Πολιτικές επιλογές και πολιτικά αποτελέσματα

σκίτσο Πέτρου Ζερβού από την Ελευθεροτυπία

του Νίκου Κοτζιά

από τα Επίκαιρα

H κυβέρνηση εμφάνισε την πολιτική που ακολουθεί, δηλαδή τα μέτρα που συμφώνησε με τον ξένο παράγοντα, ως μονόδρομο. Σε αυτό το επιχείρημα πρόσθεσε και ένα δεύτερο: Υποστήριξε, και υποστηρίζει, ότι ο μονόδρομος, εφόσον εφαρμοστεί με συνέπεια, δηλαδή χωρίς τις αντιστάσεις των εργαζόμενων και τις κινητοποιήσεις των πολιτών, θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Συνολικά, η κυβέρνηση στηρίζει την πολιτική της επιβίωση στο τρίπτυχο «Μονόδρομος - Αποδοχή του με τα χέρια κάτω - Έξοδος από την κρίση». Σε αυτό το τρίπτυχο θεμελιώνεται η λάθος και άδικη πολιτική της και δημιουργούνται τα αδιέξοδα για την Ελλάδα.

Ως προς αυτό το τρίπτυχο αποδείχτηκε ότι τα χρονοδιαγράμματα του Μνημονίου δεν ήταν απαραίτητο να είναι τόσο σφιχτά και μονόπλευρα. Κάθε άλλο. Πολύ περισσότερο, αυτό το μονοδρομικό χρονοδιάγραμμα δεν έβγαζε και δεν βγάζει τη χώρα πουθενά. Η πώληση από την Πορτογαλία ομολόγων της στην Κίνα απέδειξε, επίσης, ότι το ΔΝΤ δεν ήταν μονόδρομος ούτε βέβαια «Η λύση». Ακόμα, κάθε σκεπτόμενος πολίτης που γνωρίζει τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, ακόμα και στις ΗΠΑ, έχει αντιληφθεί ότι από την κρίση δεν μπορεί κανείς να βγει με τη σημερινή κυβερνητική πολιτική της ύφεσης, αλλά μόνο με στήριξη της ζήτησης, των δημόσιων επενδύσεων και την ενίσχυση της αγοράς. 

 Έχει, επίσης, καταγράψει το πώς οι ιδιοκτήτες των μεγάλων τραπεζών σε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, ακόμα και σε Ελβετία, είτε έβαλαν από τη δική τους τσέπη κεφάλαια προκειμένου να σώσουν την ιδιοκτησία τους είτε προσέφυγαν στο κράτος. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, το Δημόσιο απέκτησε προνομιακές μετοχές και θέση στη διοίκηση των τραπεζών σε συνθήκες κρίσης. Μόνο στην Ελλάδα οι ιδιοκτήτες τραπεζών δεν βάζουν τσακιστό σεντ στις ιδιόκτητές τους τράπεζες. Μόνο στην Ελλάδα το κράτος τούς στηρίζει, χωρίς να έχει αποκτήσει ουσιαστικά δικαιώματα στο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα ή, αν τα έχει αποκτήσει, δεν τα εξασκεί. 

 Μπορούσα να φέρω δεκάδες ακόμα παραδείγματα που να κινούνται σε μια τέτοια κατεύθυνση. Η ουσία είναι ότι η πολιτική της κυβέρνησης ούτε μονόδρομος λύσης είναι, το δε χειρότερο, θα αποδειχτεί ότι δεν είναι καν λύση για τη χώρα. Οι επιλογές της σημερινής κυβέρνησης είναι μονόδρομος μόνο ως προς τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων τραπεζών. Ήταν «ο μόνος δρόμος» διασφάλισης των κερδών και του πλούτου τους σε περίοδο μεγάλης κρίσης, για την οποία φέρουν και την πρώτη ευθύνη.

Πιο λανθασμένη κατασκευή από τη θεωρία του δήθεν «μονόδρομου» είναι η θέση ότι, μέσα από αυτόν και χάρη σε αυτόν, θα εξέλθει η χώρα της κρίσης. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι αριθμοί, αν τους σκεφτεί κανείς μέχρι το τέλος, δεν βγαίνουν. Κατά συνέπεια, είτε το γνωρίζει αυτό η κυβέρνηση και μας δουλεύει είτε είναι ανίκανη και δεν τολμά να σκεφτεί μέχρι τέλους τις συνέπειες της πολιτικής της. Εκτός αν όλα αυτά είναι για ορισμένους κύκλους στο εσωτερικό της αδιά φορα και το μόνο στο οποίο αποβλέπουν είναι να πουλήσουν σε φτηνές τιμές τον ελληνικό δημόσιο πλούτο. Να τον ξεπουλήσουν, μάλιστα, σε εκείνους που μας οδήγησαν με την πολιτική και την τοκογλυφία τους στη σημερινή κρίση.

Προϋπόθεση επιβολής του μονόδρομου, και προκειμένου να υλοποιηθούν οι μονοδρομικές λύσεις, είναι να κάτσουν οι πολίτες «στα αβγά τους», παραδομένοι, με τα χέρια κάτω. Στην πραγματικότητα, εκείνο που σίγουρα χρειάζεται είναι η αντίσταση των πολιτών σε μονοδρομικές μη λύσεις· η επεξεργασία και η προβολή των εναλλακτικών δυνατοτήτων και η υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου από εκείνους που θέλουν να τον λεηλατήσουν, αντιμετωπίζοντάς τον ως δώρο του κυβερνητικού μονόδρομου και της τρόικας.



- Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 5/1/11