Το "ελπιδοφόρο" σκοτάδι του 2011

σκίτσο του Soloup από το Ποντίκι

γράφει το Μαρικάκι

από το Ποντίκι
 

Έχοντας μόλις αφήσει το πυκνό, από την άποψη του ιστορικού χρόνου, 2010 είμαστε αναγκασμένοι να καλωσορίσουμε το πυκνότερο σε γεγονότα ιστορικού μεγέθους – όπως προβλέπεται και αναμένεται - 2011. Γεγονότα που ουδεμία σχέση θα έχουν με την πρόοδο της ανθρωπότητας και την εξέλιξη του πολιτισμού προς το καλύτερο, αφού κάτι τέτοιο, αποκαλύπτεται, ότι δεν είναι στην ατζέντα των κηρύκων του «τέλους της ιστορίας».  

 

Είκοσι περίπου χρόνια από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης συνειδητοποιείται πλέον με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι μετά από εκείνο το ιστορικό ορόσημο, η εξουσία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, από την Αμερική ως την Κίνα, ταυτίστηκε με το νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος επί δύο δεκαετίες ξεδιπλώθηκε «δειλά», με διαβρωτική «σύνεση», ώσπου ήρθε η στιγμή να φανερώσει το πραγματικό, αυταρχικό και καθόλου «φιλελεύθερο» πρόσωπό του. 

 

Στα καθ’ ημάς, το σημιτικό πρόταγμα του εκσυγχρονισμού όχι μόνο δεν απέδωσε τον υποτιθέμενο εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης και της σχέσης της με την αγορά, αλλά μετά μια δεκαπενταετία, χωρίς καμία αυτοκριτική ή συγνώμη για την καταστροφική αποτυχία του, η παράταξη που το εισήγαγε, είναι η ίδια που αναλαμβάνει να το τραβήξει στα άκρα ώστε να χωρέσει στις διαστάσεις του φριντμανικού πειράματος της Χιλής. Η βαρβαρότητα αυτή, γνωστή και ως «νέα Ελλάδα», βαφτίζεται στην ηθικοπλαστική και σωφρονιστική ρητορική του αμερικανόφρονα γιου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος κατέστησε τη χώρα οικόπεδο και ταυτόχρονα Δούρειο Ίππο εξελίξεων κοινωνικής οπισθοδρόμησης σε όλη την Ευρώπη. Όμως η νέα συσκευασία του παλιού, δε φτουράει και αρχίζει και αποσυντίθεται.

Ποιοι παράγοντες θα λειτουργήσουν ως επιταχυντές αυτής της αποσύνθεσης, λίγο πολύ το υποθέτουμε, χωρίς να μπορούμε να πούμε ποιος θα «χτυπήσει» πρώτος: από τη μία το ίδιο το σύστημα το οποίο διαχωρίζει, για λόγους επιβίωσης και αναπαραγωγής του, τους ισχυρούς παίκτες από τους αδύναμους τους οποίους αν δεν απειλούν να το παρασύρουν θα τους ξεβράσει από τους κόλπους του.

Και από την άλλη οι ίδιες οι κοινωνίες οι οποίες, σε αντίθεση με τις ελιτίστικες ανησυχίες των αγορών και των ανδροειδών που τις στελεχώνουν, έχουν να αντιμετωπίσουν την πρόσγειωση στις αρχές του προηγούμενου αιώνα -τουλάχιστον- και την πάλη για επιβίωση.

Το ζοφερό 2011 ήρθε και δεν μπορούμε παρά να το διανύσουμε παρόλο που είναι ναρκοθετημένο. Με την ελπίδα ότι νάρκη θα αποδειχτεί στα χέρια των «εχθρών» αυτό που μας επιβάλλεται. Ελπίδα δύστροπη καθώς εκπορεύεται από την αναμονή της δραματικής επιδείνωσης του καθημερινού μας βίου, έχει ως ελατήριο το απόλυτο σκοτάδι...