O Ισραηλινός Yitzhak Frankenthal και η Παλαιστίνια Najah Tarayra, ανάμεσα σε μια ατέλειωτη σειρά φερέτρων με παλαιστινιακές και ισραηλίτικες σημαίες, σε διαμαρτυρία έξω από το κτήριο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Και οι δύο γονείς θρηνήσαν τα παιδιά τους στη πληγή που τρέχει 62 χρόνια τώρα... (από LIFE)
Το Παλαιστινιακό, η Χαμάς και η στάση της αριστεράς
Του Άγγελου Ελεφάντη (από τα ενθέματα της ΑΥΓΗΣ, 19/3/2006)
Θέλω να γράψω σήμερα για ένα από τα τρομερά προβλήματα της εποχής μας, πρόξενο πολέμων, δυστυχίας των ανθρώπων, ταπεινώσεων, καταπιέσεων, αλλά και πηγή τεράστιων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων που δυναμιτίζουν συνεχώς τη διεθνή πολιτική και απειλούν γενικότερες πολεμικές συρράξεις. Να γράψω για το ζήτημα της Παλαιστίνης, για ένα τόσο μεγάλο, περίπλοκο και τραγικό ζήτημα. Συμπυκνώνεται στην παλιά έκφραση --που ίσχυε για τους ανά τον κόσμο Εβραίους, αλλά τώρα αντιστρέφεται αν το δούμε από την πλευρά των Παλαιστινίων: "Ένας λαός χωρίς πατρίδα, μια πατρίδα χωρίς λαό", τουλάχιστον κατά το ήμισυ, διότι οι Παλαιστίνιοι ως λαός υπάρχουν, δεν έχουν όμως δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Διότι οι Παλαιστίνιοι, οι Άραβες της Παλαιστίνης, που πατρίδα τους ήταν τα πολυματωμένα χώματα αυτών των τόπων, βρέθηκαν από το 1948 ξεσπιτωμένοι, στα στρατόπεδα, στη διασπορά, στριμωγμένοι στη στενή Λωρίδα της Γάζας και της Δυτικής Όχθης και πολύ λιγότεροι μέσα στο ίδιο το Ισραήλ.
Λέγονται και τόποι ιεροί αυτά τα μέρη, Άγιοι Τόποι και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες. Εκεί ο Χριστός και οι Απόστολοι, εκεί ο Προφήτης Μωάμεθ των μουσουλμάνων και το ιερό τους τέμενος Αλ-Ακσά, εκεί οι Εβραίοι, οι αρχαίοι βασιλείς και οι προφήτες τους, εκεί η Άγια Πόλη και για τις τρεις θρησκείες, η Ιερουσαλήμ.
Συνέβη όμως οι Άγιοι Τόποι --που δεν έχουν πια παρά ελάχιστους χριστιανούς αλλά πολλές εικόνες και ναούς χριστιανικούς-- και τα όμορα στη σημερινή εποχή αραβικά κράτη, με την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, να μετατραπούν αρχικώς σε προτεκτοράτα της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας. Στη συνέχεια, στο τέλος του Β' παγκόσμιου πόλεμου, τα μέρη αυτά της Εγγύς Ανατολής μετατράπηκαν σε ανεξάρτητα εθνικά κράτη (Ιράκ, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος, Αίγυπτος). Εκτός από μέρος της Παλαιστίνης (που και αυτό προοριζόταν να γίνει κράτος των Παλαιστινίων), βρετανικό προτεκτοράτο ώς τότε, μετά τον νικηφόρο πόλεμο των ισραηλιτών κατά των όμορων αραβικών κρατών και των επιχώριων μπέηδων, επί του οποίου manu militari οι Ισραηλινοί δημιούργησαν το κράτος του Ισραήλ (1948).
Παρακάμπτω τις "λεπτομέρειες" για να θυμίσω μόνο τα μεγάλα γεγονότα, από το '48 ώς σήμερα: προσφυγιά εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων που θα ζήσουν μέσα στην αθλιότητα των στρατοπέδων~ δεύτερος αραβοϊσραηλινός πόλεμος με την κρίση του Σουέζ το 1956, τρίτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος το 1967 (ο ονομαζόμενος πόλεμος των 6 ημερών), εγκατάσταση Εβραίων εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη, εποίκων προερχόμενων κυρίως από τα σοσιαλιστικά κράτη, τέταρτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος το 1973 (πόλεμος του Κιπούρ), μετά τον οποίο η Αίγυπτος καθορίζει οριστικά τα σύνορά της με το Ισραήλ, το οποίο της αποδίδει τη χερσόνησο του Σινά, το 1980 η Κνεσέτ ανακηρύσσει πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ, ταυτόχρονη προσάρτηση του Γκολάν, ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το Ισραήλ εισβάλλει στο Λίβανο, το 1987 ξεσπά η πρώτη Ιντιφάντα στα κατεχόμενα εδάφη, εγκαθιδρύεται αυτόνομο καθεστώς στη Λωρίδα της Γάζας και την Ιεριχώ, δεύτερη Ιντιφάντα το 2000, εκλέγεται ο Σαρόν πρωθυπουργός του Ισραήλ, ενώ η βία κλιμακώνεται με συνεχείς επιθέσεις αυτοκτονίας Παλαιστινίων και παράλληλα οι Ισραηλινοί καταλαμβάνουν τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, θάνατος του Αραφάτ, "τέλος" (που δεν έχει τέλος) ανάδειξη στην εξουσία της Χαμάς ύστερα από τις τελευταίες εκλογές (2005) και μάλιστα με υψηλό ποσοστό ψήφων.
