 |
| (πηγή) |
Ένα από τα πιο παράδοξα εκδοτικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων είναι η μεγάλη καθυστέρηση στην κυκλοφορία του βιβλίου της Ναόμι Κλάιν «Το δόγμα του σοκ – Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής», που κυκλοφόρησε στο εξωτερικό τον Σεπτέμβρη του 2007 και στην Ελλάδα μόλις το 2010! Ένα παγκόσμιο μπεστ-σέλερ με τεράστια επιρροή στη σύγχρονη πολιτική σκέψη, με άπειρες αναφορές στο περιεχόμενό του από δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, κοινωνιολόγους, πολιτικούς, επαναστάτες και ακτιβιστές. Ερμηνευτικό εργαλείο κατά των πολέμων και των ληστρικών επιθέσεων των καπιταλιστικών μητροπόλεων, για την προστασία του περιβάλλοντος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία. Μία ανεξήγητη καθυστέρηση για ένα τόσο πετυχημένο διεθνώς βιβλίο που αναλύει διεξοδικά το καθεστώς και τις διαδρομές που οδηγούν στην αποδοχή του Μνημονίου από κυβερνήσεις τύπου Γεωργίου Παπανδρέου, από τον εκδοτικό οργανισμό «Νέα Σύνορα» που δημιούργησε ο Αντώνης Λιβάνης, ο στενότερος συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου.
Όταν στις ραδιοφωνικές μου εκπομπές (Στο Κόκκινο 105,5) αναφερόμουν από τα τέλη του 2007 στη «Θεραπεία σοκ», αυτή τη ληστρική επίθεση που μεθοδεύουν και εφαρμόζουν οι ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις σε βάρος των πιο ευάλωτων κρατών εκμεταλλευόμενες φυσικές καταστροφές ή κρίσεις που δημιουργούνται τεχνηέντως από τις ίδιες, μάλλον κανείς δεν φανταζόταν ότι η Ελλάδα θα ήταν το αμέσως επόμενο θύμα της. Η αριστερά στο σύνολό της είχε χάσει από καιρό την ικανότητά της να αντιλαμβάνεται εγκαίρως τα επερχόμενα, ξεχειλωμένη, απ’ τη μια ανάμεσα στο ΚΚΕ που σε όλες τις εποχές επαναλαμβάνει μονότονα, με κοινότοπες αναλύσεις τις θέσεις του για τον κακό ιμπεριαλισμό, χωρίς να υπεισέρχεται σε «λεπτομέρειες» και, απ’ την άλλη, σ’ ένα σύμφυρμα τάσεων, συνιστωσών, συμμαχιών και «ορθόδοξων» οργανώσεων, που είτε δεν έχουν ξεφύγει από την ισχυρή παράδοση της δογματικής σκέψης είτε τείνουν να ενσωματωθούν στο σύστημα.
Στην προκειμένη περίπτωση, η αποτυχία να αντιληφθούν τον άμεσο κίνδυνο που θα εφορμούσε με τη μορφή του ΔΝΤ είναι σχεδόν καθολική. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξε και ο εξωραϊσμός της σοσιαλδημοκρατίας, τόσο στη βάση της κοινωνίας όσο και στο εποικοδόμημα σημαντικής μερίδας της αριστεράς.
Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας συνέχισε, και μετά το ’89-’90, να θεωρεί το ΠΑΣΟΚ ως περισσότερο προοδευτικό και φιλολαϊκό από τη Νέα Δημοκρατία, αμβλύνοντας στη συνείδησή του τις επιπτώσεις μιας πολιτικής (ψευτο)εξευρωπαϊσμού που εφάρμοζε ο σημιτικός εκσυγχρονισμός, ο οποίος επί της ουσίας δεν διέφερε καθόλου από τα νεοφιλελεύθερα μοντέλα πρώτης γενιάς. Το «ανήκουμε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» λειτούργησε κατευναστικά στους φόβους ότι η Ελλάδα θα μπορούσε μία μέρα να αποτελέσει στόχο των αμερικανοευρωπαϊκών τραπεζικών/χρηματιστικών κερδοσκόπων, όπως πολλές χώρες του τρίτου κόσμου. Μία πλάνη που πλάνεψε και σημαντικό αριθμό στελεχών και ψηφοφόρων της αριστεράς, που με τη σειρά τους, με την ομάδα Κουβέλη πρωτοστατούσα, άσκησαν πολύ μεγάλη πίεση στο σύνολο του αριστερού κόσμου, και δη στο χώρο του ΣΥΝ, για πιο φιλοευρωπαϊκή πολιτική, με αποτέλεσμα να υποτιμηθεί ο εκ δυσμών κίνδυνος. Σ’ αυτό συνέβαλαν και παράγοντες της «πιο πατριωτικής αριστεράς» που συνεχίζουν, ακόμα και στις μέρες του εξοντωτικού κατοχικού Μημονίου, να αποπροσανατολίζουν προτάσσοντας τον εξ ανατολών κίνδυνο.
