Όσλο;

Μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικής κρίσης, οικονομικής κατάρρευσης και αυξανόμενης ανυποληψίας των θεσμών, τα φαινόμενα στυγνής εγκληματικότητας και ρατσιστικής βίας που ενισχύονται είναι εύλογο να γεννούν απαισιόδοξες σκέψεις. Είναι, άραγε, η σφαγή του 45χρονου οικογενειάρχη, αλλά και η σφαγή του 20χρονου Μπαγκλαντεσιανού, εικόνες από το μέλλον μας; Βρισκόμαστε μπροστά σε φαινόμενα συμψηφιστικής βίας;

Η χώρα έχει εισέλθει σε επικίνδυνη αβεβαιότητα. Η συντεταγμένη εξουσία και τα όργανά της, η Αστυνομία, συμπεριφέρονται συχνά σαν παρα-κράτος. Η κοινωνία, αιφνιδιασμένη και φοβισμένη, ανασφαλής από την κοινωνική κρίση, εμφανίζεται ολοένα και σε μεγαλύτερο βαθμό πρόθυμη να μπει στο κυνήγι των μαγισσών. Σημαντικό τμήμα αναζητεί τον υπαίτιο για τα δικά του δεινά στο πρόσωπο του πιο αδύναμου.

Κι όμως, η λέξη “μέλλον” μπορεί να ξαναβρεί το πρόσημο της ελπίδας. Τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν είναι νομοτέλεια να καθορίσουν το μέλλον της σημερινής γενιάς. Η ελπίδα βρίσκεται στην ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα και τη συμμετοχή. Στη δημοκρατία! Κι όχι στον φόβο που ενισχύει συμπεριφορές τύπου “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”.

Η ιστορία διδάσκει ότι ένας-ένας δεν πρόκειται να σωθεί. Ή όλοι μαζί ή κανένας!