Από τη μεριά των Ισραηλινών προβάλλεται ότι η Παλαιστίνη, την οποία οι Ισραηλινοί κατέλαβαν το 1947 και επί της οποίας ίδρυσαν το κράτος του Ισραήλ, τους ανήκει από πάντα με ανθρώπινο και θείο δικαίωμα. Βάσει ανθρωπίνου δικαιώματος διότι η γη αυτή από τα 2000 π.Χ. περίπου ώς την εκδίωξή τους από τους Ρωμαίους το 135 μ.Χ. ήταν η γη των προγόνων τους και όπου διάφοροι κατακτητές, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Σταυροφόροι, Οθωμανοί, Βρετανοί, τους εμπόδιζαν να επιστρέψουν. Αλλά ήταν δική τους. Κι ήταν, επιπλέον, δική τους θείω δικαιώματι διότι είχε δοθεί στους αρχαίους αρχηγούς της φυλής τους, τον Αβραάμ, τον Μωυσή από τον ίδιο τον Θεό, ως τόπος λατρείας του μόνου αληθινού Θεού, του Γιαχβέ, καθ' όσον αυτοί ήταν ο κλητός και περιούσιος λαός που θα περιέσωζε και θα διέδιδε μεταξύ των ανθρώπων το Θέλημά Του, τη λατρεία Του. Άρα οι σημερινοί Εβραίοι είναι οι μόνοι που δικαιούνται να κατέχουν τη γη των προγόνων τους, τον ιερό τόπο του Ιερού Ναού. Μετά, λοιπόν, την τρομακτική καταστροφή που υπέστησαν από τους Ναζί με το Ολοκαύτωμα στον Β' παγκόσμιο πόλεμο, πάλι θείω δικαίω και θεία εντολή, επέστρεψαν στην Παλαιστίνη και ίδρυσαν το κράτος του Ισραήλ σ' αυτά τα ιερά μέρη, από τα οποία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους εκδιώξει. Η ανθρωπότητα ολόκληρη τους οφείλει αυτή την πατρίδα.
Από την άλλη μεριά, έρχεται κατάντικρυ η θέση των Παλαιστινίων. Η Παλαιστίνη τους ανήκει επίσης με ανθρώπινο και θείο νόμο. Διότι Άραβες την κατοικούν από το 638 μ.Χ., επ' αυτής εκυριάρχησαν επί αιώνες, είναι η γη των προγόνων τους, η πατρίδα τους. Εκεί τα παλαιά τους ιερά, η δική τους ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ, ο ιερός Θόλος του Βράχου απ' όπου ο προφήτης Μωάμεθ εκτινάχτηκε στα ουράνια, για το ουράνιο ταξίδι του προς τον Θεό, εκεί ο προφήτης που τους κληροδότησε για πάντα και ανεκκλήτως αυτά τα μέρη. Εκεί το Ιερό Τέμενος του Αλ-Ακσά. Έτσι και για τους μωαμεθανούς, και ιδίως τους Άραβες της Παλαιστίνης, τα μέρη αυτά είναι ιερά, τους εδόθηκαν από τον δικό τους Θεό, την εντολή του οποίου κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει. Ο Λόφος δεν ήταν κενός όταν ήλθαν οι Εβραίοι~ ήλθαν ως κατακτητές και ως κατακτητές ίδρυσαν το Ισραήλ. Επομένως, τα εδάφη της Παλαιστίνης είναι κατεχόμενα, οι Ισραηλινοί είναι κατακτητές, τους οποίους με τον εθνικό απελευθερωτικό τους πόλεμο μια μέρα θα εκδιώξουν. Ο πόλεμός τους εναντίον του Ισραήλ είναι ιερός, Τζιχάντ, είναι πόλεμος εναντίον απίστων που δεν θα έχει τελειωμό παρά με την εκδίωξη των απίστων (Εβραίων).
Δύο ιερότητες, λοιπόν, εκ διαμέτρου αντίθετες, ίδιος ιερός σκοπός θεόθεν δοσμένος και ουδεμία μεταξύ τους δυνατή καταλαγή, συναλλαγή, συμβιβασμός. Απομένει μόνον η διαιώνιση του πολέμου, η εξόντωση του ενός από τον άλλο αντίπαλο. Και έχουν υπέρ τους οι Παλαιστίνιοι τον δημογραφικό παράγοντα διότι υπολογίζουν ότι οι Παλαιστίνιοι σ' αυτά τα μέρη σε 15 ώς 20 χρόνια θα έχουν ξεπεράσει τα 15 εκατομμύρια, ενώ οι Εβραίοι θα έχουν παραμείνει στα 4 εκατομμύρια, λόγω μεγάλης διαφορά γεννησιμότητας μεταξύ των δύο λαών (2,2 παιδιά ανά γυναίκα του Ισραήλ, 5 παιδιά για τις Παλαιστίνιες).
Τόσο, λοιπόν, τα κορυφαία γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της Παλαιστίνης που εν τάχει παρέθεσα όσο και η σημερινή μορφή των εκατέρωθεν νομιμοποιήσεων της αντιπαλότητας και του συσχετισμού δύναμης, συνεπικουρούμενα από μυθολογικές και θρησκευτικές, δηλαδή τις σκληρά ιδεολογικές και ριζωμένες πεποιθήσεις, ορίζουν το πλαίσιο της σημερινής συγκυρίας.
Επιπλέον: τη δεκαετία του '80 και του '90 παρατηρήθηκε μια κάμψη της απόλυτης αδιαλλαξίας που οδήγησε στη δημιουργία της αναγνωρισμένης διεθνώς και από το Ισραήλ Ανεξάρτητης Παλαιστινιακής Αρχής. Κάπως γενικότερα το μεν Ισραήλ αναγνώριζε το δικαίωμα των Παλαιστινίων για τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους αλλά άφηνε μετέωρο το ζήτημα των ορίων του~ οι δε Παλαιστίνοι, τουλάχιστον η οργάνωση Αλ Φατάχ --και άλλες μικρότερες διαλλακτικές οργανώσεις-- αναγνώριζαν το δίκαιο της ύπαρξης κράτους του Ισραήλ. Πού όμως όλα αυτά ήταν σταθερές και ειλικρινείς θέσεις και πού ήταν απλώς ρητορικοί, συγκυριακοί συμβιβασμοί είναι σχετικά αβέβαιες και μεταλλασσόμενες διακηρύξεις, αβεβαιότητα που ενισχυόταν από την υπεράσπιση των Παλαιστινίων απ' όλον τον αραβικό κόσμο --με καθαρή εξαίρεση τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα του Κόλπου-- και από την άλλη μεριά την ανυποχώρητη, παντοειδή υποστήριξη του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και από ορισμένα κράτη της Ευρώπης που εμπλέκονται αποφασιστικά στην όλη διένεξη. Να προστεθεί ότι και η ύπαρξη των χριστιανικών Εκκλησιών και ιδίως του ορθόδοξου Πατριαρχείου είναι μια δύναμη - στοιχείο της περιπλοκής.