Εντωμεταξύ, μια τρόπος του λέγειν αστική τάξη, με χαμηλό επίπεδο κουλτούρας, κολλημένη σαν βδέλλα στο διεφθαρμένο κράτος και τους υποχείριους πολιτικούς, χωρίς εθνική συνείδηση και συγκρότηση, αντιπαραγωγική και άπληστη, υφάρπαξε όχι μόνο ό,τι περιουσιακό στοιχείο διέθετε ή παρήγαγε ο τόπος, αλλά αφαίμαξε με υπερτιμολογήσεις και έργα-μαϊμού και ό,τι δανείζονταν ασύστολα οι κυβερνήσεις για να συντηρούν ένα κράτος διάτρητο από την ταχύρυθμη απώλεια της παραγωγικής του δύναμης και τη συντήρηση ενός ρουσφετόπληκτου κρατικού μηχανισμού κατάλληλου για να εξυπηρετεί τον παρασιτικό επιχειρηματικό κόσμο. Έτσι, ολοκληρώθηκε η συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής και η αποβιομηχάνιση που ουσιαστικά ξεκίνησαν από τη δεκαετία του ’50 όταν οι πάτρωνες Αμερικανοί, διαχειριζόμενοι το σχέδιο Μάρσαλ, «επέδειξαν» το δρόμο της «τουριστικοποίησης» της οικονομίας.
Όμως, ακόμα κι αν οι αριστεροί μελετούσαν νωρίτερα το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν, είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαν να κάνουν τους αναγκαίους συσχετισμούς και να προβλέψουν την επερχόμενη εφαρμογή της θεραπείας σοκ στην Ελλάδα. Αλλά, ακόμα κι αν το έκαναν, πάλι θα ήταν αργά, αφού η διαδικασία αυτή είχε δρομολογηθεί τουλάχιστον από τις αρχές της νέας χιλιετίας με τον εγκλωβισμό στο ευρώ και τη μεγάλη απάτη του χρηματιστηρίου που, με τη σύμπραξη των εντόπιων καταχραστών, διοχετεύτηκε στο εξωτερικό ένα τεράστιο κομμάτι των λαϊκών αποταμιεύσεων υπονομεύοντας ανεπανόρθωτα τις εθνικές αντοχές και ανοίγοντας το δρόμο για την εξέλιξη του σχεδίου της ολικής αφαίμαξης.
Η Κύπρος σε παράλληλο δρόμο
Η συμφωνία με το Ισραήλ για τη δημιουργία αποκλειστικής οικονομικής ζώνης στη θαλάσσια περιοχή της ανατολικής Μεσογείου που προσφέρει στο απομονωμένο Ισραήλ την αναγκαία νομιμοποίηση για την εφαρμογή των επεκτατικών του σχεδίων, αποκλείοντας ταυτόχρονα την Τουρκία, τη Συρία και την Παλαιστίνη, ερμηνεύει και την απαράδεκτη συμπεριφορά της κυπριακής κυβέρνησης στην υπόθεση του Στολίσκου για τη Γάζα, που απαγόρευσε τον ελλιμενισμό ακόμα και σε ελληνικά πλοία, δείγμα της πολιτικής σύμπλευσης του «κομμουνιστή» Χριστόφια με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις της νεοαποικιοκρατίας.
Όλα δείχνουν ότι η άρχουσα τάξη στην Κύπρο ενδιαφέρεται περισσότερο για τη συντήρηση και επαύξηση του πλούτου που της αποφέρει η διαμεσολάβηση στη διακίνηση συχνά απροσδιορίστου προέλευσης κεφαλαίων και το ξέπλυμα χρημάτων από τη Ρωσία και πολύ λιγότερο για την εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία και την εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης στο κυπριακό πρόβλημα.
