Το 2011 θα μείνει αξέχαστο

(πηγή)

του Παύλου Κλαυδιανού

από την Εποχή

Ενδεχομένως το 2011 αποδειχθεί έτος που στη διαδρομή του θα συμβούν ιστορικών διαστάσεων δυσμενή γεγονότα. Τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στην Ελλάδα. Σ’ αυτό το συμπέρασμα ωθεί η κρίση και η πολιτική που έχει επιλεγεί για να αντιμετωπισθεί. Το θέμα έχει αναλυθεί, έχει εξαντληθεί, αν θέλετε. Αλλά παραδόξως είναι πάντα στην επικαιρότητα. Τι θα γίνει με την Ευρωζώνη; Θα υποστεί το βαθύ ρήγμα που κυοφορείται; Τι θα γίνει με την Ελλάδα; Θα υποχρεωθεί να παραδεχθεί και η κυβέρνηση εντός του 2011 ότι η χώρα δεν μπορεί να βγει από το αδιέξοδο με την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική;

Την εβδομάδα που πέρασε, η πιο σπουδαία πηγή που τροφοδότησε τους φόβους, ήταν η τοποθέτηση του Γερμανού Οικονομολόγου κ. Πέτερ Μπόφινγκερ, που είναι μέλος της θεσμικά λειτουργούσας πενταμελούς επιτροπής Οικονομολόγων (προέρχεται από τα συνδικάτα και υποστηρίζεται από αυτά) που διορίζει κάθε φορά η κυβέρνηση και κάνει εκθέσεις για την οικονομία. Ο κ. Μπόφινγκερ υποστήριξε ότι είναι «δυσβάστακτο το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας, περισσότερο αυστηρό από όσο αντέχει η χώρα και με αποτελέσματα πολύ μακροπρόθεσμα». Και αναζητώντας άλλη λύση μπήκε στο ζήτημα της Ευρωζώνης και πρότεινε την έκδοση ευρωομόλογου. Διότι έτσι, όπως σημείωσε, «θα αποδεσμευόταν η Ευρωζώνη από τις πιέσεις των χρηματαγορών». Ακόμη πιο σπουδαίο, υπογράμμισε ότι «θα γινόταν σχεδόν αδύνατη η στάση πληρωμών για μια χώρα» και τα ευρωομόλογα θα αποτελούσαν τη «μοναδική δυνατότητα να κρατηθεί σταθερή η Ζώνη του Ευρώ τα επόμενα δύο χρόνια».

Εξεγείρεται ακόμα κι ο Τρισέ...

Μια δεύτερη πηγή, ιδιότυπης σημασίας, ήταν ένα δημοσίευμα της αμερικανικής Wall Street Journal. Μας λέει μεν κάτι που γενικώς γνωρίζαμε, και αυτό συνέβη τον Οκτώβριο, αλλά αποκτά μεγάλη αξία αυτή τη στιγμή που παίζονται τόσο πολλά. Δεν γράφει εύκολα, ιδίως αυτή τη στιγμή, μια εφημερίδα σαν τη Wall Street διαλόγους του Tρισέ εν αγνοία του. Έγραψε λοιπόν ότι ο διοικητής της ΕΚΤ θυμωμένος απευθύνθηκε στη γαλλική αντιπροσωπεία στη σύνοδο της Ντοβίλ και τους είπε στα γαλλικά: «Θα καταστρέψετε το ευρώ»! Και το ρεπορτάζ συνεχίζει ότι δέκα μέρες αργότερα απευθυνόμενος στο Σαρκοζί του είπε: «Δεν καταλαβαίνετε πόσο σοβαρή είναι κατάσταση».

Στο ίδιο μήκος κύματος, εξάλλου, ήταν και άποψη Χέλμουτ Σμιτ λίγο αργότερα, όπως διατυπώθηκε σε συνέντευξή του στη Monde για την ποιότητα και την πολιτική των δύο ηγετών. Ακόμη πιο σκληρή όμως, και σημαντική λόγω της θεσμικής θέσης που κατέχει, ήταν η τοποθέτηση Γιουνγκέρ μετά τη συμφωνία Μέρκελ – Σαρκοζί, δηλαδή της συμφωνίας για το μηχανισμό στήριξης που αρχίζει το 2013: «Όλα αυτά σημείωσε, θα μας πάνε το πολύ ως το τέλος Ιανουαρίου …».

