 |
| σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή από την Ελευθεροτυπία |
Ο ξυλοδαρμός του βουλευτή της Ν.Δ., Κ. Χατζηδάκη, από εξαγριωμένους διαδηλωτές δεν ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση. Αποτελεί έναν κρίκο στην αλυσίδα της συμπιεσμένης οργής και αγανάκτησης των πολιτών κατά του συνόλου του πολιτικού κόσμου, που εκτονώνεται προς το παρόν με εντελώς αυθόρμητο, συμβολικό, άμορφο και άρα ακίνδυνο, για το σύστημα εξουσίας, τρόπο.
Η πρωτόλεια αυτή και συχνά απρόβλεπτη λαϊκή αντίδραση κατά της πολιτικής άγριας λιτότητας αναγκάζει εδώ και καιρό τους περισσότερους πολιτικούς όλων των κομμάτων, και όχι μόνο τους υπουργούς της κυβέρνησης, να κρύβονται και να κυκλοφορούν «ινκόγκνιτο», συνοδεία πάντα ισχυρής ασφάλειας, προκειμένου να αποφύγουν τις ανεπιθύμητες εκδηλώσεις απαρέσκειας των ψηφοφόρων τους.
Το γενικότερο κλίμα αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος μπορεί να μην έχει πάρει ακόμη μορφοποιημένα χαρακτηριστικά, αποτελεί όμως ήδη μια ισχυρή παράμετρο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου, για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δεν τόλμησαν να πραγματοποιήσουν δημόσιες ανοιχτές και ελεύθερες συγκεντρώσεις. Ολες οι ομιλίες των αρχηγών τους έγιναν σε κλειστούς, αυστηρά ελεγχόμενους, χώρους.
Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και με πολλούς συνδικαλιστές, γνήσιους εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής στο οργανωμένο εργατοϋπαλληλικό κίνημα. Η «ζούγκλα» που επικρατεί στην αγορά εργασίας θεσμοθετείται πλέον επισήμως ως το αποκλειστικά «νόμιμο πλαίσιο» των εργασιακών σχέσεων. Η πλήρης κατάρρευση κεκτημένων δικαιωμάτων πλασάρεται προκλητικά από τους «σοσιαλιστές», κατά τ' άλλα, υπουργούς ως αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης!
Μέσα στις χαοτικές αυτές συνθήκες, η πλήρης υποχώρηση του ρόλου της εργασίας στερεί από τους παλαιούς συνδικαλιστές την όποια αξιοπιστία τους. Οι συντεχνιακές αυθεντίες τείνουν να μεταμορφωθούν σε άβουλες μαριονέτες των κυβερνητικών επιλογών, όπως ακριβώς και οι υπουργοί εκτελούν πειθήνια (παρά τις βερμπαλιστικές αντιδράσεις ορισμένων) τις εντολές της τρόικας.
Το συνεχώς διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ κοινωνίας και εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος συσσωρεύει εύφλεκτη κοινωνική ύλη. Η απειλή έκρηξης είναι ορατή. Η φθαρμένη πολιτική εξουσία επιχειρεί να χειραγωγήσει κατ' αρχάς τις σποραδικές αντιδράσεις και προετοιμάζεται να τις ελέγξει στη συνέχεια.
Οσο όμως τα οικονομικά μέτρα εξακολουθούν να πλήττουν μονόπλευρα τα ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας τόσο απομακρύνεται η προοπτική της χειραγώγησης. Τα ιδεολογικά και πολιτικά όργανα, που προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα της αναδιοργάνωσης του οικονομικού συστήματος (σε βάρος πάντα των πολλών και φτωχών), δίνουν σιγά σιγά τη θέση τους στους σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Η ένταση της αστυνομικής βίας, το κλίμα ελέγχου και επιτήρησης των πολιτών, ακόμη και η συμμετοχή του στρατού στην επιχείρηση κοινωνικού ελέγχου γίνονται κάτι περισσότερο από επιθυμητά. Είναι απαραίτητα για την αποτροπή του «εσωτερικού κοινωνικού εχθρού», που αναγορεύεται σε υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο.
Το αποδεικνύει η ένταση των απαγορεύσεων, οι αποκλεισμοί ολόκληρων περιοχών του κέντρου και η μετατροπή τους σε αστυνομοκρατούμενες ζώνες. Το υπογραμμίζει η αλόγιστη χρήση χημικών και η άκρως επικίνδυνη, φονική κατά τους γιατρούς, βία που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές δυνάμεις εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να διαμαρτυρηθεί. Το υπονοεί η συμμορίτικη συμπεριφορά των ΜΑΤ για την επιβολή του «δίκιου των εργολάβων» στη διαχείριση των σκουπιδιών.
Την εικόνα συμπληρώνουν η ενίσχυση του «τρομονόμου», η απειλή δίωξης του φρονήματος, οι αθρόες συλλήψεις και διώξεις χωρίς στοιχεία, η διόγκωση των τηλεφωνικών υποκλοπών, το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. κατά της ριζοσπαστικοποίησης των νέων και των εσωτερικών κοινωνικών αναταραχών.