Η δυναμική της Τουρκίας
Η Τουρκία, σε αντίθεση με τη στασιμότητα που επικρατεί σε όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες, βρίσκεται σε τροχιά εσωτερικής αναδιοργάνωσης και εξωτερικού αναπροσανατολισμού ταυτοχρόνως. Η αναδιάταξη του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ μιας ισχυρής και εδραιωμένης πολιτικο-οικονομικο-στρατιωτικής εξουσίας και ενός ανερχόμενου οικονομικο-κοινωνικο-πολιτισμικού ρεύματος, χωρίς εμφύλια σύρραξη, με υπόβαθρο μια αναπτυσσόμενη οικονομία και με στόχο τον επανακαθορισμό των εθνικών προτεραιοτήτων, φανερώνει μια κοινωνία με επάρκεια ανθρώπινου δυναμικού που μπορεί να διαχειριστεί τις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν στον άμεσο περίγυρό της, να αναλάβει πρωτοβουλίες και να επαναδιαπραγματευτεί τις σχέσεις της με τους πιο ισχυρούς διεθνείς παράγοντες, χωρίς να κάμπτεται από την εκβιαστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή να υποτάσσεται στις μιλιταριστικές ανάγκες των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Αντιθέτως, το πλέγμα της ελληνικής άρχουσας τάξης είναι κοινωνικά, πολιτισμικά και οικονομικά πιο ομοιόμορφο, αλλά τριτοκλασάτο, ρηχό, ξεθυμασμένο και υποτελές, χωρίς δυνατότητες διαμόρφωσης εσωτερικού σχεδίου ανάπτυξης και εξωτερικής πολιτικής με όρους έστω σχετικής αυτονομίας. Η εύκολη αυτοϋποδούλωση στους ξένους τοκογλύφους είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμά της. Η ευκαιρία για την αξιοποίηση της ανάγκης της Τουρκίας για ηρεμία στα νώτα της και δημιουργία πιο στέρεων σχέσεων με τους γείτονές της, πετάγεται στα σκουπίδια με άκαιρα ανοίγματα στο Ισραήλ και άλλες παραλείψεις και αστοχίες, χάρη στην υποτέλεια προς τα παραδοσιακά αφεντικά, ΗΠΑ, Γερμανία, Αγγλία κ.λπ..
Στον ευρωπαϊκό κατήφορο
Στη χρονιά που πέρασε έγινε ακόμα πιο φανερό ότι η Ευρώπη διολισθαίνει σταθερά σε μηχανισμό στήριξης του εσωτερικού της πυρήνα, που περιλαμβάνει λίγες χώρες όχι απόλυτα συμφιλιωμένες μεταξύ τους, αλλά συνεργαζόμενες για το κοινό τους συμφέρον. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, απάλλαξε σε μεγάλο βαθμό τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό από τις κοινωνικές του υποχρεώσεις. Σ’ αυτό συνέβαλε η ώσμωση της σοσιαλδημοκρατίας με τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, αλλά και η βεβιασμένη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ χωρίς να πληρούν τις προϋποθέσεις που έθετε η βασική διακήρυξη της ένωσης, για λόγους οικονομικούς (άμεση κερδοσκοπία από τη διείσδυση στις νέες αγορές με καταναλωτικά προϊόντα, όπλα κ.λπ.) και πολιτικούς (απόσπαση των χωρών από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας κ.λπ.). Οι πολιτικά καθυστερημένες μετασοβιετικές εξουσίες αυτών των κρατών, ενίσχυσαν μέσα στην ΕΕ τις τάσεις αυταρχισμού και εκφασισμού που αναπτύσσονταν στον πυρήνα της Ευρώπης ως αποτέλεσμα των συνεπειών της διεθνούς κρίσης του δυτικού καπιταλισμού.