Επιπλέον, υπάρχει η σχετικά πρόσφατη εξέλιξη, αποφασιστικής σημασίας, που αλλάζει το τοπίο. Ήδη και πριν από τη δεκαετία του '90, αλλά με τρόπο συνεχώς διευρυνόμενο και επιταχυνόμενο, σε όλον τον αραβομουσουλμανικό κόσμο παρατηρείται ανάπτυξη των ισλαμιστικών κινημάτων. Το φαινόμενο αυτό είναι συνδεδεμένο με τη χρεοκοπία, σε όλο τον αραβομουσουλμανικό κόσμο, του εθνικού κράτους. Δεν μπορώ να επεκταθώ στο σημείο αυτό. Αλλά το κεντρικό στοιχείο της ανάπτυξης των ισλαμιστικών κινημάτων είναι η επαναφορά της ισλαμικής Σαρία και της Ούμα, των αξιών, συμπεριφορών και ιεραρχιών που απορρέουν απ' αυτές, με αποφασιστικό στοιχείο την ισλαμιστική - φονταμενταλιστική ιδεολογία και ηγεσία. Τα ισλαμιστικά κινήματα έπαψαν να είναι αποκρυφιστικές σέχτες και έχουν αποκτήσει τεράστια λαϊκή βάση, της οποίας σημασιοδοτικό στοιχείο είναι η θέση του ιμπεριαλιστικού Άλλου, ταυτισμένου με τον άπιστο και τον Δυτικό. Εδώ, όπως είναι επόμενο, παρεισφρέουν και τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα από τα πετρέλαια, τα οποία νέμονται κυρίως οι Αμερικανοί και οι επιχώριοι σύμμαχοί τους. Το κράτος του Ισραήλ, σταθερός σύμμαχος των ΗΠΑ, αποτελεί κάρφο εις τον οφθαλμόν όλου του αραβομουσουλμανικού κόσμου, αν και υπάρχουν σοβαρές διαφοροποιήσεις από κράτος σε κράτος. Ειδική μορφή αυτού του νέου κινήματος στον κόσμο των Παλαιστινίων είναι η ανάπτυξη στον χώρο τους, αντίστοιχων ισλαμιστικών οργανώσεων, με κυρίαρχη πλέον την Χαμάς, ενώ οι άλλες εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις περιήλθαν σε κατάσταση μειοψηφίας, όπως έδειξαν και οι τελευταίες εκλογές στην Παλαιστίνη. Η πρόσφατη πλειοψηφική ανάδειξη της Χαμάς, ενώ συνδέεται με τη γενικότερη ανάδειξη του ισλαμισμού, οφείλεται και στα σκάνδαλα οικονομικής φύσης που "έπνιξαν" την Παλαιστινιακή Αρχή, τη φθορά και την αφερεγγυότητα της Αλ Φατάχ.
Η εξέλιξη αυτή, στο πλαίσιο του ισραηλινοπαλαιστινιακού πολέμου έχει την εξής σημαντική επίπτωση που επηρεάζει την όλη κατάσταση:
1. Εκ μέρους της Χαμάς κύριο όπλο κατά των Ισραηλινών αναγορεύεται η τζιχάντ του Κορανίου, ο ιερός πόλεμος που στόχο έχει την τελική εκδίωξη των Ισραηλινών απίστων από τους ιερούς γι' αυτήν τόπους. Πρακτική μορφή αυτής της εμπόλεμης επιχείρησης είναι η ευρεία χρησιμοποίηση των καμικάζι, δηλαδή του τρόπου πολέμου που ονομάστηκε "τρομοκρατία". Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το πώς ο γενικός ισλαμιστικός φανατισμός, που εμπνέεται από την τζιχάντ, πετυχαίνει να μετατρέψει νέους άνδρες και γυναίκες σε "μάρτυρες του Προφήτη" που προσφέρουν το ίδιο τους το σώμα ως όπλο στον πόλεμο κατά των απίστων. Παραπέμπω τον αναγνώστη στην καθημερινή, δυστυχώς, ειδησεογραφία που μάς προσφέρει τα τραγικά περιστατικά αγωνιστών του ιερού Αγώνα, ζωσμένων με χειροβομβίδες και εκρηκτικά, που αυτοανατινασσόμενοι παίρνουν μαζί τους όποιον τύχει, άμαχους, γέρους, παιδιά, σε καφετέριες, λεωφορεία, τυχαίους χώρους συγκέντρωσης απίστων. Όποιον πάρει ο Χάρος. Το φοβερότερο ζήτημα σ' αυτού του είδους την τρομοκρατία, εκτός του ότι επισύρει πάραυτα σκληρότητα και συχνά πολλαπλασίως ωμότερα αντίποινα εκ μέρους του ισραηλινού στρατού, είναι ότι τυγχάνει ευρύτατης --αν και όχι καθολικής, είναι αλήθεια-- αποδοχής εκ μέρους των Παλαιστινίων γενικά.
2. Τόσο οι μικρότερες ισλαμιστικές οργανώσεις όσο και η κυβερνητική πλέον Χαμάς δεν αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ. Γι' αυτούς είναι μια προσωρινότητα. Η ίδια η Χαμάς, και μετά την εκλογική της νίκη, δηλώνει ότι η μόνη "παραχώρηση" που μπορεί να κάνει είναι ότι διατίθεται να υπογράψει με το Ισραήλ εκεχειρία ενός έτους. Αρνείται να δεσμευτεί για το αν θα σεβαστεί τις συμφωνίες που η Παλαιστινιακή Αρχή έχει υπογράψει ήδη με το κράτος του Ισραήλ. Δηλαδή ο πόλεμος συνεχίζεται και δεν προβλέπεται καμιά διαδικασία καταλαγής και ειρήνευσης.
