Αν ήμουν Πάγκαλος...

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη (πηγή)

του Άγγελου Τσέκερη

από τις "Συναντήσεις"

στην Αυγή

... θα έλεγα επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους. Ειδικά αυτές τις ημέρες που κλείνει ένας χρόνος από το Μνημόνιο.

Θα έλεγα ότι πολύ καλώς ο πρωθυπουργός είπε προεκλογικά ότι λεφτά υπάρχουν. Ότι το δίλημμα είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Και ότι η περικοπή μισθών και συντάξεων οδηγεί μια οικονομία ακόμα βαθύτερα μέσα στην κρίση.  

• Δουλειά του «μεσαίου χώρου» είναι να λέει προεκλογικά αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος. Ώστε να μπορέσει να συγκεντρώσει την πολιτική δύναμη, που θα του επιτρέψει μετεκλογικά να υπαναχωρήσει.

Θα έλεγα ότι αυτά που έλεγε πέρσι τέτοιον καιρό ο πρωθυπουργός για ταξίδια στην Ιθάκη και για μπιστόλια στα τραπέζια ήταν μια επικοινωνιακή επίθεση βλακείας.  

• Στόχος ήταν να διασπείρει την αποβλάκωση στον κόσμο, ώστε να μην βλέπει αυτά που του ετοιμάζουμε - και για τα οποία φώναζε η αριστερά (όχι η αριστερά της ευθύνης, η αριστερά της ανομίας).

Θα έλεγα ότι η ιστορική δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή -όταν ψηφιζόταν το Μνημόνιο- «θα πάρουμε τα μέτρα που χρειάζονται με κοινωνική ευαισθησία και χωρίς να θίξουμε μισθούς και συντάξεις» ήταν απαραίτητη.  

• Γιατί υπήρχε πολύς κόσμος εκείνη την ώρα που δεν ήθελε να δει κατάματα τι ακριβώς τον περιμένει και μια κουβέντα παρηγοριάς είναι πάντα ευπρόσδεκτη, ακόμα και αν φωνάζει ότι είναι ψέμα...

Θα έλεγα ότι εκείνη η ατάκα του Παπακωνσταντίνου (σε συνέντευξη στον Α. Παπαχελά) «αν χρειαστούν νέα μέτρα, θα έχουμε αποτύχει» ήταν μια στιγμιαία έκφραση ηλίθιας υπερβολής.  

• Ευτυχώς, κανείς δεν την πίστεψε. Και όταν δεν πιστεύεις κάτι εξ αρχής, δεν έχεις μετά λόγο να νιώθεις εξαπατημένος.

Θα έλεγα ότι σε αντίθεση με ό,τι λέμε όταν απευθυνόμαστε στα ζώα τους ιθαγενείς, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων και η δραστική μείωση των αποζημιώσεων, ούτε ανάπτυξη δημιουργούν ούτε νέες θέσεις εργασίας. Αυτό που δημιουργούν είναι υψηλή ανεργία, η οποία με τη σειρά της ρίχνει σημαντικά το κόστος εργασίας. Και η κυρίαρχη άποψη στην Ευρώπη σήμερα λέει ότι ένας κόσμος χωρίς κόστος εργασίας -δηλαδή χωρίς μισθούς, δώρα και τέτοιες παρωχημένες ανοησίες- είναι εφικτός.  

• Η κρίση είναι ευκαιρία για μια θαρραλέα επάνοδο στις αρχές της βιομηχανικής επανάστασης. Και εμείς οφείλουμε να συμπορευόμαστε με τους ισχυρούς.

Θα έλεγα ότι η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος δεν είναι τόσο σοβαρό πρόβλημα, γιατί θα περάσουν κάποια χρόνια μέχρι να πέσει η πρώτη μαζική φουρνιά συνταξιούχων στα σκουπίδια.  

• Πρόκειται για επιλογή με μεταχρονολογημένο πολιτικό κόστος, και το πολιτικό κόστος, όταν δεν πληρώνεται ζεστό, χάνει το μεγαλύτερο μέρος της αξίας του.

Θα έλεγα ότι το Μνημόνιο απέτυχε πλήρως ως προς τους οικονομικούς του στόχους, αλλά πέτυχε ως προς την επιβολή της οικονομικής τρομοκρατίας.  

• Αποδείχτηκε ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, αφού σου επιτρέπει να κλείνεις σχολεία και νοσοκομεία, να καταργείς προνοιακά επιδόματα και να πουλάς οτιδήποτε δημόσιο σε αυτούς που το λιγουρεύονται χρόνια.

Θα διευκρίνιζα τι ακριβώς εννοούσα όταν είπα ότι τα φάγαμε μαζί. Έγιναν εκατοντάδες μεγαλειώδη τσιμπούσια με δημόσιο χρήμα τις προηγούμενες δεκαετίες. Με υποβρύχια, δημόσια έργα, προμηθευτές, μεσάζοντες, φοροαπαλλαγές και υπερτιμολογήσεις. 

• Το γεγονός ότι σε δύο - τρία από αυτά (όπως π.χ. οι Ολυμπιακοί, η φοροδιαφυγή ή οι μαζικές πελατειακές προσλήψεις stage) προσκλήθηκαν κάποιοι από την πλέμπα, και σε κάποια άλλα συμμετείχε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, καθιστά ολόκληρη την κοινωνία συνένοχη για το μεγάλο φαγοπότι.

Θα έλεγα πόσο μας βολεύει να υπάρχουν στις διαδηλώσεις νεκροί από μολότοφ.  

• Ο μισός κόσμος γυρίζει σπίτι του και στον άλλο μισό μπορούμε να πετάμε λάσπη με τους κουβάδες.

Θα έλεγα, τέλος, ότι ένα συλλαλητήριο σαν αυτό που έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 2003 θα μας σάρωνε και θα έσπερνε τον τρόμο στις Βρυξέλλες.  

• Αλλά, ευτυχώς, οι κοινωνικές δυνάμεις και η αριστερά απέχουν πολύ από έναν τέτοιο στόχο.