Χαρακτηριστικά (πρόσφατα) δείγματα αυτής της ευρωπαϊκής κατολίσθησης είναι ο κανιβαλισμός που εκδηλώθηκε με πρώτα θύματα την Ισλανδία, την Ελλάδα και την Ιρλανδία, ο ρατσισμός και μισογυνισμός ναζιστικού τύπου στη Γαλλία σε βάρος των τσιγγάνων και των μουσουλμάνων γυναικών, τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα του Μπερλουσκόνι σε βάρος της δικαστικής εξουσίας, αλλά και η αρνητική επιρροή των ανατολικών καθεστώτων, με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία πρωταθλήτριες της διαφθοράς (μαζί με την Ελλάδα!), την Πολωνία και την Τσεχία με ειδικούς νόμους για τα κοινωνικά φρονήματα και την καθιέρωση ελέγχου των ΜΜΕ από την κυβέρνηση της Ουγγαρίας (επίσης χρεοκοπημένης). Αυτά και όλα τα συναφή δείχνουν ότι υποβαθμίζεται η Ευρώπη σαν σύνολο και αντιστρέφεται η πορεία προς έναν έστω αστικού τύπου περαιτέρω εκδημοκρατισμό. Σ’ αυτό συμβάλλει καθοριστικά και η ανάπτυξη του μιλιταρισμού, που εκδηλώθηκε όχι μόνο με την ενεργή εμπλοκή των Ευρωπαίων στον καταστροφικό πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στο Αφγανιστάν, αλλά και την αυξανόμενη συμμετοχή τους στο εμπόριο όπλων με καθεστώτα που δεν διακρίνονται για το σεβασμό των δημοκρατικών θεσμών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Σουηδία κ.ά. εξοπλίζουν στρατούς και παραστρατιωτικές συμμορίες ενθαρρύνοντας διακρατικές και εμφύλιες συρράξεις στην Αφρική και τη Νοτιοανατολική Ασία.
Στα Βαλκάνια, η Ευρώπη, σε πλήρη σύμπνοια με τις ΗΠΑ, υποστηρίζει καθεστώτα και καταστάσεις που καταπατούν διεθνείς συμφωνίες και καταστατικές αρχές του ΟΗΕ, με επίκαιρο παράδειγμα την αυθαίρετη κατοχύρωση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου και μάλιστα με τον Θάτσι επικεφαλής, ο οποίος κατηγορείται από επίσημες ευρωπαϊκές αρχές για εμπόριο οργάνων Σέρβων αιχμαλώτων, δηλαδή ένα από τα πιο βδελυρά εγκλήματα της μαφίας του Κοσόβου! Μάλιστα, μερικές από τις σε επίπεδο θεσμών και κοινωνικών υπηρεσιών πιο προωθημένες χώρες, όπως η Σουηδία, η Νορβηγία και η Δανία, σε πολλές περιπτώσεις, παίζουν το βιολί της αμερικανικής πολιτικής πιο δυνατά κι από τα φιλοαμερικανικά καθεστώτα της Πολωνίας και της Τσεχίας. Το Νόμπελ Ειρήνης στον πρόεδρο Ομπάμα, αλλά και στον κινέζο αντικαθεστωτικό που βαφτίστηκε αγωνιστής της ειρήνης, όπως και η ουρανοκατέβατη αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας από τη σουηδική Βουλή, συνδρομή στην πίεση που ασκούν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ στην απείθαρχη Τουρκία, αποτελούν επικοινωνιακές εκφράσεις αυτού του βίαιου φιλοαμερικανισμού, με πιο κραυγαλέα την άσκηση δίωξης σε βάρος του ακτιβιστή του Wikileaks Τζούλιαν Ασάνζ από τη Σουηδία και την έκδοση εντάλματος από την Ιντερπόλ που οδήγησε στη σύλληψη του στη Μ. Βρετανία, στην οποία οι πράξεις για τις οποίες διώκεται (σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλακτικό!), δεν αποτελούν καν αδίκημα! Είναι καταφάνερο, ότι η κατά τ’ άλλα δημοκρατική Σουηδία ενεργεί ως εντολοδόχος της αμερικανικής κυβέρνησης με στόχο να παρεμποδιστεί η αποκάλυψη των εγκλημάτων και μηχανορραφιών αμερικανικών, ευρωπαϊκών και φιλικά προσκείμενων καθεστώτων που γίνεται μέσα από τη δημοσιοποίηση κρατικών εγγράφων που είναι γνήσια και αυθεντικά.