Δεν γνωρίζω, ούτε μπορεί να προεξοφλήσει κανείς ότι τα πράγματα θα είναι απολύτως και εσαεί πολώμενα. Υπάρχει το ενδεχόμενο ακόμη και η ίδια η Χαμάς να υποχρεωθεί σε διαλλακτικότερες θέσεις, ή ακόμα άλλες πολιτικές δυνάμεις να αναδειχθούν στην Παλαιστίνη και να παραμερίσουν αυτό τον φανατισμό. Ένα πράγμα είναι απολύτως σίγουρο. Το κράτος του Ισραήλ είναι πραγματικότητα |αναντίστρεπτη|. Ούτε οι Ισραηλινοί ούτε κανείς άλλος σ' ολόκληρο τον κόσμο, εκτός από τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές, δεν πρόκειται να συναινέσουν στην εξαφάνιση του Ισραήλ (ή, όπως δήλωνε απερίφραστα ο νέος πρόεδρος του Ιράν, ότι το Ισραήλ πρέπει να μετακομίσει στη Δυτική Ευρώπη ή όπου αλλού. Ακριβώς αυτό που προέβλεπε ώς το 1942 και ο Χίτλερ: οι Εβραίοι να μεταφερθούν στη Μαδαγασκάρη!!! Αυτά πριν υιοθετηθεί η "Τελική Λύση" δηλαδή η ολοσχερής εξόντωση όλων των Εβραίων στο Ολοκαύτωμα).
Το παλαιστινιακό κίνημα, από τότε που υπάρχει, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και για όλα τα αριστερά κινήματα του κόσμου. Όπως παλιότερα το Βιετνάμ. Να σημειώσω ότι μετά τον πόλεμο του 1947-48 και την ίδρυση του κράτος του Ισραήλ, η Σοβιετική Ένωση ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το νέο κράτος γιατί πίστευε ότι θα αποτελούσε ένα αντίπαλο στοιχείο στη βρετανοκρατούμενη τότε Εγγύς Ανατολή. Λίγο αργότερα άλλαξε γνώμη και τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας κράτους των Παλαιστινίων. Παράλληλη ήταν και η θέση όλων των κομμουνιστικών και άλλων αριστερών --κι όχι μόνο αριστερών-- κομμάτων. Παράλληλη ήταν και η θέση του ΚΚΕ, αργότερα της ΕΔΑ, και των μεταδικτατορικών αριστερών κομμάτων (ΚΚΕ εσωτ., ΚΚΕ, ΣΥΝ κ.λπ.). Βέβαια η ελληνική αριστερά δεν αμφισβήτησε ποτέ το κράτος του Ισραήλ, παρόλο που το θεωρούσε όργανο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Εγγύς Ανατολή. Ωστόσο, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ εξεδήλωνε την αμέριστη αλληλεγγύη της προς τους Παλαιστινίους (το ΠΑΣΟΚ μάλιστα θεώρησε το παλαιστινιακό, αδελφό κίνημα), τασσόταν υπέρ μιας συμβιβαστικής λύσης που θα επέτρεπε την ειρηνική συμβίωση στην περιοχή και των δύο λαών, ο καθένας στο ανεξάρτητο, και με διεθνείς εγγυήσεις, κράτος του.
Του Άγγελου Ελεφάντη (από τα ενθέματα της ΑΥΓΗΣ, 19/3/2006)
Θέλω να γράψω σήμερα για ένα από τα τρομερά προβλήματα της εποχής μας, πρόξενο πολέμων, δυστυχίας των ανθρώπων, ταπεινώσεων, καταπιέσεων, αλλά και πηγή τεράστιων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων που δυναμιτίζουν συνεχώς τη διεθνή πολιτική και απειλούν γενικότερες πολεμικές συρράξεις. Να γράψω για το ζήτημα της Παλαιστίνης, για ένα τόσο μεγάλο, περίπλοκο και τραγικό ζήτημα. Συμπυκνώνεται στην παλιά έκφραση --που ίσχυε για τους ανά τον κόσμο Εβραίους, αλλά τώρα αντιστρέφεται αν το δούμε από την πλευρά των Παλαιστινίων: "Ένας λαός χωρίς πατρίδα, μια πατρίδα χωρίς λαό", τουλάχιστον κατά το ήμισυ, διότι οι Παλαιστίνιοι ως λαός υπάρχουν, δεν έχουν όμως δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Διότι οι Παλαιστίνιοι, οι Άραβες της Παλαιστίνης, που πατρίδα τους ήταν τα πολυματωμένα χώματα αυτών των τόπων, βρέθηκαν από το 1948 ξεσπιτωμένοι, στα στρατόπεδα, στη διασπορά, στριμωγμένοι στη στενή Λωρίδα της Γάζας και της Δυτικής Όχθης και πολύ λιγότεροι μέσα στο ίδιο το Ισραήλ.
Λέγονται και τόποι ιεροί αυτά τα μέρη, Άγιοι Τόποι και για τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες. Εκεί ο Χριστός και οι Απόστολοι, εκεί ο Προφήτης Μωάμεθ των μουσουλμάνων και το ιερό τους τέμενος Αλ-Ακσά, εκεί οι Εβραίοι, οι αρχαίοι βασιλείς και οι προφήτες τους, εκεί η Άγια Πόλη και για τις τρεις θρησκείες, η Ιερουσαλήμ.
Συνέβη όμως οι Άγιοι Τόποι --που δεν έχουν πια παρά ελάχιστους χριστιανούς αλλά πολλές εικόνες και ναούς χριστιανικούς-- και τα όμορα στη σημερινή εποχή αραβικά κράτη, με την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, να μετατραπούν αρχικώς σε προτεκτοράτα της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας. Στη συνέχεια, στο τέλος του Β' παγκόσμιου πόλεμου, τα μέρη αυτά της Εγγύς Ανατολής μετατράπηκαν σε ανεξάρτητα εθνικά κράτη (Ιράκ, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος, Αίγυπτος). Εκτός από μέρος της Παλαιστίνης (που και αυτό προοριζόταν να γίνει κράτος των Παλαιστινίων), βρετανικό προτεκτοράτο ώς τότε, μετά τον νικηφόρο πόλεμο των ισραηλιτών κατά των όμορων αραβικών κρατών και των επιχώριων μπέηδων, επί του οποίου manu militari οι Ισραηλινοί δημιούργησαν το κράτος του Ισραήλ (1948).