Η σύγχρονη δημοκρατία μετατρέπεται σε φοβικό κράτος βίας και αστυνομικο-στρατιωτικής καταστολής. Οπως ακριβώς η «σοσιαλιστική ψυχή» του ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκε στη νεο-φιλελεύθερη εκδοχή της, έτσι και η λειτουργία βασικών δομών του πολιτεύματος αποτυπώνεται πλέον αδρά στους ανομιμοποίητους θεσμούς μιας, νεοαποικιακού τύπου, ψευδεπίγραφης «δημοκρατίας».
Η πρωτόλεια αυτή και συχνά απρόβλεπτη λαϊκή αντίδραση κατά της πολιτικής άγριας λιτότητας αναγκάζει εδώ και καιρό τους περισσότερους πολιτικούς όλων των κομμάτων, και όχι μόνο τους υπουργούς της κυβέρνησης, να κρύβονται και να κυκλοφορούν «ινκόγκνιτο», συνοδεία πάντα ισχυρής ασφάλειας, προκειμένου να αποφύγουν τις ανεπιθύμητες εκδηλώσεις απαρέσκειας των ψηφοφόρων τους.
Το γενικότερο κλίμα αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος μπορεί να μην έχει πάρει ακόμη μορφοποιημένα χαρακτηριστικά, αποτελεί όμως ήδη μια ισχυρή παράμετρο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου, για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δεν τόλμησαν να πραγματοποιήσουν δημόσιες ανοιχτές και ελεύθερες συγκεντρώσεις. Ολες οι ομιλίες των αρχηγών τους έγιναν σε κλειστούς, αυστηρά ελεγχόμενους, χώρους.
Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και με πολλούς συνδικαλιστές, γνήσιους εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής στο οργανωμένο εργατοϋπαλληλικό κίνημα. Η «ζούγκλα» που επικρατεί στην αγορά εργασίας θεσμοθετείται πλέον επισήμως ως το αποκλειστικά «νόμιμο πλαίσιο» των εργασιακών σχέσεων. Η πλήρης κατάρρευση κεκτημένων δικαιωμάτων πλασάρεται προκλητικά από τους «σοσιαλιστές», κατά τ' άλλα, υπουργούς ως αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης!
Μέσα στις χαοτικές αυτές συνθήκες, η πλήρης υποχώρηση του ρόλου της εργασίας στερεί από τους παλαιούς συνδικαλιστές την όποια αξιοπιστία τους. Οι συντεχνιακές αυθεντίες τείνουν να μεταμορφωθούν σε άβουλες μαριονέτες των κυβερνητικών επιλογών, όπως ακριβώς και οι υπουργοί εκτελούν πειθήνια (παρά τις βερμπαλιστικές αντιδράσεις ορισμένων) τις εντολές της τρόικας.
Το συνεχώς διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ κοινωνίας και εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος συσσωρεύει εύφλεκτη κοινωνική ύλη. Η απειλή έκρηξης είναι ορατή. Η φθαρμένη πολιτική εξουσία επιχειρεί να χειραγωγήσει κατ' αρχάς τις σποραδικές αντιδράσεις και προετοιμάζεται να τις ελέγξει στη συνέχεια.
Οσο όμως τα οικονομικά μέτρα εξακολουθούν να πλήττουν μονόπλευρα τα ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας τόσο απομακρύνεται η προοπτική της χειραγώγησης. Τα ιδεολογικά και πολιτικά όργανα, που προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα της αναδιοργάνωσης του οικονομικού συστήματος (σε βάρος πάντα των πολλών και φτωχών), δίνουν σιγά σιγά τη θέση τους στους σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Η ένταση της αστυνομικής βίας, το κλίμα ελέγχου και επιτήρησης των πολιτών, ακόμη και η συμμετοχή του στρατού στην επιχείρηση κοινωνικού ελέγχου γίνονται κάτι περισσότερο από επιθυμητά. Είναι απαραίτητα για την αποτροπή του «εσωτερικού κοινωνικού εχθρού», που αναγορεύεται σε υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο.
Το αποδεικνύει η ένταση των απαγορεύσεων, οι αποκλεισμοί ολόκληρων περιοχών του κέντρου και η μετατροπή τους σε αστυνομοκρατούμενες ζώνες. Το υπογραμμίζει η αλόγιστη χρήση χημικών και η άκρως επικίνδυνη, φονική κατά τους γιατρούς, βία που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές δυνάμεις εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να διαμαρτυρηθεί. Το υπονοεί η συμμορίτικη συμπεριφορά των ΜΑΤ για την επιβολή του «δίκιου των εργολάβων» στη διαχείριση των σκουπιδιών.
Την εικόνα συμπληρώνουν η ενίσχυση του «τρομονόμου», η απειλή δίωξης του φρονήματος, οι αθρόες συλλήψεις και διώξεις χωρίς στοιχεία, η διόγκωση των τηλεφωνικών υποκλοπών, το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. κατά της ριζοσπαστικοποίησης των νέων και των εσωτερικών κοινωνικών αναταραχών.
Η σύγχρονη δημοκρατία μετατρέπεται σε φοβικό κράτος βίας και αστυνομικο-στρατιωτικής καταστολής. Οπως ακριβώς η «σοσιαλιστική ψυχή» του ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκε στη νεο-φιλελεύθερη εκδοχή της, έτσι και η λειτουργία βασικών δομών του πολιτεύματος αποτυπώνεται πλέον αδρά στους ανομιμοποίητους θεσμούς μιας, νεοαποικιακού τύπου, ψευδεπίγραφης «δημοκρατίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου