δοξάζει την πόλη του,
κι είναι χαμός της εκείνος,
που ξεδρομίζει απ' την ίσια τη στράτα
χάρη στο θράσος του.
Ο θεός να μη δώσει ποτέ
κάτω απ' την ίδια τη στέγη να κάθεται
ή να μου είναι ένας τέτοιος ομόγνωμος"
Σοφοκλής, "Αντιγόνη"
μτφρ. Ιωάννης Γρυπάρης
Η πατρίδα που, με κόπους και βάσανα πολλά, χτίστηκε με ψηφίδες και ογκόλιθους παρμένους από τους τραγικούς ποιητές, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Αισχύλου, από τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, θρυμματίζεται μπροστά στα μάτια μας.
Η Ελλάδα που μας έμαθαν να αγαπούμε φτωχοντυμένοι δάσκαλοι μέσα σε κρύες σχολικές αίθουσες τα παγωμένα, τα έντρομα μετεμφυλιακά χρόνια, βαστώντας στο ένα χέρι τον Ρήγα Βελεστινλή και στο άλλο τον Αδαμάντιο Κοραή, γονατίζει, πέφτει.
Πού είναι ο Κωστής Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Ελύτης; Που ο Ρίτσος, ο Κατσαρός, ο Καρούζος, που ο Νίκος Σβορώνος κι ο Φίλιππος Ηλιού; Πού είναι ο ποιητής τώρα που τον χρειάζεται ο τόπος, ο λαός όσο ποτέ; Πού ο λόγιος, ο ιστορικός, ο επιστήμονας, που ο επώνυμος και κοινωνικής ευθύνης και προσφοράς να σταθεί και να στηρίξει την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό που δοκιμάζονται οικτρά;
Αργεί απελπιστικά η φωνή που θα σηκωθεί να σκεπάσει την ενορχηστρωμένη κακοφωνία που έχουν εξαπολύσει κατεναντίον μας κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες.
Τώρα ακούγεται η φωνή των εθελόδουλων, συναγωνίζονται ο προσκυνημένος με το λακέ ποιος θα μας φτύσει πιο καλά στα μούτρα, ποιος καλύτερα θα διαστρέψει, θα αποσιωπήσει, θα υπερπροβάλει, θα συκοφαντήσει, θα στρέψει τον ένα μας ενάντια στον άλλο, ποιος θα φορτώσει καλύτερα με πλαστές ενοχές και διλήμματα τη συνείδηση των αδαών και των ευάλωτων. Και βλέπεις εκεί "υπηρέτες" του καθήκοντος της ενημέρωσης, αστέρες τηλεοπτικούς και βιρτουόζους της πένας να έρπουν μέσα στα ίδια τους τα φτύσματα, στα εξεμέσματα της ανερυθρίαστης ψευδολογίας τους, στα απεκρίμματα της εθελοδουλείας τους, να σιρίζουν;; την περιφρόνησή τους για τους πληβείους που τους χαλάνε τη βολή με τις διαμαρτυρίες τους, να φτύνουν το ερπετό φαρμάκι τους στον λόγο και στον αντίλογο.