Η μετάλλαξη των σοσιαλιστών
Αυτή είναι η σκοτεινή τροπή των ευρωπαϊκών υποθέσεων. Η Ευρώπη της μεταπολεμικής ειρήνης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της διαφάνειας, του περιορισμού των ανισοτήτων και του κοινωνικού κράτους, μεταλλάσσεται. Και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, συντονίζονται τα κρατικοδίαιτα αρπακτικά της ελληνικής άρχουσας τάξης, με διαχειριστές των κοινών τα κουρέλια της πάλαι ποτέ made in Greece σοσιαλδημοκρατίας. Οι επί εικοσιπενταετία μόνιμοι υπουργοί, Παπανδρέου, Πάγκαλος κ.λπ., ήτοι οι βασικοί αρχιτέκτονες του μεταχουντικού ελληνικού κράτους και συνυπεύθυνοι για τη χρεοκοπία του, διαχειρίζονται με πρωτοφανή χυδαιότητα και κυνισμό τις συνέπειες που επιφέρει το πολιτικό τους τερατούργημα στο κοινωνικό σώμα, ως ψυχροί πλέον εκτελεστές που δίνουν και τη χαριστική βολή χωρίς αναστολές. Η εντόπια πολιτική φάρα, αφού υπερχρέωσε τη χώρα ως μεσάζων, ακόμα πιο πρόθυμα εξελίχτηκε σε εισπράκτορα των τοκογλύφων των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Ούτε στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν είχαν βρεθεί οι Έλληνες στα νύχια τέτοιας συμπαιγνίας. Έχει δε ιδιαίτερο ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς την πνευματική-συνειδησιακή διαδρομή των μεταλλαχθέντων πρώην σοσιαλιστών, από τον Πάγκαλο που από στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη και της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληξε χωροφύλακας των συμφερόντων του Κόκκαλη και της Ντόιτσε Μπανκ ή τον Παπουτσή που από πρόεδρος της ΕΦΦΕ στη μεταπολίτευση κατέληξε αρχιμπάτσος του πιο διεφθαρμένου κράτους της Ευρώπης για να δίνει εντολές στους υφιστάμενούς του να αιματοκυλούν τις κινητοποιήσεις των σπουδαστών και των εργαζομένων! Χάρη σ’ αυτούς και τους ομοίους τους, η σύγχρονη μορφή του σοσιαλφασισμού βρίσκεται σε νέα έξαρση. Αυτό ερμηνεύει και την απραξία της πολιτείας μπροστά στο φαινόμενο του νεοφασισμού που δηλητηριάζει τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα και προβάλλεται από την τηλεόραση σαν πολιτική δύναμη χωρίς τα βαρίδια του ναζισμού που είναι σύμφυτα με την ύπαρξή της.
Η βραδυπορία της αριστεράς
Η φασιστικοποίηση κάθε μορφής θα ήταν δύσκολα κατορθωτή χωρίς την υποστήριξη των ΜΜΕ και ιδίως των τηλεοπτικών καναλιών που από το «βρώμικο ’89» οι συχνότητες πέρασαν εκβιαστικά σε μια χούφτα επιχειρηματίες χωρίς καμία διαφανή διαδικασία και χωρίς νομικά, κοινωνικά ή πολιτισμικά εχέγγυα, με συνενοχή μάλιστα της κοινοβουλευτικής τότε ενιαίας αριστεράς. Έκτοτε δε, η αριστερά αποδέχτηκε παθητικά (μερικοί και ενεργητικά) αυτή την ασύδοτη κατάσταση και τον έλεγχο της ενημέρωσης από λίγες «οικογένειες» και ποτέ δεν αντέδρασε ουσιαστικά, έμπρακτα και μαχητικά στη συστηματική χειραγώγηση των πολιτών από τα διαπλεκόμενα κυκλώματα οικονομίας και πολιτικής. Το ΚΚΕ δημιούργησε μεν τηλεοπτικό σταθμό, αλλά ποτέ δεν τον αξιοποίησε σε σημείο που θα προκαλούσε τη μήνι των «εθνικών εργολάβων».
Αυτή η αδυναμία της αριστεράς δεν είναι και η μοναδική. Οι έξι υποψήφιοι της ευρύτερης αριστεράς στην περιφέρεια Αττικής στις πρόσφατες εκλογές, δεν ήταν συνέπεια μιας υγιούς πολυφωνίας, αλλά μιας χρόνιας κατάστασης που απογοήτευσε ξανά τους αριστερούς πολίτες και τους εξανάγκασε να κάνουν αποχή, να ρίξουν λευκό και άκυρο ή να ψηφίσουν με εντελώς κρύα καρδιά κάποιον από τους έξι. Αχρηστεύοντας ένα τουλάχιστον 30% ψηφοφόρων που ενδεχομένως θα επέφερε, ενωμένο, ανυπολόγιστες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.