Ως τώρα, πάντως, η πολιτική που επιβάλλεται από το σύμπλεγμα δυνάμεων που κυριαρχούν στην ΕΕ κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Της εξόδου, δηλαδή, με ακόμα πιο μεγάλη συμπίεση της αμοιβής εργασίας και των δαπανών του κράτους πρόνοιας. Αυτή είναι η πραγματικότητα όσον αφορά το περιβάλλον για την άσκηση πολιτικής. Και εξ όσων γνωρίζουμε, πέρα από μερικές γκρίνιες, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν διαφώνησε ποτέ.

Η... διαβούλευση καλά κρατεί

Από αυτήν την άποψη όλα όσα γράφονταν την τελευταία βδομάδα του έτους ότι δήθεν η κυβέρνηση στο εξής θα “διαβουλεύεται” με τους ενδιαφερόμενους, ότι οι βουλευτές θα λένε τη γνώμη τους, ότι τέρμα τα επείγοντα νομοσχέδια και πολλά άλλα χαριτωμένα δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μια συντονισμένη προσπάθεια να απορροφηθούν -υπαρκτοί- κραδασμοί στο ΠΑΣΟΚ. Για ποια διαβούλευση μιλούν με δεδομένα τα ώς τώρα μνημόνια και τους επικείμενους ελέγχους; Η κυβέρνηση έχει μπροστά της δύο σοβαρές εκκρεμότητες. Η μία είναι η τέταρτη δόση, ή άλλη είναι η επιμήκυνση δανείου. Στα σοβαρά, ιδίως αυτή η κυβέρνηση που έχει πει ναι σε όλα, στοιχηματίζει κανείς ότι δεν θα παρεκκλίνει.

Το πρώτο τρίμηνο του έτους 2011, του πολύ δυσκολότερου, σκληρότερου από το 2010, θα πρέπει να έχουν λήξει οι περισσότερες εκκρεμότητες που έχουν συνομολογηθεί με την τρόικα. Όχι μόνο για το 2011, αλλά και το 2012 ίσως και το 2013. “Πρέπει να γίνουν πολλά έως τον Φεβρουάριο” τόνισε σε συνέντευξη του στην Καθημερινή ο καθηγητής κ. Τάκης Ρουμελιώτης, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. “Θα ελεγχθεί”, πρόσθεσε, “πώς εφαρμόζονται οι διαρθρωτικές αλλαγές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στα εργασιακά και εφόσον κριθεί αναγκαίο, μπορεί να γίνουν κάποιες προσαρμογές, για να προχωρήσουμε στην εκταμίευση και της τέταρτης δόσης”. Αυτά σε ό,τι αφορά το ταμείο.

Ανοιχτοί λογαριασμοί με την τρόικα

Σε ό,τι αφορά την τρόικα μετά το πολυνομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση ως “συμπλήρωμα” στο μνημόνιο για το 2011, τώρα (ρεπορτάζ Νέων της Πέμπτης) το κυβερνητικό επιτελείο αναζητά πρόσθετα έσοδα 5% του ΑΕΠ και μάλιστα μόνιμα (14 δισ. για το 2012-2014). Επίσης ως “συμπλήρωμα” στα όσα αναφέρει το αρχικό μνημόνιο για τα δύο αυτά έτη. Και τούτο γιατί υπήρξαν υστερήσεις, λάθη κ.τλ. Ο στόχος, στόχος.

