Πωλείται...

Αν και το κακό ξεκίνησε πολύ πιο πίσω, οι καλόπιστοι τον έβγαλαν το 96, για να εκσυγχρονίσει το κράτος, αλλά αυτός το διέλυσε (και κατά ομολογία Παγ-Κάλου)...

Μετά, πάλι οι καλόπιστοι, βγάλανε τον επόμενο "καταλληλότερο" για να κάνει επανίδρυση του κράτους κι αυτός το αποτελείωσε...

Τέλος, πάντα οι καλόπιστοι, βγάλανε και τον "πράσινο" Γιωργάκη για να τους κάνει Δανούς... Καμαρώνανε ακόμα τις φίρμες στο πάνω μέρος της ρεκλάμας, κι ας είχε υπογραφή "μίζες"...

Δυστυχώς, όταν η ταμπέλα έδειχνε το πως τους έβλεπαν οι φίρμες, οι καλόπιστοι κοιτάζανε αλλού...

Κι έτσι καταντήσαμε να συζητιέται αυτό, 

που, όταν πρωτακούσθηκε, ο ΑΝΥΠΕΞ κ. Δρούτσας είπε το απίστευτο:  

«Άκουσα επίσης την πρόταση ότι πρέπει να πουλήσουμε την Ακρόπολη... Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για τέτοιες προτάσεις». 

Αλλά φευ! Οι καλόπιστοι παρέμειναν στην πλειοψηφία τους και πάλι καλόπιστοι, δεν έδωσαν βάση στο "η κατάλληλη στιγμή", δεν αντέδρασαν και την περασμένη Τετάρτη (2/6/10)... 

από minfingre

ή, με δυό λόγια... (και πολλά στο τέλος):


Δυο μέρες μετά παρουσιάστηκε στη Βουλή (για συζήτηση κι ενημέρωση μόνο)  ως μνημόνιο δανεισμού ["μνημόνιο", βλέπε στα λεξικά πριν το "μνημόσυνο"...], το επίσημο πωλητήριο της χώρας,  με τόσο επαχθείς-μειοδοτικούς όρους που σόκαραν όσους τους έμαθαν, αφού ξεπερνούσαν και την φαντασία των πιο "κακόπιστων" (αν και κάποιοι από αυτούς τα έλεγαν μήνες τώρα...). Αλλά την μεθεπομένη, βγήκε ο τελάλης της Αυλής για να τους βάλει στη θέση τους: "τους αρέσει, δεν τους αρέσει, συμφωνούν, δεν συμφωνούν, η χώρα πωλείται- απλώς, ας κοιτάξουν να οργανωθούν μπας και πιάσουμε καμιά καλή τιμή." (ΒΗΜΑ)

Βέβαια, στο τελευταίο πωλητήριο της Ελληνοφρένειας, (Παρασκευή 4/6), μπαίνουμε όλοι ως "καλόπιστοι"...

Όπως δείχνει όμως και το παρακάτω τραγούδι του Βαγγέλη Κορακάκη, υπήρχαν και κάποιοι, όλα αυτά τα χρόνια,  που αρνήθηκαν να πιστέψουν τους "ρουφιάνους" και να γίνουν "καλόπιστα ζωντανά προς πώληση!".  

από peetpantos

Βαγγέλης Κορακάκης - Το παλιόσκαρο 

β' φωνή: Χαρά Πομώνη

στίχοι, μουσική: Βαγγέλης Κορακάκης 

από τον δίσκο: Εκεί που σβύνει ο άνεμος (1996)
 

Εις τον εικοστό αιώνα
μες το μάτι του κυκλώνα
έπεσε ένα καραβάκι
που ταξίδευε γιαλό
Μεσ' στα βράχια το φουντάρει
μα δεν πήρανε χαμπάρι
πως τα αμπάρια ήταν κάργα
φορτωμένα με χρυσό

Κι αυτό ταξίδευε, λιμάνι γύρευε,
άγκυρα έριχνε, τον ήλιο έδειχνε...

Το 'βλεπαν να ταξιδεύει
μα δεν ξέραν τι γυρεύει
σημασία δεν του δίναν
γιατί ήτανε παλιό
Απ' την Κρήτη έως τον Έβρο
το παλιόσκαρο είχε νεύρο
τρικυμίες και φουρτούνες
που το βρίσκανε σωρό

Κι αυτό ταξίδευε, λιμάνι γύρευε,
άγκυρα έριχνε, τον ήλιο έδειχνε...

Τι παράξενο καράβι
τι κουστούμι να μας ράβει
έτσι λέγαν οι ρουφιάνοι
το 'βλεπαν από καιρό
Άστε το για να βουλιάξει
να καεί και να ρημάξει
το πολύ πολύ να μείνουν
τα συντρίμμια στον αφρό

Κι αυτό ταξίδευε λιμάνι γύρευε
άγκυρα έριχνε τον ήλιο έδειχνε

Το είχα αγαπήσει πριν το ηχογραφήσει. Τον ρώτησα, τότε, αν μιλάει για την αριστερά... "Όχι ρε συ, για όλους λέει, για την Ελλάδα... δεν βλέπεις που μας πάνε αυτοί οι ρουφιάνοι;" Αχ, ρε Βαγγέλη...