Είναι επίσης ένδειξη κολλήματος ότι τα δυσάρεστα εκλογικά αποτελέσματα διυλίστηκαν από τα κόμματα/οργανώσεις της αριστεράς με τρόπους που αφενός διαιωνίζουν την πολυδιάσπαση και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο αριστερός χώρος και αφετέρου διατηρούν ακέραιους τους επιμέρους μικρομηχανισμούς. Γιατί, τελικά, η κρίση στην αριστερά είναι εξίσου βαθιά με την κρίση στη δεξιά.
Αυτή, όμως, η κατάσταση αδικεί πάρα πολύ την αγωνιστική πλευρά της αριστεράς (της προβληματικής συμπεριλαμβανομένης!) και πάρα πολλούς ακτιβιστές διασκορπισμένους σε όλη την Ελλάδα που δεν διεκδικούν πρωτοκαθεδρίες ούτε ισχυρίζονται ότι διαθέτουν το αλάθητο του πάπα. Έτσι, το χάσμα ανάμεσα στις οργανωμένες στα κόμματα/οργανώσεις μειοψηφίες που υπερασπίζονται το δικό τους στάτους κβο και στο πλατύ σώμα των ενεργών ή σε ενεργή αναμονή ευρισκομένων αριστερών πολιτών παραμένει, μπλοκάροντας το μαζικό δυναμικό ξέσπασμα που τελικά θα προκύψει -αν και όταν προκύψει- από την αντίδραση στα βαριά πλήγματα που δέχονται οι πολίτες από την εξουσία και όχι από τη συνειδητή και εκούσια συμπαράταξή τους με τους φορείς της αριστεράς που πάσχουν από σοβαρής μορφής δυσκαμψία και ασυνεννοησία.
Η ελπίδα από κάτω
Στη χρονιά που πέρασε, μπορεί να βάθαινε η κρίση στο κομματικά οργανωμένο τμήμα της αριστεράς με παραπέρα διασπάσεις, π.χ. Δημοκρατική Αριστερά, και πολώσεις, π.χ. μεταξύ συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ΚΚΕ έναντι όλων των άλλων κ.λπ., αλλά ταυτόχρονα πολλαπλασιάστηκαν και ενισχύθηκαν τα κινήματα με τη συμμετοχή οργανωμένων και ανοργάνωτων πολιτών σε όλη την Ελλάδα. Το κίνημα για τη μη πληρωμή διοδίων στις απαράδεκτες «εθνικές οδούς» που παραχωρούνται παράνομα και καταχρηστικά στους εργολάβους και η εξέγερση στην Κερατέα για τη φονική για τους ανθρώπους και το περιβάλλον «χαβουζοποίησή» της, διασπούν την εκούσια και ακούσια κοινωνική αφασία που έγινε καθεστώς τα τελευταία χρόνια. Όπως και οι πολυήμερες και συγγρουσιακές απεργίες από επαγγελματικές ομάδες όπως οι φορτηγατζήδες και οι ναυτικοί, που δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο την αστυνομική βία, αλλά και την κατασυκοφάντηση, που αποτελεί ανώτερη μορφή βίας, από το μπλοκ των τηλεδημοσιογράφων (Τρέμη, Πρετεντέρης, Καψής, Οικονόμου, Στραβελάκης και σια) που έχουν αναλάβει για λογαριασμό της κυβέρνησης και των εργολάβων να τρομοκρατούν και να εξαπατούν την κοινωνία, να στρέφουν τις κοινωνικές ομάδες εναντίον αλλήλων και να αποδυναμώνουν τα κινήματα.
Η απογοητευτική κατάσταση στο χώρο της οργανωμένης αριστεράς ασφαλώς συνέβαλε στην εντυπωσιακή συμμετοχή των νέων στα μπλοκ του αντιεξουσιαστικού χώρου. Τα τελευταία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς τα κλειστά, αλλά πολύ μεγάλα μπλοκ του ΚΚΕ, ο αντιεξουσιαστικός χώρος συγκεντρώνει στις διαδηλώσεις περισσοτέρους νέους απ’ όλα τα μπλοκ των σαράντα οργανώσεων και κομμάτων της αριστεράς μαζί! Η τραγωδία με τους αδικοχαμένους υπαλλήλους της Μαρφίν στη Σταδίου έκοψε σε κάποιο βαθμό τη φόρα του χώρου, αλλά ταυτόχρονα ενίσχυσε τις διαδικασίες εσωτερικών ξεκαθαρισμάτων για τις πρακτικές και τις επιδιώξεις των διαφόρων αντιεξουσιαστικών ομάδων, που διατηρούν την πρωτοβουλία των κινήσεων σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο.