Μπροστά σε αυτές τις δύο κορυφαίες εκκρεμότητες, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ωχριά ως ζήτημα. Όχι ότι δεν θα έχει πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση, ή ότι δεν συνιστά μια τυφλή νεοφιλελεύθερης έμπνευσης παρέμβαση. Όμως, όταν θα καταλήξουν συσκεπτόμενοι, κυβέρνηση, τρόικα, ΔΝΤ στο νέο πολυνομοσχέδιο, τότε θα καταλάβουμε το βάθος του. Η ανεργία πλέον δεν θα προκύπτει μόνο από την ύφεση, αλλά και από απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Ήδη έχει τεθεί ζήτημα μετατάξεων, να σταματήσουν! Πώς θα μειωθεί το κράτος και οι δαπάνες τους για μισθούς; Οι υπουργοί που βρέθηκαν σε διάφορα κανάλια αυτές τις μέρες απειλούσαν τους απεργούς (πχ. των συγκοινωνιών) όχι μόνο με επίταξη αλλά και με κάτι “ακαταλαβίστικα” ακόμη. Το ζήτημα του σταματήματος των μετατάξεων και των απολύσεων προετοίμαζαν.

Στο ΠΑΣΟΚ ανεβαίνουν οι τόνοι

Ως νέο στοιχείο στη σκληρή διαπάλη που γίνεται και θα συνεχιστεί, συναντάμε μια ορισμένη φρασεολογία που χρησιμοποιείται τελευταία από συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί ιδεολογικοποιούν το λόγο τους, δεν έχουν καθόλου συντεχνιακή γλώσσα. Όποιος είδε την προηγούμενη Τετάρτη στο Μέγκα τη σύγκρουση του υφυπουργού του κ. Μαγκριώτη και του προέδρου των εργαζομένων στις συγκοινωνίες του κ. Κουλουμπαρίδη, τότε θα κατάλαβε ότι υπάρχουν δύο διαφορετικοί κόσμοι, ταξικά. Γλώσσα συνδικαλιστική, ιδεολογικοποιημένη. Μπορεί να μας επιτάξει η κυβέρνηση, είπε, και να είναι οι υπουργοί ακόμα σοσιαλιστές, οι βουλευτές να ψηφίζουν αυτά τα μέτρα και να λέγονται σοσιαλιστές; “Αν φτάσουμε να πληρωνόμαστε όλοι με 500 ευρώ, μετά θα μας πουν ότι είμαστε πρόκληση για τους ανέργους, αν μην τι άλλο, αυτό που ονομάζουμε κοινωνικός αυτοματισμός δεν είναι σοσιαλιστική πρακτική” (Από συνέντευξη στα Νέα)

Με την ίδια αντίληψη τοποθετήθηκε ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κ. Φωτόπουλος “υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε, οι κύριοι που ψηφίζουν τον ένα νόμο μετά τον άλλο, θα μπορούσαν να ζήσουν με 500 ευρώ το μήνα;” (Real Fm).

Υπερβολές. Ο Κ. Παπακωνσταντίνου εξανέστη για τις αντιδράσεις που έγιναν στην τελευταία “επικαιροποίηση του μνημονίου” και προειδοποίησε ότι είναι ακόμα άλλες δεκατρείς όσες και οι δόσεις...

Η ανεπαρκής αριστερά

Μπαίνουμε σε μια τραγική, ενδιαφέρουσα χρονιά με την έννοια που την προσδιόρισε ο Ζίζεκ λίγες μέρες πριν μιλώντας στην Αθήνα. Και αν αυτή η χρονιά, αυτή η εποχή έχει ανάγκη κάποιον αυτή είναι η αριστερά. Και αυτή εδώ, βέβαια, σε αυτό το τοπίο προσπαθεί, αγωνίζεται, αλλά δεν αρκεί για τους εργαζόμενους, τις λαϊκές τάξεις. Θέλουν και κάποια αποτελεσματικότητα, κάποια προοπτική. Ειδικά από αυτήν, που ονομάζουμε “δική μας αριστερά”, έχει ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις. Εντούτοις, αυτήν την “ενδιαφέρουσα” περίοδο ο κόσμος της έχει τη “σπάνια τύχη” να διαθέτει προέδρους νυν και πρώην, όπως και πλήθος αξιωματούχων που συμπεριφέρονται και τώρα με την ίδια έπαρση και αίσθηση αυτάρκειας που είχαν πριν τις περιφερειακές εκλογές, όταν οργάνωναν στρατούς για να καταλάβουν τη δεύτερη θέση...