Παρακάμπτω τις "λεπτομέρειες" για να θυμίσω μόνο τα μεγάλα γεγονότα, από το '48 ώς σήμερα: προσφυγιά εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων που θα ζήσουν μέσα στην αθλιότητα των στρατοπέδων~ δεύτερος αραβοϊσραηλινός πόλεμος με την κρίση του Σουέζ το 1956, τρίτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος το 1967 (ο ονομαζόμενος πόλεμος των 6 ημερών), εγκατάσταση Εβραίων εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη, εποίκων προερχόμενων κυρίως από τα σοσιαλιστικά κράτη, τέταρτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος το 1973 (πόλεμος του Κιπούρ), μετά τον οποίο η Αίγυπτος καθορίζει οριστικά τα σύνορά της με το Ισραήλ, το οποίο της αποδίδει τη χερσόνησο του Σινά, το 1980 η Κνεσέτ ανακηρύσσει πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ, ταυτόχρονη προσάρτηση του Γκολάν, ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το Ισραήλ εισβάλλει στο Λίβανο, το 1987 ξεσπά η πρώτη Ιντιφάντα στα κατεχόμενα εδάφη, εγκαθιδρύεται αυτόνομο καθεστώς στη Λωρίδα της Γάζας και την Ιεριχώ, δεύτερη Ιντιφάντα το 2000, εκλέγεται ο Σαρόν πρωθυπουργός του Ισραήλ, ενώ η βία κλιμακώνεται με συνεχείς επιθέσεις αυτοκτονίας Παλαιστινίων και παράλληλα οι Ισραηλινοί καταλαμβάνουν τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, θάνατος του Αραφάτ, "τέλος" (που δεν έχει τέλος) ανάδειξη στην εξουσία της Χαμάς ύστερα από τις τελευταίες εκλογές (2005) και μάλιστα με υψηλό ποσοστό ψήφων.
(πηγή)
Σε όλη αυτή την τραγική και ματωμένη, κι απ' τα δύο μέρη, περίοδο δύο είναι οι κύριες, οι αμετάθετες, και εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις των αντιμαχομένων παρατάξεων-εθνών, των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών.Από τη μεριά των Ισραηλινών προβάλλεται ότι η Παλαιστίνη, την οποία οι Ισραηλινοί κατέλαβαν το 1947 και επί της οποίας ίδρυσαν το κράτος του Ισραήλ, τους ανήκει από πάντα με ανθρώπινο και θείο δικαίωμα. Βάσει ανθρωπίνου δικαιώματος διότι η γη αυτή από τα 2000 π.Χ. περίπου ώς την εκδίωξή τους από τους Ρωμαίους το 135 μ.Χ. ήταν η γη των προγόνων τους και όπου διάφοροι κατακτητές, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Σταυροφόροι, Οθωμανοί, Βρετανοί, τους εμπόδιζαν να επιστρέψουν. Αλλά ήταν δική τους. Κι ήταν, επιπλέον, δική τους θείω δικαιώματι διότι είχε δοθεί στους αρχαίους αρχηγούς της φυλής τους, τον Αβραάμ, τον Μωυσή από τον ίδιο τον Θεό, ως τόπος λατρείας του μόνου αληθινού Θεού, του Γιαχβέ, καθ' όσον αυτοί ήταν ο κλητός και περιούσιος λαός που θα περιέσωζε και θα διέδιδε μεταξύ των ανθρώπων το Θέλημά Του, τη λατρεία Του. Άρα οι σημερινοί Εβραίοι είναι οι μόνοι που δικαιούνται να κατέχουν τη γη των προγόνων τους, τον ιερό τόπο του Ιερού Ναού. Μετά, λοιπόν, την τρομακτική καταστροφή που υπέστησαν από τους Ναζί με το Ολοκαύτωμα στον Β' παγκόσμιο πόλεμο, πάλι θείω δικαίω και θεία εντολή, επέστρεψαν στην Παλαιστίνη και ίδρυσαν το κράτος του Ισραήλ σ' αυτά τα ιερά μέρη, από τα οποία κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους εκδιώξει. Η ανθρωπότητα ολόκληρη τους οφείλει αυτή την πατρίδα.
Από την άλλη μεριά, έρχεται κατάντικρυ η θέση των Παλαιστινίων. Η Παλαιστίνη τους ανήκει επίσης με ανθρώπινο και θείο νόμο. Διότι Άραβες την κατοικούν από το 638 μ.Χ., επ' αυτής εκυριάρχησαν επί αιώνες, είναι η γη των προγόνων τους, η πατρίδα τους. Εκεί τα παλαιά τους ιερά, η δική τους ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ, ο ιερός Θόλος του Βράχου απ' όπου ο προφήτης Μωάμεθ εκτινάχτηκε στα ουράνια, για το ουράνιο ταξίδι του προς τον Θεό, εκεί ο προφήτης που τους κληροδότησε για πάντα και ανεκκλήτως αυτά τα μέρη. Εκεί το Ιερό Τέμενος του Αλ-Ακσά. Έτσι και για τους μωαμεθανούς, και ιδίως τους Άραβες της Παλαιστίνης, τα μέρη αυτά είναι ιερά, τους εδόθηκαν από τον δικό τους Θεό, την εντολή του οποίου κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει. Ο Λόφος δεν ήταν κενός όταν ήλθαν οι Εβραίοι~ ήλθαν ως κατακτητές και ως κατακτητές ίδρυσαν το Ισραήλ. Επομένως, τα εδάφη της Παλαιστίνης είναι κατεχόμενα, οι Ισραηλινοί είναι κατακτητές, τους οποίους με τον εθνικό απελευθερωτικό τους πόλεμο μια μέρα θα εκδιώξουν. Ο πόλεμός τους εναντίον του Ισραήλ είναι ιερός, Τζιχάντ, είναι πόλεμος εναντίον απίστων που δεν θα έχει τελειωμό παρά με την εκδίωξη των απίστων (Εβραίων).
Δύο ιερότητες, λοιπόν, εκ διαμέτρου αντίθετες, ίδιος ιερός σκοπός θεόθεν δοσμένος και ουδεμία μεταξύ τους δυνατή καταλαγή, συναλλαγή, συμβιβασμός. Απομένει μόνον η διαιώνιση του πολέμου, η εξόντωση του ενός από τον άλλο αντίπαλο. Και έχουν υπέρ τους οι Παλαιστίνιοι τον δημογραφικό παράγοντα διότι υπολογίζουν ότι οι Παλαιστίνιοι σ' αυτά τα μέρη σε 15 ώς 20 χρόνια θα έχουν ξεπεράσει τα 15 εκατομμύρια, ενώ οι Εβραίοι θα έχουν παραμείνει στα 4 εκατομμύρια, λόγω μεγάλης διαφορά γεννησιμότητας μεταξύ των δύο λαών (2,2 παιδιά ανά γυναίκα του Ισραήλ, 5 παιδιά για τις Παλαιστίνιες).
Τόσο, λοιπόν, τα κορυφαία γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της Παλαιστίνης που εν τάχει παρέθεσα όσο και η σημερινή μορφή των εκατέρωθεν νομιμοποιήσεων της αντιπαλότητας και του συσχετισμού δύναμης, συνεπικουρούμενα από μυθολογικές και θρησκευτικές, δηλαδή τις σκληρά ιδεολογικές και ριζωμένες πεποιθήσεις, ορίζουν το πλαίσιο της σημερινής συγκυρίας.
Επιπλέον: τη δεκαετία του '80 και του '90 παρατηρήθηκε μια κάμψη της απόλυτης αδιαλλαξίας που οδήγησε στη δημιουργία της αναγνωρισμένης διεθνώς και από το Ισραήλ Ανεξάρτητης Παλαιστινιακής Αρχής. Κάπως γενικότερα το μεν Ισραήλ αναγνώριζε το δικαίωμα των Παλαιστινίων για τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους αλλά άφηνε μετέωρο το ζήτημα των ορίων του~ οι δε Παλαιστίνοι, τουλάχιστον η οργάνωση Αλ Φατάχ --και άλλες μικρότερες διαλλακτικές οργανώσεις-- αναγνώριζαν το δίκαιο της ύπαρξης κράτους του Ισραήλ. Πού όμως όλα αυτά ήταν σταθερές και ειλικρινείς θέσεις και πού ήταν απλώς ρητορικοί, συγκυριακοί συμβιβασμοί είναι σχετικά αβέβαιες και μεταλλασσόμενες διακηρύξεις, αβεβαιότητα που ενισχυόταν από την υπεράσπιση των Παλαιστινίων απ' όλον τον αραβικό κόσμο --με καθαρή εξαίρεση τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα του Κόλπου-- και από την άλλη μεριά την ανυποχώρητη, παντοειδή υποστήριξη του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και από ορισμένα κράτη της Ευρώπης που εμπλέκονται αποφασιστικά στην όλη διένεξη. Να προστεθεί ότι και η ύπαρξη των χριστιανικών Εκκλησιών και ιδίως του ορθόδοξου Πατριαρχείου είναι μια δύναμη - στοιχείο της περιπλοκής.
Η εξέλιξη αυτή, στο πλαίσιο του ισραηλινοπαλαιστινιακού πολέμου έχει την εξής σημαντική επίπτωση που επηρεάζει την όλη κατάσταση:
1. Εκ μέρους της Χαμάς κύριο όπλο κατά των Ισραηλινών αναγορεύεται η τζιχάντ του Κορανίου, ο ιερός πόλεμος που στόχο έχει την τελική εκδίωξη των Ισραηλινών απίστων από τους ιερούς γι' αυτήν τόπους. Πρακτική μορφή αυτής της εμπόλεμης επιχείρησης είναι η ευρεία χρησιμοποίηση των καμικάζι, δηλαδή του τρόπου πολέμου που ονομάστηκε "τρομοκρατία". Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το πώς ο γενικός ισλαμιστικός φανατισμός, που εμπνέεται από την τζιχάντ, πετυχαίνει να μετατρέψει νέους άνδρες και γυναίκες σε "μάρτυρες του Προφήτη" που προσφέρουν το ίδιο τους το σώμα ως όπλο στον πόλεμο κατά των απίστων. Παραπέμπω τον αναγνώστη στην καθημερινή, δυστυχώς, ειδησεογραφία που μάς προσφέρει τα τραγικά περιστατικά αγωνιστών του ιερού Αγώνα, ζωσμένων με χειροβομβίδες και εκρηκτικά, που αυτοανατινασσόμενοι παίρνουν μαζί τους όποιον τύχει, άμαχους, γέρους, παιδιά, σε καφετέριες, λεωφορεία, τυχαίους χώρους συγκέντρωσης απίστων. Όποιον πάρει ο Χάρος. Το φοβερότερο ζήτημα σ' αυτού του είδους την τρομοκρατία, εκτός του ότι επισύρει πάραυτα σκληρότητα και συχνά πολλαπλασίως ωμότερα αντίποινα εκ μέρους του ισραηλινού στρατού, είναι ότι τυγχάνει ευρύτατης --αν και όχι καθολικής, είναι αλήθεια-- αποδοχής εκ μέρους των Παλαιστινίων γενικά.
2. Τόσο οι μικρότερες ισλαμιστικές οργανώσεις όσο και η κυβερνητική πλέον Χαμάς δεν αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ. Γι' αυτούς είναι μια προσωρινότητα. Η ίδια η Χαμάς, και μετά την εκλογική της νίκη, δηλώνει ότι η μόνη "παραχώρηση" που μπορεί να κάνει είναι ότι διατίθεται να υπογράψει με το Ισραήλ εκεχειρία ενός έτους. Αρνείται να δεσμευτεί για το αν θα σεβαστεί τις συμφωνίες που η Παλαιστινιακή Αρχή έχει υπογράψει ήδη με το κράτος του Ισραήλ. Δηλαδή ο πόλεμος συνεχίζεται και δεν προβλέπεται καμιά διαδικασία καταλαγής και ειρήνευσης.
Δεν γνωρίζω, ούτε μπορεί να προεξοφλήσει κανείς ότι τα πράγματα θα είναι απολύτως και εσαεί πολώμενα. Υπάρχει το ενδεχόμενο ακόμη και η ίδια η Χαμάς να υποχρεωθεί σε διαλλακτικότερες θέσεις, ή ακόμα άλλες πολιτικές δυνάμεις να αναδειχθούν στην Παλαιστίνη και να παραμερίσουν αυτό τον φανατισμό. Ένα πράγμα είναι απολύτως σίγουρο. Το κράτος του Ισραήλ είναι πραγματικότητα |αναντίστρεπτη|. Ούτε οι Ισραηλινοί ούτε κανείς άλλος σ' ολόκληρο τον κόσμο, εκτός από τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές, δεν πρόκειται να συναινέσουν στην εξαφάνιση του Ισραήλ (ή, όπως δήλωνε απερίφραστα ο νέος πρόεδρος του Ιράν, ότι το Ισραήλ πρέπει να μετακομίσει στη Δυτική Ευρώπη ή όπου αλλού. Ακριβώς αυτό που προέβλεπε ώς το 1942 και ο Χίτλερ: οι Εβραίοι να μεταφερθούν στη Μαδαγασκάρη!!! Αυτά πριν υιοθετηθεί η "Τελική Λύση" δηλαδή η ολοσχερής εξόντωση όλων των Εβραίων στο Ολοκαύτωμα).
Το παλαιστινιακό κίνημα, από τότε που υπάρχει, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και για όλα τα αριστερά κινήματα του κόσμου. Όπως παλιότερα το Βιετνάμ. Να σημειώσω ότι μετά τον πόλεμο του 1947-48 και την ίδρυση του κράτος του Ισραήλ, η Σοβιετική Ένωση ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το νέο κράτος γιατί πίστευε ότι θα αποτελούσε ένα αντίπαλο στοιχείο στη βρετανοκρατούμενη τότε Εγγύς Ανατολή. Λίγο αργότερα άλλαξε γνώμη και τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας κράτους των Παλαιστινίων. Παράλληλη ήταν και η θέση όλων των κομμουνιστικών και άλλων αριστερών --κι όχι μόνο αριστερών-- κομμάτων. Παράλληλη ήταν και η θέση του ΚΚΕ, αργότερα της ΕΔΑ, και των μεταδικτατορικών αριστερών κομμάτων (ΚΚΕ εσωτ., ΚΚΕ, ΣΥΝ κ.λπ.). Βέβαια η ελληνική αριστερά δεν αμφισβήτησε ποτέ το κράτος του Ισραήλ, παρόλο που το θεωρούσε όργανο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Εγγύς Ανατολή. Ωστόσο, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ εξεδήλωνε την αμέριστη αλληλεγγύη της προς τους Παλαιστινίους (το ΠΑΣΟΚ μάλιστα θεώρησε το παλαιστινιακό, αδελφό κίνημα), τασσόταν υπέρ μιας συμβιβαστικής λύσης που θα επέτρεπε την ειρηνική συμβίωση στην περιοχή και των δύο λαών, ο καθένας στο ανεξάρτητο, και με διεθνείς εγγυήσεις, κράτος του.
(πηγή)
Σήμερα, τι γίνεται; Τι πιστεύουμε; Τι πρέπει να πιστεύουμε; Πολύ επιγραμματικά θα διατυπώσω εδώ τι σκέφτομαι.
1. Χωρίς να ανατρέχω στον Αβραάμ και στον εβραϊκό μεσσιανισμό, χωρίς να θεωρώ την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ μια προσωρινότητα που δημιουργήθηκε manu militari και πάλι με πολέμους επεξέτεινε την κυριαρχία του, η ιδέα της εξάλειψής του μου είναι αδιανόητη. Στην άκρη αυτής της ιδέας υπάρχει ένα νέο, ανέκδοτο Ολοκαύτωμα, ιδέα που κάνει κάθε αριστερό, κάθε άνθρωπο να ανατριχιάζει.
2. Οι Παλαιστίνιοι έχουν κάθε δικαίωμα, ανθρώπινο δικαίωμα, να αποκτήσουν το ανεξάρτητο, το δικό τους κράτος. Τα στρατόπεδα της Τσατίλα και οι άλλες βαρβαρότητες εκ μέρους του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων που συνεχίζονται (όρα τείχος κ.λπ.) μας κάνουν επίσης να ανατριχιάζουμε. Γι' αυτό και η αλληλεγγύη μας στον αγώνα των Παλαιστινίων είναι και πρέπει να παραμείνει αμείωτη. Αλλά μόνον η γραμμή των συμβιβασμών, η γραμμή της βιώσιμης ειρήνευσης των δύο λαών πρέπει να είναι ο δικός μας "φανατισμός". Και δεν μπορούμε να συναινέσουμε σε έναν άγονο και καταστρεπτικό για όλους πόλεμο, ούτε να παραδεχθούμε ότι οι Παλαιστίνοι δεν θα 'χουν πατρίδα.
3. Μας είναι, μου είναι εν πάση περιπτώσει, ξένη, εχθρική η θέση της φονταμενταλιστικής τζιχάντ, οι καμικάζι, οι μάρτυρες της πίστης κ.λπ. Μάρτυρες για τον εαυτό τους και τις θρησκευτικές τους ιδεοληψίες μπορεί να είναι, δεν είναι όμως ήρωες και αγωνιστές πολέμου των οποίων συμμεριζόμαστε τη στοχοθεσία τους, τις μεθόδους τους, την ιδεολογία τους και τις κοινωνικές σχέσεις που επιβάλλουν κάτω από τη μυστικιστική κυριαρχία του θεόκλητου και θεοπρόβλητου ιμάμη. Εδώ δεν είναι μόνο πολιτική η αντίθεσή μας σ' αυτή τη μορφή που παίρνει εφεξής ο αγώνας των Παλαιστινίων, κάτω από την κυριαρχία της Χαμάς. Τον φενταγίν με το καλάσνικωφ και το χαρακτηριστικό του σάλι τον νιώθουμε δικό μας, λαϊκό αγωνιστή. Όμως η δύστυχη κοπέλα ζωσμένη με χειροβομβίδες που τινάζει στον αέρα όποιον τύχει μάς προξενεί οίκτο και αποτροπιασμό. Κάτι ξέρει και ο ελληνικός λαός από αγώνες και θυσίες. Το φονταμενταλιστικό παράδειγμα μας είναι ξένο. Όχι μόνο ξένο αλλά και πολιτισμικά εχθρικό. Οι οικουμενικές αξίες του δικού μας πολιτισμού είναι τέτοιες που δεν μπορούν και δεν πρέπει να συμβιβαστούν με τον πολιτισμό που φτιάχνει και χρησιμοποιεί, στα τυφλά, θύματα αυτοκτονίας.
Η θέση μας πρέπει, νομίζω, να είναι καθαρή και απαρασάλευτη: ναι στο δικαίωμα των Παλαιστινίων για ανεξάρτητο κράτος, αλληλεγγύη μαζί τους, όχι όμως στις εκατέρωθεν ιδεολογίες της ιερότητας των Τόπων, ισραηλινές ή αραβικές, που παρασύρουν στην αβυσσαλέα προοπτική των φανατικών Ισραηλινών εποίκων και των Αράβων ιμάμηδων. Γιατί αυτή η προοπτική είναι η συνέχιση του κλάματος στον Τοίχο των Δακρύων και στην Κοιλάδα των Στεναγμών.
1. Χωρίς να ανατρέχω στον Αβραάμ και στον εβραϊκό μεσσιανισμό, χωρίς να θεωρώ την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ μια προσωρινότητα που δημιουργήθηκε manu militari και πάλι με πολέμους επεξέτεινε την κυριαρχία του, η ιδέα της εξάλειψής του μου είναι αδιανόητη. Στην άκρη αυτής της ιδέας υπάρχει ένα νέο, ανέκδοτο Ολοκαύτωμα, ιδέα που κάνει κάθε αριστερό, κάθε άνθρωπο να ανατριχιάζει.
2. Οι Παλαιστίνιοι έχουν κάθε δικαίωμα, ανθρώπινο δικαίωμα, να αποκτήσουν το ανεξάρτητο, το δικό τους κράτος. Τα στρατόπεδα της Τσατίλα και οι άλλες βαρβαρότητες εκ μέρους του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων που συνεχίζονται (όρα τείχος κ.λπ.) μας κάνουν επίσης να ανατριχιάζουμε. Γι' αυτό και η αλληλεγγύη μας στον αγώνα των Παλαιστινίων είναι και πρέπει να παραμείνει αμείωτη. Αλλά μόνον η γραμμή των συμβιβασμών, η γραμμή της βιώσιμης ειρήνευσης των δύο λαών πρέπει να είναι ο δικός μας "φανατισμός". Και δεν μπορούμε να συναινέσουμε σε έναν άγονο και καταστρεπτικό για όλους πόλεμο, ούτε να παραδεχθούμε ότι οι Παλαιστίνοι δεν θα 'χουν πατρίδα.
3. Μας είναι, μου είναι εν πάση περιπτώσει, ξένη, εχθρική η θέση της φονταμενταλιστικής τζιχάντ, οι καμικάζι, οι μάρτυρες της πίστης κ.λπ. Μάρτυρες για τον εαυτό τους και τις θρησκευτικές τους ιδεοληψίες μπορεί να είναι, δεν είναι όμως ήρωες και αγωνιστές πολέμου των οποίων συμμεριζόμαστε τη στοχοθεσία τους, τις μεθόδους τους, την ιδεολογία τους και τις κοινωνικές σχέσεις που επιβάλλουν κάτω από τη μυστικιστική κυριαρχία του θεόκλητου και θεοπρόβλητου ιμάμη. Εδώ δεν είναι μόνο πολιτική η αντίθεσή μας σ' αυτή τη μορφή που παίρνει εφεξής ο αγώνας των Παλαιστινίων, κάτω από την κυριαρχία της Χαμάς. Τον φενταγίν με το καλάσνικωφ και το χαρακτηριστικό του σάλι τον νιώθουμε δικό μας, λαϊκό αγωνιστή. Όμως η δύστυχη κοπέλα ζωσμένη με χειροβομβίδες που τινάζει στον αέρα όποιον τύχει μάς προξενεί οίκτο και αποτροπιασμό. Κάτι ξέρει και ο ελληνικός λαός από αγώνες και θυσίες. Το φονταμενταλιστικό παράδειγμα μας είναι ξένο. Όχι μόνο ξένο αλλά και πολιτισμικά εχθρικό. Οι οικουμενικές αξίες του δικού μας πολιτισμού είναι τέτοιες που δεν μπορούν και δεν πρέπει να συμβιβαστούν με τον πολιτισμό που φτιάχνει και χρησιμοποιεί, στα τυφλά, θύματα αυτοκτονίας.
Η θέση μας πρέπει, νομίζω, να είναι καθαρή και απαρασάλευτη: ναι στο δικαίωμα των Παλαιστινίων για ανεξάρτητο κράτος, αλληλεγγύη μαζί τους, όχι όμως στις εκατέρωθεν ιδεολογίες της ιερότητας των Τόπων, ισραηλινές ή αραβικές, που παρασύρουν στην αβυσσαλέα προοπτική των φανατικών Ισραηλινών εποίκων και των Αράβων ιμάμηδων. Γιατί αυτή η προοπτική είναι η συνέχιση του κλάματος στον Τοίχο των Δακρύων και στην Κοιλάδα των Στεναγμών.
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
Marine ευχαριστώ για τον εντοπισμό του κειμένου!
Να 'σαι καλά, Ρήγα! Πάντως, το κείμενο είναι εξαίρετο και επίσης, σαν να γράφτηκε χτές. Αξίζει τον κόπο της ανάγνωσης και του αναστοχασμού, που 'λεγε κι ο μακαρίτης...
ΑπάντησηΔιαγραφή