Σ’ αυτούς οφείλεται, και ιδίως στην ΑΚ, η «συγκρότηση» ενός χώρου με σταθερή απεύθυνση στην κοινωνία. Οι «ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι» όπως το Νοσότρος στα Εξάρχεια, ο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη και η Κοκκινοσκουφίτσα στο Αγρίνιο είναι ανοιχτοί σε όλους με ποικίλες ομάδες και δράσεις. Στο φεστιβάλ B-Fest που οργανώνει η εφημερίδα Βαβυλωνία, σημαντικοί διανοητές απ’ όλο τον κόσμο μιλούν μπροστά σε πολυπληθή ακροατήρια νέων (πέρσι Χ. Ζιν, Μ. Άλμπερτ κ.ά., φέτος Ντ. Γκρέμπερ, Μάικλ Χαρτ κ.ά.), μοντέλο που ακολουθεί και το φεστιβάλ Resistance (τι έχουν πάθει αμφότεροι με τους ξενικούς τίτλους;), που οργανώνει κάθε χρόνο στη Γεωπονική Σχολή η ΚΟΕ, με καλεσμένους τον Τζον Χόλογουεϊ, τον Ντομένικο Λοζούρντο κ.ά. Σ’ αυτά τα δύο σημαντικά φεστιβάλ δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στο δημόσιο διάλογο και την επαφή με διεθνή ρεύματα σκέψης και δράσης. Αλλά, μέσα στο 2010, οι ξένοι που έκαναν τη μεγαλύτερη αίσθηση ήταν ο δήμαρχος του αυτοδιαχειριζόμενου ισπανικού χωριού Μαριναλέντα Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο που μίλησε στο Βοτανικό Κήπο (και στη Θεσσαλονίκη) και ο σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ στο Πολυτεχνείο, καλεσμένος από το Αριστερό Βήμα.
Στο χώρο των επικοινωνιακών μέσων της αριστεράς, αναμφίβολα το κλείσιμο της «Γαλέρας» και το άνοιγμα του «Δρόμου» αποτελούν τις πιο σημαντικές εξελίξεις, χωρίς να υποτιμά κανείς ότι το ραδιόφωνο του ΣΥΝ (Στο Κόκκινο 105,5) συμπληρώνει πέντε χρόνια λειτουργίας. Είναι πολύ λυπηρό ότι ούτε ένα μικρό κομμάτι από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους της αριστεράς δεν μπόρεσε/δεν ήθελε/δεν προσπάθησε να στηρίξει τη συλλογική μη κερδοσκοπική «Γαλέρα» που έθεσε υψηλότερες ποιοτικά στάθμες στο χώρο των αισθητικά τυποποιημένων εντύπων της αριστεράς. Είναι όμως, ενθαρρυντικό, ότι στάθηκε στα πόδια του ο «Δρόμος της Αριστεράς» πραγματοποιώντας μία συνειδητή υπέρβαση (όχι ακόμα πλήρη απαλλαγή) από τα στερεότυπα του αριστερού τύπου.
Όσα συνέβησαν στη χρονιά που πέρασε είναι πολλά, πυκνά και σημαντικά για την τύχη της κοινωνίας και της Ελλάδας, αλλά η διαχείρισή τους, άμεσα και ταυτόχρονα με ξεκάθαρη προοπτική, δεν μπορεί να γίνει με σκουριασμένα εργαλεία ούτε με υπερβολικές δόσεις αυθορμητισμού. Είναι κρίμα που η θεραπεία σοκ που επιβάλλει ο καπιταλισμός της καταστροφής μάς βρίσκει τόσο ανέτοιμους. Ο εχθρός να επελαύνει, ο κόσμος να καίγεται κι εμείς να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Είναι όμως και ελπίδα, ότι τα ψέμματα τέλειωσαν και η σκληρή πραγματικότητα, αργά ή γρήγορα, θα βάλει φωτιά στα μπατζάκια μας, είτε για να μας αφυπνίσει είτε για να μας κάψει στον ύπνο μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου