Το φιλί...

(πηγή εικόνας)

Καναδάς. Τορόντο. Σύνοδος G20. O φωτογράφος του πρακτορείου EPA Sergei Ilnitsky, φωτογραφίζει ζευγάρι διαδηλωτών που φιλιέται μπροστά από το σιδερόφρακτο κοπάδι που εφορμά για να φυλάξει τα αφεντικά του. 

Στημένη, θα μου πεις! Ε, και; Το ιστορικό φιλί toy Robert Doisneau στο Παρίσι λίγο μετά μετά τη φρίκη του Β' Παγκοσμίου, στημένο ήταν αλλά σημαδότησε την ελπίδα μετά την καταστροφή... Η "Μαριάν" του Γαλλικού Μάη με τη σημαία, μανεκέν -και αγγλίδα γόνος εκατομμυριούχων- ήταν, αλλά η έμπνευση του Jean-Pierre Rey να την φωτογραφίσει σαν την Ελευθερία του Ευγένιου Ντελακρουά σηματοδότησε την ομορφιά της εξεγερμένης νιότης του 68... Γιατί λοιπόν να σταθώ στην αυθεντικότητα της στιγμής ή την δημιουργική έμπνευση του φωτογράφου; Μου φτάνει το μήνυμά της, ή έστω, αυτό που εγώ θέλω να δω σ' αυτήν!

Το φως στο δέρμα της, το σκοτάδι στις στολές τους. Χέρια που αγκαλιάζουν σώμα, χέρια που κρύβονται σε ασπίδες. Τα δάχτυλα που χαϊδεύουν τα μαλλιά, τα δάκτυλα που σφίγγονται σε γκλοπ. Τα χαλαρωμένα στο φιλί κορμιά, οι τεντωμένες στο βήμα μπότες. Τα αφημένα στα χείλη πρόσωπα,  φιλούν την ελπίδα τους, τα συσκευασμένα στα κράνη απρόσωπα, φυλάνε το φόβο τους. .

Φόβο; Φοβούνται οι σιδερόφρακτοι φύλακες των πανίσχυρων G20 ένα φιλί; Όχι, με μαλώνει η λογική! Τι απολίτικοι συναισθηματισμοί είναι αυτοί, μου λέει...

Στη χούντα, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έλεγε στο Μάνο Λοΐζο πως πρέπει να βρουν τρόπο να γράψουν πολιτικά τραγούδια για να τονωθεί το ηθικό του κόσμου. Κι ο Μάνος επέμενε πως κι ένα όμορφο ερωτικό τραγούδι, πολιτικό κι επαναστατικό είναι. 

Ή όχι;